நினைவுகளில் தணியும் பயணத் தாகம்

 எல்லாம் சரியாக இருந்திருந்தால், எத்தனையெத்தனையோ நிகழ்ந்திருக்கும், நானும் இனிதே கடந்திருப்பேன். அவற்றில் மிக முக்கியமான ஒன்று, இந்த நாட்களில் நான் இலங்கையின் ஏதோ ஒரு நகரத்தில் இருந்திருப்பேன் அல்லது அதற்கான

பயணம் மற்றும் தயாரிப்பு ஆயத்தத்தில் இருந்திருப்பேன்.

குறிப்பாக, பயணம் குறித்தான தாகத்திற்கு நினைவுகளைக் கொண்டுதான் ஈடு செய்ய முடிகின்றது.

இது...
கடந்த ஆண்டு இதே நாளில் இலங்கைக்கு பயணித்த அனுபவம். பயணம் முடிந்து சில வாரங்கள் கழித்து எழுதி, ஏதோ ஒரு மனநிலையில் பகிராமல்விட்ட அனுபவம். அந்த பயணத்தில் கழிந்த பதினான்கு நாட்கள் குறித்து அப்போது, எழுதி மற்றும் குறித்து வைத்தவை, நினைவில் இருப்பவை அடுத்த இரு வாரங்களுக்கு அவ்வப்போது வெளியாகும்.

இனி....

29.09.2019 ஞாயிறு

இதுவரை இலங்கைக்கு மேற்கொண்டிருந்த பயணங்களில் இந்தமுறை சற்று கனமான பயணம் என்றே சொல்ல வேண்டும். பெரிதாக ஒன்றும் யோசிக்க வேண்டாம், புத்தகங்களின் கனம் தான். ஏற்கனவே “வேட்கையோடு விளையாடு” கணிசமாக அங்கு சென்று சேர்ந்து வரவேற்பு பெற்றிருந்த நிலையில், எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய நிலை. புத்தகங்களைக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டியது ஒருவகையில் கடமையும்கூட. ஆகவே அளந்து அளந்து புத்தகங்களின் எண்ணிக்கையை முடிந்தவரை கூட்டிக் கொண்டேயிருந்தேன். அத்துடன் பதினான்கு நாட்கள் பயணம் என்பதால் உடைகளின் எண்ணிக்கையும் அதிகம்.

காலை 9.30க்குத்தான் விமானம். எனினும் ரயில் குறித்த நேரத்திற்குள் சென்றடைந்ததால் திருச்சி விமான நிலையத்தை காலை ஐந்து மணிக்கே சென்றடைந்திருந்தேன். விமான நிலையம் உறக்கத்திலிருந்து எழவில்லை என்பதாகவே உணர்த்தியது. ஒரு பன்னாட்டு விமான நிலையம் இத்தனை அமைதியாக இருக்குமா என ஆச்சரியமாகவே இருந்தது. நுழைவாயிலில் நின்றிருந்த பாதுகாப்பு அதிகாரி ‘உள்ளே சென்றுவிட்டால் நீங்கள் வெளியில் வரமுடியாது!’ என்பதை அறிவுறுத்தியே அனுப்பினார். நான் சென்றபோது, காத்திருப்பு பகுதியில் ஒருவரும் இல்லை.

பொழுது விடிந்து, விமான நிலைய பொறுப்பாளர்கள் மெல்லச் சேர, பயணிகளின் எண்ணிக்கையும்கூட, மெல்ல பரபரப்பிற்குள் மூழ்கத் தொடங்கியது விமான நிலையம்.

*

கட்டுநாயக்க விமான நிலையத்தில் இறங்கியபோது முந்தைய பயணங்களில் கண்டிருந்த நெரிசலைக் காண முடியவில்லை. குண்டு வெடிப்புகள் நிகழ்ந்து ஆறு மாதங்களை எட்டியுள்ள நிலையிலும், சுற்றுலாப் பயணிகளின் எண்ணிக்கை பெரிதாக அதிகரிக்கவில்லை என நினைத்துக் கொண்டேன். இத்தனைக்கும் சுற்றுலா பயணிகளுக்கான விசா கட்டணம் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது.

கொழும்பில் தங்கும் திட்டம் இல்லை. அடுத்த நாள் காலை 8 மணிக்கு மட்டக்களப்பு நகரில் நிகழ்ச்சி என்பதால், கடந்த ஆண்டு போலவே பகல் நேரத்தில் பயணித்து சென்றடைய முடிவு செய்திருந்தேன். கடந்த ஆண்டு கட்டுநாயக்கவில் இருந்து நேரடியாக கதுருவெல சென்று அங்கிருந்து மட்டக்களப்பு சென்றடைந்தேன். அதுவொரு மிகப்பெரிய அனுபவமும்கூட. இந்தமுறை கடந்த ஆண்டு அனுபவத்தை வைத்து சற்று முன்கூட்டியே திட்டமிட்டதால், ட்ராவல்ஸ் பேருந்து எடுக்க திட்டமிட்டிருந்தேன். என் நேரம், சுரேனா ட்ராவல்ஸ் ஞாயிற்றுக்கிழமை தம் பயணத்தை ரத்து செய்திருந்தது. ஆகவே SLTB (இ.போ.ச) பேருந்துதான் என்பதால் மனதை நன்கு திடப்படுத்தி வைத்திருந்தேன். பகல் நேரத்தில் கொழும்பு புறக்கோட்டையில் இருந்து மட்டக்களப்பிற்கு ஒரே ஒரு பேருந்துதான். மதியம் 2.15 மணிக்கு புறப்படும் என்றும், பயண நேரம் ஆறு மணி நேரம் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

என்னுடைய இருக்கை பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தது. ஆறுதலான விசயம், அது சன்னலோர இருக்கை. பேருந்தில் நுழைந்து பார்த்தபோது, அந்த சன்னல் இருக்கையில் ஒரு தம்பி அமர்ந்திருந்தார். பதிவினைக் காட்டிய பிறகும், அவர் ரொம்பவும் குழம்பிக் கொண்டேயிருக்க, நடத்துனர் வந்து உள்பக்க இருக்கையில் அமருமாறு அவரிடம் சொன்னார். பேருந்து முழுக்க நிரம்பிய நிலையில் குறித்த நேரத்தில் பேருந்து புறப்பட்டது. அந்தத் தம்பி ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார். மட்டக்களப்பா எனக் கேட்டேன். காத்தான்குடி எனச் சொல்லிவிட்டு சில நிமிடங்களில் தூங்க ஆரம்பித்தார். ஏழெட்டு விதமான வடிவங்களில் தூங்கிக் கொண்டே வந்தார். அத்தனை வடிவங்களிலும் என் தோளில் சாய்ந்து கொள்வதை மட்டும் அவர் தவறவிடவேயில்லை.

பேருந்து வேகம் பிடித்தது. மீண்டும் கடந்த ஆண்டு பயணத்தைத்தான் ஒப்பிட்டாக வேண்டும். அந்தப் பேருந்துபோல் கை காட்டிய இடங்களிலெல்லாம் நிற்கவில்லை. ஏற்கனவே பேருந்து நிரம்பியிருந்ததால், எங்கும் நிற்காமல் சீறிக்கொண்டேயிருந்தது. மொத்த தொலைவு சுமார் 320 கி.மீ.  கூகுள் மேப்பில், சென்று கொண்டிருக்கும் இடத்தில் இருந்து மட்டக்களப்பிற்கான வழித் தடத்தைப் போட்டு தூரம் குறைவதை அவ்வப்போது பார்த்தபடியே இருந்தேன். கசகசத்த வெயில் மெல்லத் தணிந்து, நடு இலங்கைக்கே உரிய குளிர்ந்த சூழல் ஆக்கிரமித்தது. கடந்த ஆண்டு குருநாகல் மற்றும் இன்னொரு இடத்தில் பேருந்து நிலையத்திற்குள் எல்லாம் சென்று வந்தது. இந்த முறை அப்படி எங்கும் நகரங்களின் பேருந்து நிலையத்திற்குள் செல்லாமல் ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது.

குருநாகல், தம்புள்ள கடந்ததும், பாதித் தொலைவு கடந்துவிட்ட தெம்பு வந்துவிட்டது. சிற்றுண்டிக்காக பேருந்து நிறுத்தப்பட்டது. அதுவரை விதவிதமாக அமர்ந்திருந்த தம்பி, வெளியேறி சிற்றுண்டி உள்ளிட்டவற்றை எடுத்துக்கொண்டு பேருந்து புறப்படும்போது ஓடி வந்து அமர்ந்தார். கையில் ஒரு மிக்சர் பொட்டலத்தை உடைத்து வைத்து மறு கையில் கொட்டி சாப்பிட்டுக் கொண்டே வந்தவர், என்னிடமும் நீட்டினார். மறுத்தேன். மீண்டும் மீண்டும் புன்னகையோடு வற்புறுத்தித் தந்தார். தோளில் தொடர்ந்து தூங்குவற்கான பிரதியுபகாரமாய் இருக்கலாம். மரியாதைக்காக கொஞ்சம் வாங்கிக் கொண்டேன். மொய் வைத்துவிட்ட நிம்மதியில், அடுத்த நொடி நிம்மதியாகத் தூங்க ஆரம்பித்தார்.

பொலனருவ ரயில் நிலையம் அருகே பேருந்து நின்றபோது மழை அடித்துப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. அடுத்தது கதுருவால. அங்கிருந்து பேருந்து சீறிப் பறக்கும் எனத் தெரியும். போக்குவரத்து நெரிசல் மிகக் குறைவாக இருந்திருப்பதை உணர்ந்திருக்கிறேன். ஓட்டுனருக்கு பசித்திருக்கும்போல இரண்டாவது சிற்றுண்டி நிறுத்தமாக ஓட்டமாவடியில் நின்றது. இந்த முறை நான் கீழே இறங்கவில்லை. தம்பி சட்டென முழித்து விரைந்து இறங்கினார். திரும்பி வரும்போது இன்னொரு பதார்த்தத்தோடு வந்திருந்தார். நல்லவேளை எனக்கு பங்கு எதுவும் தரவில்லை. மீண்டும் பேருந்து புறப்பட்டது.

