இரவுப் பயணங்கள் ஒரு போதும் எனக்கு சலிப்புத் தட்டாதவை. ஆனாலும் சில வருடங்களாக காரில் நீண்ட தூரம் பயணிப்பதை முழுக்கவே தவிர்த்து வந்தேன், அதுவும் இரவுகளில்...
ஆனால் இந்த முறை மனைவி, குழந்தை, தோழி மற்றும் குழந்தை என குடும்பத்தோடு சென்னை சென்று விட்டு, கிளம்பும் போதே மாலையாகி விட்டது.... சரி எப்படியாவது இரவு 11 மணிக்குள் ஈரோடு போய் சேர்ந்துவிடலாம் என்று கொஞ்சம் வேகமாகவே விரட்டினேன்...
உளுந்தூர் பேட்டையில் ஆரம்பித்தது சனி.... சாலை தாறுமாறாக கிழிந்து கிடந்தது... கள்ளக்குறிச்சி தாண்டிய போது பசிக்கிறது என குரல்கள் வர, ஆத்தூரில் இருக்கும் குடும்ப நண்பர் கனகராஜன் ஞாபகம் வந்தது. அவரிடம் பேசி பல மாதங்கள் இருக்கும், நல்ல வேளை பலமுறை போனை மாற்றிய பொழுதும் அவர் எண்ணை எப்படியோ பத்திரமாக வைத்திருந்திருக்கிறேன். அவரை அழைத்து எங்கு சாப்பிட வசதியாக இருக்கும் என கேட்க, தான் இராசிபுரத்தில் இருப்பதாகவும், சாப்பிடுவதற்கு ஆத்தூர்தான் நல்லது எனவும் சொன்னார். சாப்பிட்டுவிட்டு ஒரு வழியாக ஆத்தூரை கடக்கும் போது இரவு 10.30 மணி....
ஆத்தூரிலிருந்து இராசிபுரம், திருச்செங்கோடு வழியாக ஈரோடு செல்லலாம் என நினைத்தேன், காரணம் இரவில் வாகனமே இருக்காது. அதேபோல் வாகனம் எதுவும் எதிரில் வரவில்லை.... சரி என்று வேகத்தைக் கூட்ட, சில கிலோமீட்டர் கடந்திருப்போம், திடீரென கார் தானாக வேகம் குறைந்தது... அடுத்த கனம் நடு சாலையில் அப்படியே உயிர் விட்டது... மனதிற்குள் ‘திக்’கென்றது. ஏழெட்டு முறை திரும்ப திரும்ப ஸ்டார்ட் செய்ய முயற்சி செய்தும்... ம்ஹூம் ஒன்றும் பலனில்லை... சுற்றிலும் மிகக் கடுமையான இருள். கண்ணிற்கெட்டிய தூரம் வரையில் வெளிச்சம் இல்லை.
காரில் இருந்த அனைவர் முகத்திலும் மிகப்பெரிய அதிர்ச்சி... கலக்கத்தோடு கதவை திறக்கும் போது, மனதில் இருக்கும் நம்பிக்கை முழுதும் இருள் அப்பிக்கிடந்தது. இரண்டு நிமிடம் என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.... ஒரு லாரி கடந்து போனது... உடனே நண்பர் கனகராஜனுக்கு அழைத்தேன்... நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தார். ”கார் நின்னுடுச்சுங்க... ஆத்தூர்ல இருந்து ஐந்தாறு கிலோமீட்டர்ல இருக்கேன்... ஏதாவது வண்டி ஏற்பாடு பண்ணி அனுப்புங்க, ஆத்தூர்ல தங்கிட்டு காலையில கிளம்பிக்கிறோம்” என்றேன். ”மாப்ள பத்தே நிமிசத்துல யாரையாவது அங்க வரச்சொல்றேன்.... ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க. நான் இருந்தா என்ன செய்வேனோ அதைவிட அதிகமா அக்கறை எடுத்துக்குற ஆள அனுப்பறேன்” தூக்கத்திலும் மிகத் தெளிவாகச் சொன்னார்...
சுற்றிலும் கடும் இருட்டு.. இடது பக்கம் நெல் வயல், வலது பக்கம் குச்சிக் கிழங்கு காடு அடர்த்தியாகத் தெரிந்தது. எல்லோரையும் காருக்குள்ளேயே ஒடுங்கி கிடந்தார்கள். மீளாத அதிர்ச்சியோடு நின்றுகொண்டிருக்கும் போது எதிரில் லாரி ஒன்று வரவும், அதற்கு இடம் விட்டு எங்களுக்கு பின்பக்கமாக வந்தகார் சற்று ஒதுங்கி நின்று மெதுவாக எங்களைக் கடக்கும் போது, எங்கள் கார் பானெட் திறந்திருப்பதைப் பார்த்து ”என்னாச்சு” என ஒருவர் கேட்க, பிரேக்டவுன் என்று சொல்ல.... அந்த கார் சுமார் இருபதடி தூரம் தள்ளிநின்றது....
உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் அந்த காரில் யாராவது பெண்கள் இருந்தால் பரவாயில்லையே என மனம் நினைக்க, அந்த காரிலிருந்து நான்கு ஆண்கள் இறங்கினர். இருவர் அங்கேயே நிற்க, இருவர் மட்டும் காரை நோக்கி வருவது அந்தக் காரின் பின்பக்க விளக்கொளியில் தெரிந்தது...
பக்கத்தில் நெருங்கி என்ன பிரச்சனை என்று கேட்க... வந்து கொண்டிருக்கும் போது கார் நின்று விட்டதாகச் சொன்னேன், அதில் ஒருவர் காரின் சாவியைக் கொடுங்கள் நான் முயற்சிக்கிறேன் எனக் கேட்ட போது அடர்த்தியான மது வாசனை அவரிடமிருந்து அடித்தது.
குழப்பம், பயம், அவநம்பிக்கை, கையறு நிலை என எல்லாவற்றையும் அந்த இரவும், இருட்டும் என்மேல் சுமத்தியது...
”இல்லீங்க பராவாயில்லை... ஆத்தூர்ல சொல்லியிருக்கேன் இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்கனு சொல்ல”
சாவியக் கொடுங்க நான் முயற்சிக்கிறேன் என வற்புறுத்தி கேட்க, ஒரு கட்டத்தில் வழியில்லாமல் கொடுத்தேன்...சட்டென ஓட்டுனர் இருக்கையில் அமர, இடது பக்கம் அமர்ந்திருந்த என் மனைவி பயத்தில் சட்டென இடது பக்க கதவை திறந்து இறங்க முயற்சிக்க... ”மேடம்... ஸாரி மேடம்... பயப்படாதீங்க, ஜஸ்ட் டிரை பண்ணிப் பார்க்கிறேன்” என்று கூறி நான்கைந்து முறை முயற்சித்து வண்டி இயங்கவில்லை...
எங்கே போறிங்கனு கேட்க, ஈரோடு என்று சொல்ல, அட நாங்களும் ஈரோடுதானு சொன்னார்.... என்ன சொல்லியும் அந்த பாழாய்ப்போன இருட்டு நம்பிக்கையைக் கொடுக்கவில்லை...
அதற்குள் ஒரு அழைப்பு என் போனுக்கு வர.... ”நான் ராஜன் பாபுங்க, கனகராஜ் பிரண்ட், அங்கேதான் வந்துக்கிட்டிருக்கேன், 10 நிமிசத்துல வந்துடுவேன்” என்று சொல்ல அடி மனதில் லேசான நிம்மதி படர்ந்தது.
அடுத்து ஈரோடில் தன் நண்பர் பெயர் சொல்லித் தெரியுமா எனக் கேட்க, அவர் எனக்கும் நண்பர் என்றேன். உடனே இருங்க போன் பண்ணி பேசலாம் என்று தன் போனில் இருந்து அழைத்து, அவரை தூக்கத்தில் இருந்து எழுப்பி என்னிடம் போனைக் கொடுக்க, நம்பிக்கை சுகமாய் பிறக்க கொஞ்சம் வெட்கத்தில் நெளிந்தேன்...
அடுத்த சில நிமிடங்களில் திரு.ராஜன் பாபு அவர்கள் வந்து சேர, முழுத் தெம்பும் வந்தது... குடும்பத்தினரை அவருடைய காருக்கு மாற்றி விட்டு, மீண்டும் சில முயற்சிகள் செய்து, பல மீட்டர் தூரம் தள்ளிவிட்டுப்பார்த்தும் கூட ஒன்றும் நடக்கவில்லை....
இதுவரை சுகமாக பயணத்திற்கு உதவியாக இருந்த கார் இப்போது சுமையாகத் தெரிந்தது. காரை எங்காவது பத்திரப்படுத்த வேண்டும் என்பது அடுத்த வேலையானது, ஒருவழியாக... கொஞ்சம் தள்ளியிருந்த வீடு வரை காரை தள்ளிவந்து நிறுத்தி, அந்த வீட்டுக்காரரை எழுப்பி விபரம் சொல்லிவிட்டு...
