குடும்பம் வீட்ல காத்துக்கிட்டிருக்கு

”அப்புறம் இன்னிக்கு நைட் எங்கே புரோக்கிராமுங்க” காலையிலிருந்தே யாரைப் பார்த்தாலும் இதே கேள்விதான். ”ஒன்னுமில்லைங்க”னு சொல்லிச் சொல்லி சோர்ந்து போயி ஒரு கட்டத்தில, அவங்க கேட்குமுன்னே நான் யாரைப் பார்த்தாலும் “அப்புறம் இன்னிக்கு நைட் எங்கே புரோக்கிராமுங்க”னு கேட்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்...

கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் இன்று இரவுக்கான நிகழ்ச்சிக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் தயாராக காத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். பதின்ம வயதுகளில் புது வருடப் பிறப்பு என்பது ஒரு சந்தோச நிகழ்வாக இருந்தது போல் ஓர் உணர்வு....

இருபது வயதுகளில் இயக்கம், சங்கம் என்று தினவெடுத்து திரிந்த போது ஒவ்வொரு ஆண்டும் சங்கத்திற்கு நிதி சேகரிக்க (சேராதது வேறு சோகம்) புத்தாண்டு இரவுக்கு நிகழ்ச்சி நடத்தி, அடுத்த நாள் முதல்நாள் இரவு நடந்த சில அட்வென்சர் விசயங்களை பேசிச் சிரித்துத் திளைத்து இரண்டு மூன்று நாட்கள் களைப்பாய் திரிவதுண்டு...

அதற்கு பின்னான காலகட்டத்தில் அலைபேசி வந்தபின் குறுந்தகவல்களை அனுப்புவதும் பெறுவதும் புதுவருடக் கொண்டாட்டத்தின் முக்கிய கடமையாக மாறிப்போனது. 364 நாட்கள் தொடர்பு கொள்ளாமல் இருந்தவர்கள்கூட இந்த நாளில் ஒரு வாழ்த்துச் செய்தியை அனுப்பி உள்ளேன் அய்யா போட்டுவிடுவது சுவாரசியமானது. சில புத்தாண்டுகளுக்கு அதுபோலவே நானும் அனுப்புவதுண்டு.

இப்போது வருடப்பிறப்பு என்பது மற்றுமொரு முதல் தேதி என்ற நிலைக்கு வந்தது போல் உணர்கிறேன், ஒரே வித்தியாசம் தினமும் தேதிக் காகிதத்தை கிழிப்போம், முதல் தேதி மாதம் காட்டும் காகிதத்தைக் கிழிப்போம், ஆனால் இந்த முதல் தேதிக்கு காலண்டரையே மாற்றுகிறோம்.....

அதுக்குப்போயி இத்தனை கொண்டாட்டம் என புத்திசாலித்தனமாக (!!!! ஹ்க்கும்) நினைக்கும் போது, இந்த தினமும் ஒரு முக்கிய வியாபார தினமாக மாறியதில் ஆச்சரியம் இல்லை, இலவசமாக இருக்கும் குறுந்தகவலுக்கு கட்டணம் நிர்ணயிப்பது முதல், சரக்குக்கு கொடுக்கப்படாத சில்லறையை கண்டு கொள்ளாமல் விடுவது வரை எல்லாமே வியாபாரத்தின் முக்கிய தந்திரமாகத் தெரிகிறது.

அதுவும் புதுவருடக் கொண்டாட்டத்தின் உச்சகட்டமாய் குடித்துத் தீர்க்கப்படும் சரக்குக்கு இதுதான் கணக்கு என்று இல்லாமல் இருக்கிறது. குறிப்பாக வருடம் பிறக்கும் பனிரெண்டு மணிக்கு சற்று முன்பும், பின்பும் சீறும் வாகங்களை கட்டுப்படுத்த கஷ்டப்படும் காவல்துறையினரைப் பார்க்க பரிதாபமாகவும் இருக்கும்.