பயணச்சீட்டு பதிவு செய்யும்போது இணையத்தில் பயண நேரம் ஆறரை மணி நேரம் என்று குறிப்பிட்டிருந்தாலும், எட்டு மணி நேரம் ஆகுமெனத் தெரியும். அதைத்தான் கூகுள் மேப்பும் சொல்லியிருந்தது. அப்படி ஏதும் மேஜிக் நடந்துடாதா எனும் எதிர்பார்ப்பும் இருந்ததை மறுக்க முடியாது. பேருந்து மட்டக்களப்பு நகரைத் தாண்டி கல்லடி பாலத்திற்குள் நுழைந்தது. நினைத்தது போலவே, நேரம் 10.15 மணியை எட்டியிருந்தது.  பைகளோடு எழுந்து முன் நகர்ந்து வந்தேன். எனக்கான நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது.

விடுதிக்கான பாதை திருப்பத்தில் இராணுவ வீரர் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார். நான்கு ஆண்டு கால பயணத்தில் மட்டக்களப்பில் முதன்முறையாக இராணுவத்தைப் பார்க்கிறேன். அங்கும் குண்டு வெடிப்பு நிகழ்ந்திருந்ததால், நிறுத்தப்பட்டிருக்கலாம் எனத் தோன்றியது.

இரவு ஒரு மணிக்கு தொடங்கிய பயணம் ஒருவழியாக 21 மணி நேரத்தில் நிறைவுக்கு வந்திருந்தது. முன்பே தகவல் கொடுத்திருந்ததால் விடுதி மேலாளர் வருகைக்காகக் காத்திருந்தார். அறையில் நண்பர் வாங்கி வைத்திருந்த சரவணபவ நெய் மசால் தோசையும் காத்திருக்கும் எனத் தெரியும்.

நானும் ரயிலும் பின்னே தென்காசிப் பேருந்தும்

வழக்கமாக தென்காசி செல்வதற்கு ஈரோடு - திருநெல்வேலி, அங்கிருந்து 1-டூ-1 பிடித்தால் போதும். இந்த முறை அரையாண்டு மற்றும் கிருஸ்துமஸ் விடுமுறை ஆகிய காரணங்களால் ஐஆர்சிடிசி இந்தப் பக்கமே எட்டிப்பார்க்காதே எனச் சொல்லிவிட்டது. அதுமட்டுமில்லாமல் சேலம் - கரூர் ஆரம்பித்த பிறகு, இரவு நேரத்தில் திருநெல்வேலி ஒரே ஒரு ரயில்தான். கோவை - நாகர்கோவில் ரயில் மட்டுமே. அதை எப்போது பொள்ளாச்சி வழியா போய்க்கோனு திருப்பி விடப்போறாங்கனு தெரியல.

ஈரோடு - மேட்டூர் தனியார் பேருந்து ஏறும்போது மேட்டூர் மட்டும் ஏறுங்க, ராக்கெட் மாதிரி ஈரோட்டிலிருந்து மேட்டூர்க்கு வானத்தில் பறந்து போகும் என்பது போல் கெடுபிடி செய்வார்கள். அதேபோல் கோவை - நாகர்கோவில் ரயிலிலும் இடையில் ஏறி இறங்கவெல்லாம் அனுமதி இருப்பதுபோல் தெரியவில்லை. அப்படியே தப்பித்தவறி இடம் கிடைத்து ஏறினாலும் மதுரைக்குப் பிறகு இறங்க காத்திருப்பவர்களும் சரி, அங்கு ஏறியவர்களும் சரி  தூங்க விடமாட்டார்கள்

ஆகவே... புதன்கிழமை காலை டேராடூன் - மதுரை ரயிலில் ஏறினேன். அதில் சண்டிகர் – மதுரை ரயிலும் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. ராமேஸ்வரம் செல்வோர் திணிக்கும் இந்தியில் இருந்து தப்பிக்க நெட்ப்ளிக்ஸ் Sacred Games வசம் தஞ்சம் புகுந்து, மதுரை சென்றாகிவிட்டது. மதுரையிலிருந்து தென்காசி பேருந்து பயணத்தை நினைக்க கொஞ்சம் கிலியாகத்தான் இருந்தது. இதே வழியில் காரில் ஒருமுறை சென்று வந்திருந்தாலும், பேருந்தில் இதுதான் முதன்முறை. சரி இதுவொரு அனுபவமாக இருக்கட்டுமே போய்தான் பார்ப்போம் என முடிவெடுத்துவிட்டேன்.

மதுரை சந்திப்பில் நண்பர் பழனிகுமார் வந்திருந்து மாட்டுத்தாவணி செல்லும் வழியில் ‘அம்மா மெஸ்’ஸில் சுவையான மதிய விருந்தை உபசரித்து, தென்காசி பஸ்ஸில் ஏற்றிவிட்டார். தமிழ்நாடு சாலை கட்டமைப்பு மேம்பாட்டுக்கழகம் (TNRIDC) சுற்று வட்டச்சாலையெங்கும் சுங்கச்சாவடிகளை மட்டும் கன கச்சிதமாக அமைத்துள்ளது. திருமங்கலத்தைக் கடக்கவே ஏறத்தாழ முக்கால் மணி நேரம் ஆனது. வளைந்து நெளிந்து செல்லும் பாதையான ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூர் சாலையில் சீறிப்புறப்பட்டது. சீறல் எல்லாம் வெறும் பில்டப் என்பது தே.கல்லுப்பட்டி பேருந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்தபோதே புரிந்தது.

அதன்பிறகு ஒரு பேருந்து நிறுத்தம் விடவில்லை. மொத்தமாக இருந்த 170 கி.மீ தொலைவிற்குள் எப்படியும் 10-15 பேருந்து நிலையங்களுக்குள் சுழன்று சுழன்று நுழைந்திருந்திருக்கும். எப்போதாவது கோவை செல்லும்போது பேருந்து விஜயமங்கலம் அல்லது செங்கப்பள்ளியில் உள்ளே நுழைந்துவிட்டால் அடைந்த எரிச்சல்களின் சாபமெல்லாம் ஒன்று திரண்டு கெக்கலித்து சிரித்தது. ஒரு ஊரு விடாம பஸ் ஸ்டாண்ட் கட்டி வைத்து, ஒரு பஸ் விடாம உள்ளே வர வைத்திருக்கிறார்கள் அந்தப் பகுதி மக்கள். ஒருவழியாக 6.30 மணியளவில் தென்காசியை எட்டியாகிவிட்டது. இந்த அனுபவத்தால் அறியப்படும் நீதி யாதெனின் மதுரையில் இருந்து தென்காசிக்கு என்று நேரடி பஸ் ஏறினால், அப்படியே குற்றாலத்திற்கு ஓடிப்போய் அருவியில் நின்று தான் தணித்துவிடுதல் நலம்.

அடுத்த நாள்...

நிகழ்ச்சி முடிந்து ஊர் திரும்புவதற்காக தென்காசி - மதுரை பொதிகையில் முன்பதிவில் முன்கூட்டியே இடம் கிடைத்திருந்தது. அறையில் இருந்து நடக்கும் தொலைவில் தென்காசி சந்திப்பு. ஆறு மணி சுமாருக்கு அமைதியானதொரு ரயில் நிலையத்தில் காத்திருப்பது என்பது அழகாய் இருந்தது. செங்கோட்டையில் புறப்பட்டு தாம்பரம் செல்லும் பொதிகை விரைவு வண்டி. கூட்டம் அவ்வளவாக இல்லை. இரவு 9.40க்கு மதுரையை சென்றடையும். அங்கிருந்து அதிகாலை 1.55க்கு நாகர்கோவில் - கோவை ரயிலில் ஈரோடு வந்துவிடலாம் என முன்கூட்டியே பதிவு செய்திருந்தேன். காத்திருப்பு பட்டியலில்தான் இருந்தது. அந்தப் பட்டியல் சற்றும் இளகுவதாகத் தெரியவில்லை. செயலி 81% உறுதியாகிவிடும் என நம்பிக்கை தெரிவித்திருந்தது. நாள் முழுக்க டிக்கெட் உறுதியாகிவிடுமா என நான்கைந்து தளங்கள் மற்றும் செயலிகள் வழியாக refresh செய்து களைத்திருந்தேன்.

ராஜபாளையம் ரயில் நிலையத்தில் முப்பது டூ நாற்பதுகளில் இருக்கும் பெண்கள் குழுமம் ஒன்று ஏறியது. ஏழெட்டு பேருக்கு பதிவு செய்திருக்க வேண்டும். மதுரை வரும் வரை தத்தமது படுக்கைக்கான எண்களைக் கண்டுபிடிப்பதில் படு பயங்கரக் குழப்பம் அவர்களுக்குள். டிக்கெட் பரிசோதகராலேயே அவர்கள் குழப்பத்தைத் தீர்த்து வைக்க முடியவில்லை என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன். குழப்பத்திற்கான முக்கியக் காரணம், பக்கவாட்டில் மூன்றடுக்கு படுக்கை இல்லை என்பதும், அதில் மேல் படுக்கை முழுக்க பைகளால் நிரப்பிக்கொண்டதும், அவர்களில் ஒருவருக்கு RAC கிடைத்திருந்ததும்தான் என நான் மதுரையை அடைவதற்குள் புரிந்து கொண்டேன்.

குறித்த நேரத்திற்கும் பத்து நிமிடம் முன்னதாகவே மதுரை வந்தடைந்தது. நான்கு மணி நேரம் காத்திருக்க வேண்டும், இந்த லட்சணத்தில் இன்னும் டிக்கெட் காத்திருப்புப் பட்டியலில்தான். நம்பிக் காத்திருப்பதா இல்லை வேறு வழி தேடுவதா என்ற யோசனையோடு வெளியில் வந்து சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் உள்ளே நுழையும்போது, உங்கள் முன்பதிவு உறுதி செய்யப்படவில்லையெனும் குறுந்தகவல் விழுந்தது. நேரம் இரவு 10.05. அப்ப ஆரப்பாளையம் சென்று ஈரோட்டிற்கு பேருந்துதான் எனும் முடிவெடுத்தேயாக வேண்டும்.