அதன் பின்னரே அந்த ஈரோடு நண்பர்கள்(!!!) கிளம்ப, திரு. ராஜன் பாபு எங்களை அழைத்துக்கொண்டு ஒரு நல்ல விடுதிக்கு சென்று அறை எடுக்கும் வரை உடன் இருந்து, பணம் தேவைப்படாதுங்க, கையில் இருக்கிறது என்று சொல்லியும் கூடுதல் பாதுகாப்புக்காக இருக்கட்டும் என என் கையில் இரண்டாயிரம் ரூபாயைத் திணித்து விட்டு, அப்புறமாக கொடுங்கள் என்று கூறிவிட்டு கிளம்பிச் சென்றார்.
காலை 7 மணிக்கு அனுபவம் வாய்ந்த ஒரு மெக்கானிக்கொடு வந்து என்னை அழைத்துச்சென்று வெறும் 10 நிமிடங்களில் காரை சரி செய்துகொடுக்க மனசு முழுதும் நன்றிகளோடு விடைபெற்றேன்..
மனதில் அறைந்த சில உண்மைகள்...
* இரவில் தனி ஒரு காரில் குடும்பத்தோடு செல்வது மிக மிக மோசமான முட்டாள்தனம்.
* பயணிக்கும் வழியில் நண்பர்கள் இருந்தால் அவர்களின் தொடர்பு எண்களை கட்டாயம் வைத்திருப்பது நலம்....
* இனி இரவில் செல்போனை அணைத்து விட்டு, ஒலியை நிறுத்திவிட்டு நான் தூங்கக்கூடாது, ஏனெனில் நண்பர் கனகராஜ் மாம்ஸ் அப்படி செய்திருந்தால் எங்கள் நிலைமை மிக மோசமனாதாக இருந்திருக்கும். (வேறு யாரையாவது முயற்சி செய்திருக்கலாம், ஆனால் இவ்வளவு விரைவாக உதவி கிடைக்க வாய்ப்பு குறைவு)
* மனிதர்களில் இன்னும் உதவும் குணம் நிறையப் பேருக்கு இருக்கிறது என்பதை, நாங்கள் பாதுகாப்பாக திரும்பிச் செல்லும் வரை கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக உடனிருந்த போது நிரூபித்தார்கள். உதவிசெய்ய வந்தவர்கள் மேல் கொண்ட அபரிதமான பயம் மற்றும் அவநம்பிக்கைக்கு மானசீகமாக நிபந்தனையற்ற மன்னிப்பு கோருகிறேன்.
* உதவி வேண்டும் என உறக்கத்தில் இருந்தவரை அழைத்த போது, சட்டென தன் நண்பரை உரிமையோடு அனுப்பிய பாசமிகு கனகராஜ், தன் நண்பர் சொன்னார் என்பதற்காக 11 மணிக்கு மேல், உடனே கிளம்பி வந்து, (பேசியதிலிருந்து அடுத்த 10வது நிமிடத்தில்) பாதுகாப்பாக அழைத்துச் சென்று, தயங்காமல் பணம் கொடுத்து, காலையில் காரை சரிசெய்ய உதவி செய்த திரு. ராஜன் பாபு அவர்களுக்கு எந்த வார்த்தைகளில் நன்றி சொல்வது... இதுபோல் சிக்கலில் யாராவது உதவிக்கு அழைத்தால், இனி எக்காரணத்தைக் கொண்டும் முகம் சுழிக்கக்கூடாது என்பதை பாடமாக ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.
மிக இக்கட்டான சூழலில் இருக்கும் போது எதிர்பாராத திசைகளிலிருந்து நம்மை மீட்டெடுக்க கைகள் நீளும் போது, அந்த கைகளை பிடிக்க படபடப்பதும், மீண்டு வந்ததும் நிம்மதியில், மகிழ்ச்சியில் உணர்வுகளோடு போராடுவதையும் வடிக்க வார்த்தைகளைத் தேடிக்கொண்டேயிருக்கிறேன்.
சூழ்நிலைகளின் பொருட்டு, சமூகம் திணித்ததின் பொருட்டு, எத்தனையோ அவ நம்பிக்கைகள் சூழ்ந்து கிடந்த மனதில்,
இந்த சம்பவம் மிகப் பெரிய நம்பிக்கையை முன்பின் அறிந்திடதா, முகம் கூட பார்த்திடாத நண்பர்கள் மூலம் அளித்திருக்கிறது... மிகப் பெரிய நம்பிக்கை விதை ஆழ மனதில் வேரூன்றுகிறது.
_____________________________________________
திரட்டிக்கு நன்றிகள் ____________________________________________