மதுரையில் இருந்து பேருந்தில் பயணித்து ஆறேழு ஆண்டுகள் இருக்கும். இரவுகளில் பயணித்த நினைவில்லை. ஆட்டோ பிடித்து பேரம் எதுவும் பேசாமல் ஆரப்பாளையம் வந்தடைந்தேன். ஈரோடு, சேலம் என பேருந்துகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக நின்று கொண்டிருந்தன. கூட்டம் எதுவுமில்லை. சேலம் செல்லும் இடைநில்லா அரசு ஏசி பேருந்து புறப்படத் தயாராக இருப்பதாகவும், அது கரூரில் நிற்கும் என்றும் அறிவிப்புக் குரல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. சமீபத்தில் துவங்கப்பட்ட சேவை என்று நினைக்கிறேன். பத்து பதினைந்து பேர் கூட இல்லை. சிறிது நேரத்தில் புறப்பட்டது. கரூர் பை-பாஸ்ல இறக்கிவிடுங்க என நடத்துனரிடம் தெரிவித்துவிட்டு சிறிது நேரத்தில் தூங்கிப் போனேன். திடீரென யாரோ தட்டும் உணர்வு. விழித்துப் பார்த்தால் நடத்துனர் கரூர் பை-பாஸ் என்றார். இறங்க முற்படும்போது சிலர் பஸ் ஸ்டேண்ட் போகும்தானே உள்ளிருந்து பதட்டத்தோடு கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

கோவை-ஈரோடு திருப்பத்தில் ஒருவர் மட்டும் நின்றபடி யாரிடமோ காரசாரமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். நேரம் பார்த்தேன் இரவு 1.00 மணி. ஒரு மணிக்கு செல்ஃபோனில் காரசாரமாகப் பேசும் அளவிற்கு மாறிப்போயிருப்பதை ஒட்டியே சிந்தனை ஓடிக்கொண்டிருந்தது. திருச்சி பேருந்து ஒன்று வந்தது. கூட்டம் இல்லை. அப்படியே இருந்த சிலரும் இருக்கைகளில் முடிந்தவரை சுருண்டு படுத்திருந்தனர்.

மற்ற மாநிலங்களில் எப்படியெனத் தெரியவில்லை. தமிழ்நாட்டில் இந்த நேரத்தில் பேருந்து இருக்குமா என்றெல்லாம் பயம் கொள்ளத் தேவையில்லை. மாவட்ட தலைநகரங்களை இணைக்கும் வகையில் இந்த மாதிரி போக்குவரத்து வசதிகளில் இரவு முழுக்க அரசுப் பேருந்துகள் தாராளமாக இயங்குவதாகவே நம்புகிறேன்.

நீண்ட இடைவெளிகள் விட்டு பயணிப்பதால் பேருந்துப் பயணம் சற்று அயர்ச்சியைத் தந்தாலும், சமகால இடைவெளிகளில் சற்று சிரமம் தரும் இம்மாதிரியான சவாலான அனுபவங்கள் நமக்கு ஒருவகையில் தேவை என்றுதான் தோன்றுகிறது.

ஈரோடு டூ மட்டக்களப்பு

இதுவரை இலங்கைக்கு மேற்கொண்டிருந்த பயணங்களில் இந்தமுறை சற்று கனமான பயணம் என்றே சொல்ல வேண்டும். பெரிதாக ஒன்றும் யோசிக்க வேண்டாம், புத்தகங்களின் கனம் தான். ஏற்கனவே “வேட்கையோடு விளையாடு” கணிசமாக அங்கு சென்று சேர்ந்து வரவேற்பு பெற்றிருந்த நிலையில், எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய நிலை. புத்தகங்களைக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டியது ஒருவகையில் கடமையும்கூட. ஆகவே அளந்து அளந்து புத்தகங்களின் எண்ணிக்கையை முடிந்தவரை கூட்டிக் கொண்டேயிருந்தேன். அத்துடன் பதினான்கு நாட்கள் பயணம் என்பதால் உடைகளின் எண்ணிக்கையும் அதிகம்.

காலை 9.30க்குத்தான் விமானம். எனினும் ரயில் குறித்த நேரத்திற்குள் சென்றடைந்ததால் திருச்சி விமான நிலையத்தை காலை ஐந்து மணிக்கே சென்றடைந்திருந்தேன். விமான நிலையம் உறக்கத்திலிருந்து எழவில்லை என்பதாகவே உணர்த்தியது. ஒரு பன்னாட்டு விமான நிலையம் இத்தனை அமைதியாக இருக்குமா என ஆச்சரியமாகவே இருந்தது. நுழைவாயிலில் நின்றிருந்த பாதுகாப்பு அதிகாரி ‘உள்ளே சென்றுவிட்டால் நீங்கள் வெளியில் வரமுடியாது!’ என்பதை அறிவுறுத்தியே அனுப்பினார். நான் சென்றபோது, காத்திருப்பு பகுதியில் ஒருவரும் இல்லை.

பொழுது விடிந்து, விமான நிலைய பொறுப்பாளர்கள் மெல்லச் சேர, பயணிகளின் எண்ணிக்கையும்கூட, மெல்ல பரபரப்பிற்குள் மூழ்கத் தொடங்கியது விமான நிலையம்.

*

கட்டுநாயக்க விமான நிலையத்தில் இறங்கியபோது முந்தைய பயணங்களில் கண்டிருந்த நெரிசலைக் காண முடியவில்லை. குண்டு வெடிப்புகள் நிகழ்ந்து ஆறு மாதங்களை எட்டியுள்ள நிலையிலும், சுற்றுலாப் பயணிகளின் எண்ணிக்கை பெரிதாக அதிகரிக்கவில்லை என நினைத்துக் கொண்டேன். இத்தனைக்கும் சுற்றுலா பயணிகளுக்கான விசா கட்டணம் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது.

கொழும்பில் தங்கும் திட்டம் இல்லை. அடுத்த நாள் காலை 8 மணிக்கு மட்டக்களப்பு நகரில் நிகழ்ச்சி என்பதால், கடந்த ஆண்டு போலவே பகல் நேரத்தில் பயணித்து சென்றடைய முடிவு செய்திருந்தேன். கடந்த ஆண்டு கட்டுநாயக்கவில் இருந்து நேரடியாக கதுருவெல சென்று அங்கிருந்து மட்டக்களப்பு சென்றடைந்தேன். அதுவொரு மிகப்பெரிய அனுபவமும்கூட. இந்தமுறை கடந்த ஆண்டு அனுபவத்தை வைத்து சற்று முன்கூட்டியே திட்டமிட்டதால், ட்ராவல்ஸ் பேருந்து எடுக்க திட்டமிட்டிருந்தேன். என் நேரம், சுரேனா ட்ராவல்ஸ் ஞாயிற்றுக்கிழமை தம் பயணத்தை ரத்து செய்திருந்தது. ஆகவே SLTB (இ.போ.ச) பேருந்துதான் என்பதால் மனதை நன்கு திடப்படுத்தி வைத்திருந்தேன். பகல் நேரத்தில் கொழும்பு புறக்கோட்டையில் இருந்து மட்டக்களப்பிற்கு ஒரே ஒரு பேருந்துதான். மதியம் 2.15 மணிக்கு புறப்படும் என்றும், பயண நேரம் ஆறு மணி நேரம் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

என்னுடைய இருக்கை பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தது. ஆறுதலான விசயம், அது சன்னலோர இருக்கை. பேருந்தில் நுழைந்து பார்த்தபோது, அந்த சன்னல் இருக்கையில் ஒரு தம்பி அமர்ந்திருந்தார். பதிவினைக் காட்டிய பிறகும், அவர் ரொம்பவும் குழம்பிக் கொண்டேயிருக்க, நடத்துனர் வந்து உள்பக்க இருக்கையில் அமருமாறு அவரிடம் சொன்னார். பேருந்து முழுக்க நிரம்பிய நிலையில் குறித்த நேரத்தில் பேருந்து புறப்பட்டது. அந்தத் தம்பி ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார். மட்டக்களப்பா எனக் கேட்டேன். காத்தான்குடி எனச் சொல்லிவிட்டு சில நிமிடங்களில் தூங்க ஆரம்பித்தார். ஏழெட்டு விதமான வடிவங்களில் தூங்கிக் கொண்டே வந்தார். அத்தனை வடிவங்களிலும் என் தோளில் சாய்ந்து கொள்வதை மட்டும் அவர் தவறவிடவேயில்லை.

பேருந்து வேகம் பிடித்தது. மீண்டும் கடந்த ஆண்டு பயணத்தைத்தான் ஒப்பிட்டாக வேண்டும். அந்தப் பேருந்துபோல் கை காட்டிய இடங்களிலெல்லாம் நிற்கவில்லை. ஏற்கனவே பேருந்து நிரம்பியிருந்ததால், எங்கும் நிற்காமல் சீறிக்கொண்டேயிருந்தது. மொத்த தொலைவு சுமார் 320 கி.மீ.  கூகுள் மேப்பில், சென்று கொண்டிருக்கும் இடத்தில் இருந்து மட்டக்களப்பிற்கான வழித் தடத்தைப் போட்டு தூரம் குறைவதை அவ்வப்போது பார்த்தபடியே இருந்தேன். கசகசத்த வெயில் மெல்லத் தணிந்து, நடு இலங்கைக்கே உரிய குளிர்ந்த சூழல் ஆக்கிரமித்தது. கடந்த ஆண்டு குருநாகல் மற்றும் இன்னொரு இடத்தில் பேருந்து நிலையத்திற்குள் எல்லாம் சென்று வந்தது. இந்த முறை அப்படி எங்கும் நகரங்களின் பேருந்து நிலையத்திற்குள் செல்லாமல் ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது.

குருநாகல், தம்புள்ள கடந்ததும், பாதித் தொலைவு கடந்துவிட்ட தெம்பு வந்துவிட்டது. சிற்றுண்டிக்காக பேருந்து நிறுத்தப்பட்டது. அதுவரை விதவிதமாக அமர்ந்திருந்த தம்பி, வெளியேறி சிற்றுண்டி உள்ளிட்டவற்றை எடுத்துக்கொண்டு பேருந்து புறப்படும்போது ஓடி வந்து அமர்ந்தார். கையில் ஒரு மிக்சர் பொட்டலத்தை உடைத்து வைத்து மறு கையில் கொட்டி சாப்பிட்டுக் கொண்டே வந்தவர், என்னிடமும் நீட்டினார். மறுத்தேன். மீண்டும் மீண்டும் புன்னகையோடு வற்புறுத்தித் தந்தார். தோளில் தொடர்ந்து தூங்குவற்கான பிரதியுபகாரமாய் இருக்கலாம். மரியாதைக்காக கொஞ்சம் வாங்கிக் கொண்டேன். மொய் வைத்துவிட்ட நிம்மதியில், அடுத்த நொடி நிம்மதியாகத் தூங்க ஆரம்பித்தார்.

பொலனருவ ரயில் நிலையம் அருகே பேருந்து நின்றபோது மழை அடித்துப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. அடுத்தது கதுருவால. அங்கிருந்து பேருந்து சீறிப் பறக்கும் எனத் தெரியும். போக்குவரத்து நெரிசல் மிகக் குறைவாக இருந்திருப்பதை உணர்ந்திருக்கிறேன். ஓட்டுனருக்கு பசித்திருக்கும்போல இரண்டாவது சிற்றுண்டி நிறுத்தமாக ஓட்டமாவடியில் நின்றது. இந்த முறை நான் கீழே இறங்கவில்லை. தம்பி சட்டென முழித்து விரைந்து இறங்கினார். திரும்பி வரும்போது இன்னொரு பதார்த்தத்தோடு வந்திருந்தார். நல்லவேளை எனக்கு பங்கு எதுவும் தரவில்லை. மீண்டும் பேருந்து புறப்பட்டது.

பயணச்சீட்டு பதிவு செய்யும்போது இணையத்தில் பயண நேரம் ஆறரை மணி நேரம் என்று குறிப்பிட்டிருந்தாலும், எட்டு மணி நேரம் ஆகுமெனத் தெரியும். அதைத்தான் கூகுள் மேப்பும் சொல்லியிருந்தது. அப்படி ஏதும் மேஜிக் நடந்துடாதா எனும் எதிர்பார்ப்பும் இருந்ததை மறுக்க முடியாது. பேருந்து மட்டக்களப்பு நகரைத் தாண்டி கல்லடி பாலத்திற்குள் நுழைந்தது. நினைத்தது போலவே, நேரம் 10.15 மணியை எட்டியிருந்தது.  பைகளோடு எழுந்து முன் நகர்ந்து வந்தேன். எனக்கான நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது.

விடுதிக்கான பாதை திருப்பத்தில் இராணுவ வீரர் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார். நான்கு ஆண்டு கால பயணத்தில் மட்டக்களப்பில் முதன்முறையாக இராணுவத்தைப் பார்க்கிறேன். அங்கும் குண்டு வெடிப்பு நிகழ்ந்திருந்ததால், நிறுத்தப்பட்டிருக்கலாம் எனத் தோன்றியது.

இரவு ஒரு மணிக்கு தொடங்கிய பயணம் ஒருவழியாக 21 மணி நேரத்தில் நிறைவுக்கு வந்திருந்தது. முன்பே தகவல் கொடுத்திருந்ததால் விடுதி மேலாளர் வருகைக்காகக் காத்திருந்தார். அறையில் நண்பர் வாங்கி வைத்திருந்த சரவணபவ நெய் மசால் தோசையும் காத்திருக்கும் எனத் தெரியும்.

மேற்கிலிருந்து கிழக்கிற்கு - 26 மணி நேரம் பயணம்

நவம்பர் 2, 2018 வெள்ளிக்கிழமை மதியம் 2 மணியளவில் கசகசப்போடு அறைக்கு வந்து படுக்கையில் விழுந்தபோது 99% நிறைவு செய்திருந்த நிம்மதியிருந்தது. இதெல்லாம் நான் தானா?  எத்தனை வேகமாய் இவையாவும் நிகழ்ந்திருக்கின்றன! எனும் பிரமிப்பு அகலவில்லை. உண்மையில் பசிக்கவில்லை. இத்தனைக்கும் காலையிலும் சாப்பிட்டிருக்கவில்லைதான். நினைவுகள் பின்னோக்கி பயணப்பட்டன.

சரியாக ஐந்து நாட்களுக்கு முன்பு அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை, இதே நேரம் CTB (இலங்கை போக்குவரத்து சபை) பேருந்தில் அமர்ந்திருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. சென்னையிலிருந்து விமானம் குறித்த நேரத்திற்கு முன்பாகவே புறப்பட்டிருந்தது. ஏழாவது முறையாக இலங்கைக்குள் இறங்கப் போகிறேன். இதுவரையில் இல்லாத ஏதோ ஒன்று கனமாக இருந்தது. முதற்காரணம் கடந்த ஆண்டு பயணம் முடித்து விமான நிலையம் வரும் வழியில்தான் பாஸ்போர்ட் தொலைந்துபோனது. அந்தக் இக்கட்டிலிருந்து மீண்டது இப்போது நினைத்தாலும் பிரமிப்பான ஒன்றுதான். விமான நிலைய வாசற்படி வரை வந்து, போலீஸ் நிலையம் சென்று மீண்டும் கொழும்பிற்குத் திரும்பி, விமானத்தை தவறவிட்டு, இந்தியத் தூதரகம் சென்று, இரவுக்குள் எல்லாம் முடித்து அன்றிரவே சென்னைக்கு மற்றொரு விமானத்தில் புதிய பயணசீட்டு வாங்கி காட்சிகள் கடந்த இரண்டு வார காலமாகவே ஓடிக் கொண்டிருந்தன.

கனத்திற்கு மற்றொரு காரணம், ஐந்து நாட்களில் திட்டமிட்டிருந்த நான்கு நிகழ்ச்சிகள் ஒன்பதாக அதிகரித்திருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் காலையும் மாலையும் என தொடர்ந்து இயங்க முடியுமா எனும் சிந்தனைதான் அழுத்தத்தைக் கூட்டிக் கொண்டேயிருந்தது. இந்த முறை எல்லா நிகழ்ச்சிகளுக்கும் மிக ஆசுவாசமாக என்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தேன். நிகழ்ச்சிப் பொறுப்பாளர்களோடு தொடர்பில் இருந்தேன். இதுவரை முழு நாள் நிகழ்ச்சிகளை தொடர்ந்து இரண்டு நாட்கள் செய்த அனுபவம் உண்டு. இரண்டாம் நாள் மாலை பயிலரங்கை நிறைவு செய்த பின் அன்றைய தினம் உறங்கும் வரை யாரிடமும் எதுவும் பேசமால் இளைப்பாறுவேன். ஆனால் இந்த முறை தொடர்ந்து ஐந்து நாட்கள், அதிலும் நான்கு நாட்கள் காலையும் மாலையும் எனும் அழுத்தம்தான் மெலிதாய் ஒரு அயர்ச்சியையும், அதே நேரம் இதையும் சமாளிப்போம் எனும் சவாலையும் தந்தது.

பயணம் புறப்படும் தினமும் வந்தது. இரவு நீலகிரி பிடித்து சென்னையை அடைந்தபோது விடியவேயில்லை. ரயில் பயணத்தில் மூன்று மணி நேரம் கூட தூங்கியிருக்கவில்லை. விமானத்திற்கு ஏறத்தாழ ஏழு மணி நேரம் இருந்தது. விமான நிலையம் செல்லும் முன்பாக கொழும்பில் இருக்கும் ஸ்வேதாவிற்காக, நன்கு அறிமுகமான தோழமையின் வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த தம்புரா ஸ்ருதிப் பெட்டியை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அதற்காக முகவரி தேடி அலைந்த சவாலை ஒரு சிறுகதையாக எழுதலாம். பொருளைப் பெற்றுக்கொள்பவன் நான் என்பதும், தருபவர் அவர்தான் என்பதும் அறிமுகப்படுத்தப்படாத ஒரு கண்ணாமூச்சி ஆட்டம். என்னவோ இந்தப் பயணத்திற்கு முன்பாக இப்படியான பல்வேறு சவால்களைக் கடந்தபடியேதான் இருந்தேன்.

பயணம் குறித்து முன்கூட்டியே யாரிடமும் சொல்லவில்லை. சென்னை விமான நிலையத்திலிருந்து முதலாவதாகப் பகிர்ந்த ஃபேஸ்புக் பதிவில்கூட எங்கு பயணம் என்பதைக் குறிப்பிடத் தோன்றவில்லை. விமானம் கிளம்பும் முன்பாக இலங்கைக்கு எனப் பதிவிட்டதில், பாதிக்கும் மேலாக பாஸ்போர்ட் பத்திரம் எனும் பின்னூட்டங்களே கிடைக்கப்பெற்றன. வாழ்வில் ஏமாறக்கூடாத ஒன்றில் ஏமாறுவதற்கு நிகரான பாடம் உண்டா?. இந்தமுறை பாஸ்போர்ட்டை மிகக் கவனமாக வைத்திருப்பேன் எனும் உறுதியிருந்தது.

முன்கூட்டியே பறக்கத்தொடங்கிய விமானம் முன்கூட்டியே இறங்கியிருந்தது. கடந்த ஆண்டு வாங்கியிருந்த டயலாக் சிம் கார்டு உயிர்ப்புடன் இருந்ததால் பேசுவதற்கு, இணையத் தொடர்பிற்கு சிரமம் இருக்கவில்லை. குடிவரவில் இந்த முறை எந்தக் கேள்வியும் கேட்கப்படவில்லை. புதிய பாஸ்போர்ட்டின் முதல் முத்திரை. வரவேற்கும் முகமான புன்னகையொன்று பெரிதாகக் கிட்டியது. பயணப் பொதி அநியாயத்திற்குத் தாமதாக வந்தது.

அடுத்த நாள் திங்கட்கிழமை காலை 8 மணிக்கு முதல் பயிலரங்கு அமர்வு தொடங்கவிருந்த சூழலில் இரவுப் பயணத்தைத் தவிர்த்து முடிந்தவரை பகலிலேயே பயணித்து, எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் சென்று விட வேண்டுமென்பதில் உறுதியாக இருந்ததன் விளைவு, கொழும்பு நகரத்திற்குள் செல்லாமல் கட்டுநாயகாவில் இருந்தே பயணத்துவிட வாய்ப்பிருக்கிறதா என்று ஒரு வாரமாகவே தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.

வெளியில் மஞ்சு காத்திருந்தார். மஹியாங்கன செல்லும் பேருந்து ஒன்று இருப்பதாகவும், அதில் சென்று கதுருவெல எனும் இடத்தில் இறங்கி அங்கிருந்து மட்டக்களப்பு சென்றுவிடலாம் என்பதையும் அழைப்பில் தெரிவித்தார். அவரிடம் ஒரு பையை ஒப்படைத்துவிட்டால் பயணச் சுமை கணிசமாகக் குறையும். மட்டக்களப்பில் அவர் சார்பில் கொடுக்க வேண்டிய சில புத்தகங்களையும் கொண்டு வந்திருந்தார். சந்தித்து, உரையாடி, பொருட்களைப் பரிமாறி கதுருவெல செல்லும் CTB பேருந்தை அடைந்தேன். நடத்துனரும் ஓட்டுனரும் வந்தார்கள். பெட்டியை வாங்கி ஓட்டுனர் இருக்கை அருகே வைத்துக் கொண்டார்கள். 2.30 மணிக்கு கிளம்பிவிடும் என்றும், கதுருவெலயில் மட்டக்களப்பு பேருந்தில் ஏற்றிவிடுவதாகவும் உறுதியளித்தார்கள். செல்லும் வழி ஊர்கள் எனக்கு நன்கு நினைவில் இருந்தன. குருநாகல், தம்புள்ள, பொலணருவா, வாழைச்சேனை, மட்டக்களப்பு இதுதான் பயண வழி. இதில் கதுருவெல என்பது பொலணருவே அருகே இருக்கும் ஊர். அந்தப் பேருந்தில் கதுருவெலவில் இறங்கிக் கொள்ள வேண்டும். இந்த வாய்ப்பை மறுத்தால் கொழும்பிற்குச் சென்று இரவு வரை காத்திருந்து இரவு ட்ராவல்ஸ் பேருந்தில் பயணித்து காலை நான்கு மணி சுமாருக்கு இறங்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

எப்படியும் இரவு 10 மணிக்குள் மட்டக்களப்பு சென்றடைந்து விடலாம் எனும் நம்பிக்கையில் மஞ்சுவை கொழும்பு செல்லும் பேருந்திற்கு அனுப்பிவிட்டு, நான் CTB பேருந்திலேயே காத்திருந்தேன். சரியாக 2.31 மணிக்கு பேருந்து புறப்பட்டது. நான் மட்டுமே பேருந்தில். ஒரே ஒரு பயணிக்காக பேருந்து பயணிக்குமா எனும் ஆச்சரியத்தோடு இருக்க, விமான நிலையத்திலிருந்து கட்டுநாயகா பேருந்து நிலையம் சென்று வசதியான ஒரு இடத்தில் நின்று கொண்டது. நிமிடங்கள் ஓட ஆரம்பித்தன. நான் மட்டுமே பேருந்தில், ஓட்டுனரும் நட்த்துனரும் காணவில்லை. கடைசி இருக்கைகளில் நான்கு மாணவர்கள் வந்து அமர்ந்தார்கள். அரை மணி நேரம் கழித்து அவர்களும் இறங்கிப் போய்விட, எனக்கு முன்பு இருந்த இருக்கைக்கு ஒரு நபர் வந்தார். இடையிடையே ‘பேருந்து கிளம்பிவிட்டதா!?’ எனும் கேள்விகளுக்கு இல்லை எனும் ஒரே பதிலை அனுப்பிக் கொண்டேயிருந்தேன். மணி 3.30ஐ நெருங்க ஆரம்பித்தபொழுது, தனியார் பேருந்து நடத்துனர் வந்து ஏதோ பேசி விரட்ட இ.போ.ச பேருந்து மெல்லக் கிளம்பியது. நான் மெல்ல அதிர்ச்சிக்குள் நகர ஆரம்பித்தேன்.

கதுருவெல அங்கிருந்து 200 கி.மீ தூரம். எட்டு மணிக்கு சென்று விடும் எனச் சொன்ன நம்பிக்கை இன்னும் பலமாக இருந்தது. நடத்துனர் வந்தார், டிக்கெட் கொடுக்கும் இயந்திரத்தில் ஏதேதோ செய்து பார்த்து ஒரு வெள்ளைத் துண்டுச் சீட்டைப் பெற்று டிக்கெட் விபரங்கள் அனைத்தையும் பேனாவால் எழுதிக் கொடுத்து பணம் பெற்றுக் கொண்டார். பயணக் களைப்பு, வெயில் தகிப்பு, பேருந்து நகர ஆரம்பித்ததில் வீசிய காற்று ஆகியவை என்னை தூக்கத்தில் ஆழ்த்தியது. நல்ல உறக்கத்திற்கு சென்றிருந்தேன். விழித்துப் பார்த்தபோது நேரம் நான்கரை மணியைக் கடந்திருந்தது. சிங்களக் கிராமங்களின் வாயிலாக பேருந்து துள்ளி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு மணி நேரத்தில் கணிசமான தூரத்தைக் கடந்திருப்போம், குருநாகலை அண்மித்திருப்போம் எனும் ஆர்வத்தோடு கூகுள் வரைபடத்தில் தேடினேன். அப்பொழுதுதான் கட்டுநாயகாவில் இருந்து 23 கி.மீ தூரம் மட்டுமே கடந்திருப்பது புரிந்தது. குருநாகலுக்கு சுமார் 50 கி.மீ இன்னும். கதுருவெலவிற்கு ஏறத்தாழ 170 கி.மீ. எப்போது எட்டப் போகிறோம் எனும் நினைப்போடு பேருந்தின் போக்கைக் கவனித்தேன். ஓட்டுனர் நல்ல வேகம்தான், ஆனால் சுமார் ஐநூறு மீட்டர் தொலைக்கு ஒரு பேருந்து நிறுத்தம் இருப்பதாகப்பட்டது. யாரையேனும் இறக்கிவிட்டு அல்லது ஏற்றிக்கொண்டு சீறலாய்ப் புறப்பட்டு நான்காவது கியரைத் தொடும்போது அடுத்த நிறுத்தம் வந்துவிடுகிறது.

மெல்லவும் முடியாமல், விழுங்கவும் முடியாமல் வேறு வழியில்லாமல் பேருந்து நிறுத்தங்களை எண்ணத் தொடங்கினேன். அதுவே மேலும் கடுப்பைக் கிளற, அதைக் கை விட்டுவிட்டு மனிதர்களை வேடிக்கை பார்க்கத் தொடங்கினேன். எல்லோரும் உள்ளூர் சிங்கள மக்கள். ஏறுவதும் இறங்குவதுமான வேடிக்கையாக இருந்தது. அவ்வப்போது மழை தூறிக் கொண்டிருந்தது. எனக்குள் சென்றடையும் நேரம் குறித்த கேள்வி கனக்கத் தொடங்கியது. பொதுவாக இலங்கையின் கிழக்கு நகரங்கள் எட்டு மணிக்கெல்லாம் அடங்கிவிடும். இந்த நிலையில் எப்போ கதுருவெல சென்று அங்கிருந்து மட்டக்களப்பு செல்வது என்பதை நினைக்கையில் தவறான முடிவெடுத்துவிட்டோமோ எனும் அச்சம் சூழ ஆரம்பித்தது. தனிப்பட்ட என் பாதுகாப்பு குறித்த அச்சமன்று அது. இரவு சென்றடைய முடியாவிடில் காலை எட்டு மணி பயிலரங்கிற்கு என்ன செய்வது எனும் அச்சமே.

ஒரு வழியாக குருநாகல் நகரத்தை அடையும்போது மாலை 6 மணியை நெருங்கியிருந்தது. சுமார் 75 கி.மீ தொலைவிற்கு இரண்டரை மணி நேரம், அதுவில்லாமல், ஒரு மணி நேரக் காத்திருப்பெல்லாம் அநியாயமா இல்லையாடா எனும் கேள்வியை என் பசிக்கு உணவாக விழுங்கிக் கொண்டேன். இதில் குருநாகல் பேருந்து நிலையத்தில் வேறு ஏறத்தாழ 20 நிமிடங்கள் பேருந்து நின்று ஆட்களை ஏற்றுக் கொண்டது. அதுவரை மக்கள் ஏறி இறங்கினாலும் என்னருகில் யாரும் அமர்ந்த நினைவில்லை.

இப்போது பேருந்து நிரம்பி வழியத் தொடங்க பர்தா அணிந்த பெண்ணும், அவர் மகனுமாய் என்னருகில் உட்கார்ந்தார்கள். தமிழ் குரல் முதன்முறையாகக் கேட்டது. தமிழா என்று அவரைக் கேட்க, அவர் இல்லை முஸ்லீம் என்றார். இலங்கை மொழி, மதம் அந்தப் பதிலில் சட்டெனப் புரிந்தது. கதுருவெல எப்போது சென்றடையும் எனக் கேட்க, தோராயமாக பதில் தந்தவர், என் தமிழை இனம் கண்டு, புதுசா வர்றீங்களா என்றார். தமிழ்நாட்டில் இருந்து வருகிறேன் என்றேன். ”மட்டக்களப்பில் கல்யாணம் பண்ணியிருக்கீங்ளா, புள்ளைகுட்டிங்களைப் பார்க்கப் போறீங்களா!?” என்றார். பதட்டப்பட்டு மறுத்து பயணம் குறித்து விளக்கினேன். கடுறுவேலா-மட்டக்களப்பு பேருந்து குறித்து தம்மோடு வந்திருக்கும் மற்றொரு பெண்ணிடம் அவர் விசாரிக்க, அவர் என்னைக் குறித்து விசாரிக்க, நான் தமிழ்நாடு என்று சொல்ல, தம் கையில் இருந்த பிள்ளையைக் காட்டி, இவரோட அப்பா கன்னியாகுமரிதான் எனச் சொல்ல, நான் மட்டக்களப்பு பேருந்தைப் பிடிப்பதிலேயே குறியாக இருக்க, அவர் ஆசுவாசமாய் “அண்ணா... இந்தப் பஸ் 9 மணிக்குத்தான் போய்ச் சேரும், அங்கேதான் இறங்குவேன். உங்களை மட்டக்களப்பு பஸ்ஸில் ஏத்திவிடுறேன். பயப்படாம இருங்க!” என்றார்.

தளரும் நேரத்தில் இம்மாதிரியான சொற்கள் தரும் நம்பிக்கை எதனினும் உயர்ந்தது. நம்பிக்கை கூடினாலும் உடலளவில் நான் மிகுந்து தளர்ந்திருந்தேன். விமான நிலையத்தில் ஒரு அரை லிட்டர் தண்ணீர் வாங்கியதோடு சரி. அதில் பாதியைத்தான் இந்த நான்கு மணி நேரமாகக் குடித்திருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. இடையில் தண்ணீர் வாங்கும் வாய்ப்பு எங்குமே கிடைக்கவில்லை. குருநாகலில் வாங்கியிருந்திருக்க வேண்டும். களைப்பு கூடிக் கொண்டே போனது.

குருநாகலில் புறப்பட்ட பேருந்து வேறு முகம் காட்டி மின்னலாய் சீறியது. இடையில் எங்கும் நிறுத்தவில்லை. தம்புள்ள, ஹபரன என ஒவ்வொன்றாய் கடக்க, நேரமும் கடந்து கொண்டேயிருந்தது. கூகுள் வரைபடத்தில் தொலைவு குறைந்து கொண்டே வந்தது. கதுருவெலவை நெருங்க மிச்சமிருந்த தண்ணீரைக் குடித்தேன். இரவு 9 மணியளவில் கதுருவெலவில் நிற்க ஓட்டுனரும், நட்த்துனரும் பின்பக்கம் இருந்த ஒரு பேருந்தை சுட்டிக் காட்டினார்கள். அந்தப் பெண் ஓடி வந்து ”வாங்கண்ணா அந்தப் பஸ்ல ஏறுங்க” என அடையாளம் காட்டினார். பேருந்தை நெருங்கி ஓட்டுனரிடம் மட்டக்களப்பு எனச் சொல்ல, ஏறிக்குங்க என்றார். தமிழ் குரல். முழுத் தெம்பு வந்தது. அந்தப் பெண்ணிடம் நன்றி பகிர, உங்க நெம்பர் கொடுங்க என்றார். விசிட்டிங் கார்டு கொடுத்துவிட்டு, தமிழ்நாடு வந்தாப் பேசுங்க என்றபடி விடைபெற்றேன். அருகில் இருந்த கடையில் தண்ணீர் பாட்டில் ஒன்று வாங்கி பாதியைச் சரித்தபின் முழுத் தெம்பும் வந்தது

நான் ஏறிய பேருந்தின் சன்னல்களை மூடியபடி வந்த நபர் ஒருவர், பின் பக்கமாய் நின்ற மற்றொரு பேருந்தைக் காட்டி அதற்கு மாறிக்கொள்ளுமாறு கூறினார். அந்து யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து மட்டக்களப்பு செல்ல வந்திருக்கும் பேருந்து. சிலர் அமர்ந்திருந்தனர். ஏறி பெட்டிகளை வைத்து அமர, பாட்டு அதிர்ந்தது. மட்டக்களப்பு பேருந்தில் ஏறிவிட்டேன் எனும் தகவல்களைச் சொல்லிவிட்டு, பேருந்து புறப்படும் தருணத்திற்காகக் காத்திருந்தேன். நிமிடங்கள் ஓடி முக்கால் மணி நேரத்தை எட்டியிருந்தது. ஒருவரையொருவர் பார்த்து பேருந்து கிளம்புவது குறித்து புலம்பிக் கொண்டிருந்தனர். எப்போது போனால் என்ன? எப்படியும் மட்டக்களப்பு சென்று விடுவோம் என்பதே போதுமானதாக இருந்தது.

ஒரு கட்டத்தில் பயணிகள், பேருந்து புறப்பாடு குறித்து குரல் எழுப்ப சட்டெனப் புறப்பட்டது. சுமார் ஒரு கி.மீ சென்ற பேருந்து சாலையில் யூ-டர்ன் அடித்து வந்த வழியே பயணித்தது, ஒரு கி.மீ பயணித்த பேருந்து மீண்டும் யூ-டர்ன் அடித்து முன்பு நின்ற இடத்திற்கே வந்திருந்தது. “அடேய் என்னங்கடா இது!!!?” எனும் வடிவேலு பாணிக் கேள்வியை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தேன். அடுத்த சில நிமிடங்களில் சீறிப் புறப்பட்டது, எங்கே யூ-டர்ன் அடிக்குமோ எனக் காத்திருக்க மட்டக்களப்பிற்கான தொலைவு கூகுள் வரை படத்தில் குறையத் தொடங்கியது. நேரம் இரவு 10 மணியைக் கடந்திருந்தது.

பதினொன்று நாற்பது மணியளவில் கல்லடியில் இறங்கினேன். அது எனக்கு ஏற்கனவே பழக்கப்பட்ட இடம். நிறுத்தத்திலிருந்து நூறு மீட்டர் தொலைவில் தங்கும் இடம். எளிதாக சென்றடைந்தேன். ஒருவழியாக அறை சாவிகளைப் பெற்று உள்ளே நுழைய, நான் சாப்பிடுவதற்காக நண்பர் வாங்கி வைத்திருந்த மசால் தோசை மிகப் பிரியமாகக் காத்திருந்தது. குளித்துவிட்டு வந்து தோசையைப் பதம் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

காலை 5 மணிக்கு அலாரம் வைத்துவிட்டு படுக்கையில் விழுந்தேன். தமிழ்நாட்டின் மேற்குக் கோடியிலிருந்து இலங்கையின் கிழக்குக் கோடியை அடைவதற்கு 26 மணி நேரம் ஆகியிருந்தது மலைப்பாக இருந்தது. அடைய வேண்டிய இடத்தை அடைந்துவிட்டோம் எனும் தெம்பும், அடுத்த 110 மணி நேரம் எப்படியாக அமையப்போகிறது எனும் குறுகுறுப்பும் சேர்ந்து உறக்கமாய் என்னை அழுத்தியது. விடியலுக்காக நானும், எனக்காக மட்டக்களப்பு விடியலும் காத்திருக்கத் தொடங்கினோம்.

ஒகேனக்கல்லில் ஒரு நாள்

பதினைந்து ஆண்டுகள் இருக்கும் ஒகேனக்கல் சென்று. பதின் வயதில் ஒருமுறை பைக்கில், இருபதுகளின் இறுதியில் ஒருமுறை உறவுகளோடு... இந்த முறை 15 நிமிட அவகாசத்தில் திட்டமிட்டு, மூன்று மணி நேரத்தில் பயணம் துவங்கினோம்.

நண்பர் பழமைபேசியின் வருகையையொட்டி வருடம் ஒருமுறை இப்படி பயணம் உண்டு. இந்த முறை என் கல்லூரித் தோழன் சீனி உடன் இணைந்துகொண்டான். 24 வருடங்கள் கழித்து நாங்கள் சந்தித்துக்கொள்கிறோம். உடன் ஆரூரன் மற்றும் ஜெயபாலன்.

ஈரோடு - பவானி - மேட்டூர் - மேச்சேரி - பெண்ணாகரம் - ஒகேனக்கல். மேட்டூர் அணைக்கட்டு அருகே மலையேறும்போதே மழை வெளுத்து வாங்கியது. முதல் கொண்டை ஊசி வளைவு சென்று திரும்பும்போது சொட்டு மழையில்லை. திரும்பி மேலே ஏறுகையில் வெளுத்து வாங்கியது. வெறும் 100 மீட்டர் தொலைவிற்குள் இத்தனை பெரிய மாயம். சாலையில் செல்ல முடியாமல் மழைக்கு ஒதுங்கி நிற்பவர்களிடம் ஒரு 100 மீட்டர் நகர்ந்துட்டா மழை இல்லை என்று சொல்லக்கூட அவகாசம் தராத மழை.

பதினாறு கண் மதகிற்கு புதிய பாலம் கட்டியிருப்பதை இப்போதுதான் பார்க்கிறேன். மீண்டும் மழை தொடங்கியது. கிட்டத்தட்ட மேச்சேரிக்கு அருகே வரையிலும் மழை. மேச்சேரி - பெண்ணாகரம் சாலை அற்புதமாக இருக்கின்றது. ஒகேனக்கல்லை அடைய இரவாகிவிட்டது. அந்த ஊர் நண்பர் தங்குவதற்கு ஒரு விடுதியை பரிந்துரை செய்தார். தங்குவதற்கு வசதியான இடம் தான்.

ஒகேனக்கல் : ஒரு அருவியை மையப்படுத்தி காவிரி ஆற்றை மட்டுமே நம்பியிருக்கும் ஊர். ஒரு சாலை, இரண்டு மூன்று வீதிகள்... அவ்வளவுதான். ஒகேனக்கல்லை ஊர் என்று சொல்ல முடியுமா எனத் தெரியவில்லை. விடுதி, உணவகம் என சுற்றுலா பயணிகளை மட்டுமே நம்பியிருக்கும் மையம். இரவிலும் அதிகாலையிலும் அமைதி காக்கிறது. பகலில் பரபரப்பாகிவிடுகிறது. ஆண்டு முழுதும் பயணிகள் வந்து போகிறார்கள்.

அங்கிருந்து தேன்கனிக்கோட்டை செல்லும் சாலையில் இருக்கும் ஊட்டமலை கிராமத்தில் ஆயிரக்கணக்கானோர் வசிக்கிறார்கள். மீன் பிடித்தல், பரிசல் இயக்குதல், பரிசல் தயாரித்தல், ஆயில் மசாஜ், உணவு தயாரித்துக் கொடுத்தல் ஆகியவையே முக்கிய வாழ்வாதாரங்கள். சாலையோரம் இருக்கும் பெரும்பான்மையான வீடுகளின் முகப்பிலும் அரசு உதவியுடன் கழிவறைகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளதைக் காண முடிகிறது.

மகிழ்ச்சியானது அங்கு காத்திருக்கும் கல்லூரிப் பேருந்துகள். தர்மபுரிப் பகுதிகளிலிருக்கும் பல்வேறு கல்லூரி நிறுவனங்களின் பேருந்துகள் அந்தக் கிராமம் வரை இயக்கப்படுவது நம்பிக்கை தரும் ஒன்று.

இந்தப் பயணத்தின் முக்கிய நோக்கம் அரட்டை. பேசுவோம் பேசுவோம் பேசிக் கொண்டேயிருப்போம். ஃபேஸ்புக், ப்ளாக் ஆகியவற்றில் இயங்குவதால் பேசவா விசயம் கிடைக்காது. ஆக எங்கள் சந்திப்புகள் என்பது பலவற்றையும் கலந்து கட்டி பேசிக்கொண்டேயிருப்பது. நல்ல சாப்பாடு, அருவிக் குளியல் மற்றும் ஆயில் மசாஜ் இந்தப் பயணத்தின் கூடுதல் நோக்கம்.

ஆற்றின் நடுவில் இருக்கும் ஒரு தீவிற்கு அழைத்துச் செல்வதாக இரவே சொன்னார்கள். அந்த உள்ளூர் நண்பரும் அதையே பரிந்துரை செய்தார். நாங்கள் செல்வதற்கு முதல் நாள் வரையில் ஆற்றில் வெள்ளம் இருந்ததாக அறிந்தேன். அன்று குறைந்திருந்தது. ஆட்டோவில் பரிசலை ஏற்றிக்கொண்டு, எங்களை ஏற்றிக்கொண்டு வனத்தின் வழியே சற்று பயணித்து பரிசலை ஆற்றில் விட்டு அதன் வழியே நீரோட்டத்தின் வழியே பயணித்து வரலாம். பாதுகாப்பு உபகரணங்கள் இல்லை. இந்த மாதிரியான பயணங்கள் அனுமதிக்கப்பட்டவை அல்ல. அவர்கள் தம் மேல் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கை மற்றும் அனுபவத்தில் இயக்குகிறார்கள். ஆனால் வெளியூரிலிருந்து பயணிகளாகச் செல்வோருக்கு அது பாதுகாப்பானதாக இல்லை.

கேரளாவின் வனத்திலிருந்து, கபினி அணையை அடைந்து அங்கிருந்து கபிலா நதியாகப் பயணித்து காவிரியில் கலந்து பிலி குண்டு வழியே தமிழகத்திற்குள் நுழைந்து ஒகேனக்கல் அருவிப் பகுதிக்கு விரைகிறது இளம்பச்சை நிறத் தண்ணீர். எந்தச் சலனமும் காட்டாமல் மௌனம் காக்கும் இடத்தில் ஆழம் ஐம்பது அடிகள் வரை கூட இருக்கலாம் என்கிறார் பரிசல்காரர். மௌனமாய் இருக்கும் இடத்தில் உள்ளே நீர் விரைந்து நகர்ந்து கொண்டிருக்கலாம். பாறைகள் தென்படும் இடத்தில் சலசலக்கும் தண்ணீர் தன் வேகத்தையும், வெறியையும் காட்டுகிறது. நீரால் நீர் அழுந்தி தாழ் நிலம் நோக்கிப் பாயும் வேகம் அது.

நதியின் இரு மருங்கிலும் நாம் பெயரறிந்திராத ஆயிரக்கணக்கான மரங்கள். அடி பெருத்து, வேர் அரித்து என்றும் நதியோடு பிணைந்து கிடக்கும் மரங்கள். மென் பச்சை நிறத்தில் சுழித்தும் சீறியபடியும், மௌனித்தும் நதி தன் போக்கில் நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது. ஒருபுறம் தமிழக எல்லை, மறுபுறம் கர்நாடகா என பச்சைகளின் நடுவே பாயும் நதி மிகப் பெரும் ஆசான். அதன் மௌனத்திலும் இரைச்சலிலும் கற்க ஆயிரம் பாடங்கள் உண்டு.

காவிரி நதி பிரிந்தும் பிணைந்துமென வேடிக்கை காட்டுகிறது. பிரிகின்ற இடங்களில் நடுவே ஒரு தீவு போன்ற நிலப்பரப்பை விட்டுச் செல்கிறது. அவையெங்கும் மரங்கள் அடர்ந்திருக்கின்றன. இனம் புரியாதொரு அமைதி நிலவுகிறது. தண்ணீரின் அளவு அதிகரித்தால் அந்த தீவுகளும் மெல்ல மூழ்கத் தொடங்கும்.

இப்போதுதான் அந்தப் பயணத்தின் முழு வடிவம் ஓரளவு புரிகிறது. பரிசலில் பயணித்து அந்தத் தீவில் தங்கியிருந்து திரும்புதல். இரவுகளில் தங்க ஏற்பாடுகள் செய்ய முடியும் என்கிறார்கள். ’கேம்ப் ஃபயர்’ என்கிற ஆசையை, பரிசல்காரர்கள் பலரும் பகிர்கிறார்கள். அங்கேயே சமைத்தும் தருகிறார்கள். நடுவே தீவு இரு பக்கத்திலும் ஆறு சலசலக்கிறது. பார்க்க அனுபவிக்க பெரும் சுவாரஸ்யம்தான்... ஆனால் காலின் கீழே ஒரு நதி நகரும் உணர்வுதான்!!!

மைசூர் கிருஷ்ணராஜ சாகர் அணை நிரம்பவில்லை. கபினியின் நீர் திறப்பு குறைந்துள்ளது. ஆகவே திடீர் வெள்ளத்திற்கு வாய்ப்பில்லை என்பது நம்பிக்கை. எனினும் சுற்றுலாப் பயணிகளில் பலர் வெகு எளிதாக ஆற்றை, அதன் வலிமையைக் குறைத்தும் மதிப்பிடலாம். எப்போதும் கர்நாடக அணையிலிருந்துதான் நமக்கு நீர் வரும். ஆனால் இந்த ஆண்டு மே மாதம் தமிழக வனத்திலேயே மழை பெய்து, ஓரிரு நாட்கள் பெரும் வெள்ளம் வந்தது நினைவிற்கு வந்தது.

பரிசல் இயக்குவோர் உள்ளூர்க்காரார்கள் என்பதால் மிகுந்த நம்பிக்கையோடு ஆற்றைக் கையாள்கிறார்கள். அந்தப் பகுதியெங்கும் பரிசலில் வந்து வலை வீசி மீன் பிடிக்கிறார்கள். பரிசலில் மீன் பிடிக்க அவர்களுக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. துடுப்பு போட்டு நதியின் போக்கிற்கு எதிராகவும் கூடச் செல்ல முற்படுகிறார்கள். அவர்களால் எந்தச் சூழலையும் கையாள முடியும். பிறப்பு முதலே ஆற்றோடு புழங்குகின்றவர்கள். நீர் மட்டம் குறித்து அவர்களுக்கு ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் அளவு தெரியும். ஆனால் சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு அம்மாதிரியான சூழல்கள் மிக நிச்சயமாக கையாள்வதற்கு உகந்ததல்ல.

தீவு முழுக்க தாரை தாரையாய் நீர் ஓடிய தடங்கள். முந்தைய நாள்வரை ஓடிய நீர் ஆங்காங்கே தேங்கியபடியும். மரத்தின் வேர்கள் மிரட்டும் வண்ணம் முறுக்கிக் கிடக்கின்றன. எங்கோ வெட்டப்பட்ட மிகப் பெரிய மரமொன்று தீவின் மத்தியில் இரண்டு மரத்திற்கு இடையே சிக்கிக்கொண்டு கிடக்கின்றது. தண்ணீர் வருகையில் நனைவதும், வெயில் வருகையில் உலர்வதுமான வாழ்க்கை.

எங்களைப் போன்றே இருபது முப்பது பேர் நான்கைந்து பரிசல்களில் வந்து தீவில் உலவிக் கொண்டிருக்கின்றனர். ஒரு பக்கம் சமையல் நடக்கிறது. பரிசலில் மசாஜ் செய்வோரை அழைத்து வந்தவர்கள் ஆயில் மசாஜ் எடுத்துக் கொள்ளலாம். தீவின் கரையோரம் குளித்துக்கொள்ளலாம். குளிக்கும் இடத்தில் மணலாகவும், தண்ணீரின் வேகம் குறைவாகவுமே இருக்கின்றது. சுவாரஸ்யமான, சுகமான அனுபவம்தான். ஆனால் காவிரி எனும் பெரும் நதியின் மத்தியில் இருக்கிறோம் என்பது மட்டுமே செல்லமாய் மிரட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்த தீவின் இன்னொரு குறிப்பிடத் தகுந்த அழகு பரவிக் கிடக்கும் கூழாங்கற்கள். தூக்கவே முடியாத பருவத்திலிருந்து தேய்ந்து மணலாகும் பருவம் வரையென அழகழகான கூழாங்கற்கள். கையோ காலோ உரசினால் அத்தனை மிருதுவாக இருக்கிறது. தங்களுக்குள் நதியின் குளுமையை எப்போதும் பதுக்கி வைத்திருப்பவை அவை.

கைகள் ஒவ்வொரு கல்லையும் வருடும்போது, அது உடைந்து புரண்ட இடம் எதுவாக இருக்கும், அதன் பயணத்தொலைவு எவ்வளவாக இருக்கும், எத்தனை நூற்றாண்டுகள் உருண்டிருக்கும் என்பதிலேயே மனம் உழலத் தொடங்குகிறது. இயற்கையின் ஆகச் சிறந்த படைப்புகளில் என்னளவில் கூழாங்கற்களுக்கு எப்போதும் முக்கிய இடமுண்டு.

அனுமதியின்றி ஆற்றின் நடுப்பகுதிக்குள் உட்புகுகிறோம் எனும் கூச்சம் அந்த தீவில் நுழைவோரில் எத்தனை பேருக்கு இருக்குமெனத் தெரியவில்லை. சமதளத்து நிலத்தை ஒழுங்கீனங்களோடு கையாளும் அதே சராசரி மனோபாவத்துடனேயே இங்கும் அந்த துண்டு நிலத்தைக் கையாள்கிறார்கள் என்பதற்கு நிறையச் சான்றுகளை விட்டு வைத்திருக்கிறார்கள். அங்கு வீசப்பட்டிருக்கும் ப்ளாஸ்டிக்களும், கண்ணாடிப் பாட்டில்களும் பட்டவர்த்தமான உதாரணங்கள்.

பிஸ்கட் காகிதங்கள், தண்ணீர் பாட்டில்கள், ஸ்னாக்ஸ் பாக்கெட்டுகள், கேரி பேக்குகள், சீகைக்காய் பாக்கெட்டுகள் என எல்லாவித ப்ளாஸ்டிக்களையும் தயவு தாட்சயண்யம் இன்றி விட்டுவிட்டு வந்திருக்கிறார்கள். அங்கு புழங்கும் மனிதர்களின் எண்ணிக்கைகளை ஒப்பிடும்போது இவை அநியாயமான அளவு. அவையாவும் மேட்டூர் அணைக்கு வந்து காவிரி வழியாகவும், கால்வாய்கள் வழியாகவும் நம்மை ஏதோ ஒரு மட்டத்தில் நெருங்கவே செய்யும்.

பாட்டில் பொறுக்கிறவர்கள் அவ்வப்போது வந்து எடுத்துச் சென்றுவிடுவார்கள் என பரிசல்காரர் சொல்கிறார். எனினும் நிறைய பாட்டில்களைக் காண முடிந்தது.

கண்ணாடிப் பாட்டில்கள் உடைந்து கிடக்கின்றன. முழுப்பாட்டில்களாக விட்டு கூழாங்கற்கள் நகர்வில் உடைந்தவை சில பாட்டில்களாக இருக்கலாம். பெரும்பாலான பாட்டில்கள் தூக்கி எறியப்பட்டு உடைக்கப்பட்டவை. குடித்துவிட்டு அந்தக் குப்பியை ஓங்கியடித்து உடைப்பதில் இருக்கும் வன்மம் இதுவரை புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒன்று.

ஒகேனக்கல்லில் சுற்றுலாப் பயணிகளை அழைத்துச் செல்லவும், மீன் பிடிக்கவும் பரிசல்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இதற்காக சுமார் 400 பேருக்கு உரிமம் வழங்கப்பட்டுள்ளதாகச் சொல்கிறார்கள்.

ஒகேனக்கல் தேவைக்கு மட்டுமல்லாது கர்நாடகா மற்றும் கேரளாவின் பல பகுதிகளுக்கும், இங்கிருந்து மூங்கில் பரிசல்கள் செய்து அனுப்படுகின்றன. பச்சை மூங்கில்களை மெலிதாகச் சீவி, அந்த சிம்புகளைக் கொண்டு பரிசல்கள் வேயப்படுகின்றன. அதன்மேல் உறுதியான பாலித்தீன் ஷீட் போர்த்தப்பட்டு தார் பூசப்படுகிறது. மேலும் அதன் மேல் மற்றொரு ஷீட் போர்த்தப்பட்டு அதன் மீதும் தார் பூசப்படுகிறது.

இப்படித் தயாரிக்கப்படும் பரிசல்கள் 4500 முதல் 6000 ரூபாய் வரை விலை போகின்றன. ஒகேனக்கல்லிற்கு மறுபுறம் இருக்கும் கர்நாடக வனத்தில் இருக்கும் மூங்கில்களே இதற்காகப் பயன்படுத்தப்படுவதாகச் சொல்கிறார்கள். இரண்டு நபர்கள் முழு மூச்சாக வேலை செய்தால் ஒரு நாளில் ஒரு பரிசல் தயாரிக்க முடியும் என்கிறார்கள்.

இவற்றிற்கு மாற்றாக ப்ளாஸ்டிக் பரிசல்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு அவை தோல்வியடைந்ததாகவும் சொல்கிறார்கள். ப்ளாஸ்டிக் பரிசல்கள் இயக்குவதற்கு எளிதாக இருந்தாலும், காற்று வீசும்போது கட்டுப்படுத்த முடிவதில்லையென்பதால் மீண்டும் மூங்கில் பரிசல்களுக்கு மாறிவிட்டதாகத் தெரிவிக்கின்றனர்.

தீவிலிருந்து மதியம் அறைக்குத் திரும்பும்போதே பசி ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தது. நண்பர் ஜெயபாலனின் சகோதரர் அளித்த விருந்தோம்பல். பசியும் ருசியும் போட்டி போட... மீனும் சோறும் என இரையெடுத்த மலைப்பாம்பு போல ஆனோம். மாலையே கிளம்பும் திட்டமிருந்தது. ஓய்வெடுத்துவிட்டு அருவியா, அருவிக்கு போய்விட்டு வந்து ஓய்வா என்பதில் அருவியைத் தேர்ந்தெடுத்தோம்.

வார நாள் என்பதால் மிக குறைவான மக்கள் நடமாட்டம் மட்டுமே. போகும் வழியெங்கும் சாப்பாடு செஞ்சு தரனுமா? மீன் பொரிச்சுத் தரனுமா என பெண்கள் கேட்கிறார்கள். மீன் மற்றும் உணவுப் பொருட்களைக் கொடுத்தால் விரும்பிய வண்ணம் சமைத்தும் தருகிறார்கள். ஆயில் மசாஜ் வேண்டுமா என வரிசையாய் ஆண்கள் கேட்கிறார்கள்.

இந்த வருடம் மே மாத சீசன் மிக நன்றாக இருந்ததாகத் தெரிவித்தனர். பொதுவாக மே மாத வருமானம் தான் பெரும்பாலானோருக்கு ஒரு வருடத்தின் செலவுகளைத் தீர்மானிக்கின்றன. வழக்கமாக மே மாதம் வறட்சியில் காய்ந்து போயிருக்கும். இந்த முறை கோடை மழை தமிழக வனப்பகுதிகளில் நன்கு பெய்ததால், அருவியில் நீர் இருக்க, சீசன் மிகப் பெரிய அளவில் சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்த்து வந்திருக்கிறது. மற்றபடி வார நாட்கள் மட்டுமே ஓரளவு பயணிகள் வந்து போகின்றனர்.

நீர் வரத்து மட்டுப்பட்டிருந்ததால் அருவியில் குளிக்க அனுமதியளித்திருந்தார்கள். அருவிக்குச் செல்லாமல் ஓரமாய் பிரிந்தோடும் சிற்றோடை நீரில் அமர்ந்தபடி தண்ணீரை அள்ளியள்ளி மேலே விட்டுக்கொண்டபடி சிலர் குளித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

படியிறங்கினால் அருவி. இரும்பு கம்பிகளால் தடுக்கப்பட்டு பாதுகாப்பு நிறைந்த பகுதி. கூட்டம் இல்லாததால் மகிழ்வாய் பொறுமையாய் குளிக்க முடிந்தது.

அருவிக்கு மேற்புறத்தில் தொங்கு பாலம் அமைத்து அருவியைப் பார்வையிட அனுமதிக்கிறார்கள். அங்கிருந்து பார்க்கும்போது, பிரவாகம் எடுத்துச் சரியும் அருவிக்கு முன், நாங்கள் குளித்த அருவி மிகச் சிறியதாகத் தெரிகிறது.

பேரருவியாய்ப் பாயும் நீர் புகையாய் மேலெழும்புகிறது. ’ஒஹே’ என்றால் கன்னடத்தில் புகை என்றும், அதன் அடிப்படையில் ஒகேனக்கல் எனப் பெயர் வந்ததாக பரிசல்காரர் சொன்னது நினைவிற்கு வந்தது.

காடுகளையும் வனங்களையும் கடந்து, தன்னத் தானே சலித்து, ஒவ்வொரு கணத்திலும் தன்னைப் புதிதாக்கிக்கொள்ளும் காவிரி தமிழக எல்லைக்குள் முதன்முதலாக ஒகேனக்கல்லில் வீறு கொண்டு விழுகிறது. அது விழும் கணம் தோறும், அது சார்ந்த ஒவ்வொருவரின் வாழ்வும் நிமிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

காவிரி நீர் பாசனத்தில் வாழ்வமைந்த எனக்கு என்றுமே காவிரி மிகுந்த பிரியத்திற்குரியது. இந்த முறை என்னவோ இன்னும் நெருக்கமாய் மாறியிருக்கிறது. <3 span=""> நனைந்த மனதோடு வீடு நோக்கி...

பயணத்தில் உடன் வந்த நண்பர்களுக்கு நிறைந்த பிரியங்கள்.... வாசிப்பினூடே வருவோருக்கும்!