2002 புதுவருடம் என்று நினைக்கிறேன்... வழக்கம்போல் ஈரோட்டில் புத்தாண்டு இரவுக் கொண்டாட்டம் கலகலத்துக் கொண்டிருந்தது, அப்போதெல்லாம் காவல்துறை இவ்வளவு கட்டுப்பாடுகளை விதித்திருக்கவில்லை. நள்ளிரவு தாண்டிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் ஆம்புலன்ஸ் சைரன் அடிக்கடி அலற ஆரம்பித்தது. விடிந்ததும்தான் தெரிந்தது, இரவில் குடித்துவிட்டு வேகமாக போய் விழுந்து நொறுங்கியதில், அரசு மருத்துவமனையில் எட்டு பிணங்கள் விழுந்து கிடந்தது. அதுவும் நாலைந்து சாலைகள் மட்டுமே இருக்கும் ஈரோடு மாதிரி சின்ன நகரத்துக்குள் ஒரே இரவில் எட்டு மரணம் என்பது அதிர்ச்சியின் உச்சம். இறந்த அத்தனை பேரும் இருபதுகளில், அந்தந்த குடும்பத்தின் வருங்காலக் நம்பிக்கையா இருந்தவர்கள். உடனே காவல்துறைக் கண்காணிப்பாளர் இரவுகளில் குடித்துவிட்டு வாகனம் ஓட்டுவதை மிகக்கடுமையாக ஒடுக்க ஆரம்பித்தார். காலப்போக்கில் கடுமையும் மாறிப்போனது.

அதன்பின் ஒவ்வொரு புத்தாண்டு இரவிலும் சாலைகளின் ஓரத்தில் பத்திரமாக (தள்ளாடாமல் !!!) நின்று கொண்டு வேடிக்கை பார்க்கும் போது இளசுகளின் ஆட்டமும், சீறிப்பாயும் வாகனங்களும், ஒரு கட்டத்தில் பொறுமையிழந்து காவல்துறை துரத்தி பிடித்து அடிப்பதும், விபத்தில் சிக்கி ரத்தக்காவு கொடுப்பதும் சலனமில்லாமல் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது.



இந்த ஆண்டாவது புத்தாண்டு குடியின் பொருட்டு விபத்தோ, பிரச்சனையோ நடக்காமல் இருந்தால் கொஞ்சம் மகிழ்ச்சி கொள்வோம். குடியை சிலாகித்து கொண்டாடுபவர்களிடம் சொல்ல விரும்பது... கொஞ்சம் கவனமாக இருங்கள், குடும்பம் வீட்ல காத்துக்கிட்டிருக்கு...

மற்றபடி புதிய 2010 காலண்டரை சுவற்றில் மாட்டிட காத்திருக்கும் அனைவருக்கும் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்....
_______________________________________________

ஒரு பயணமும், பெரிய பாடமும்

இரவுப் பயணங்கள் ஒரு போதும் எனக்கு சலிப்புத் தட்டாதவை. ஆனாலும் சில வருடங்களாக காரில் நீண்ட தூரம் பயணிப்பதை முழுக்கவே தவிர்த்து வந்தேன், அதுவும் இரவுகளில்...

ஆனால் இந்த முறை மனைவி, குழந்தை, தோழி மற்றும் குழந்தை என குடும்பத்தோடு சென்னை சென்று விட்டு, கிளம்பும் போதே மாலையாகி விட்டது.... சரி எப்படியாவது இரவு 11 மணிக்குள் ஈரோடு போய் சேர்ந்துவிடலாம் என்று கொஞ்சம் வேகமாகவே விரட்டினேன்...

உளுந்தூர் பேட்டையில் ஆரம்பித்தது சனி.... சாலை தாறுமாறாக கிழிந்து கிடந்தது... கள்ளக்குறிச்சி தாண்டிய போது பசிக்கிறது என குரல்கள் வர, ஆத்தூரில் இருக்கும் குடும்ப நண்பர் கனகராஜன் ஞாபகம் வந்தது. அவரிடம் பேசி பல மாதங்கள் இருக்கும், நல்ல வேளை பலமுறை போனை மாற்றிய பொழுதும் அவர் எண்ணை எப்படியோ பத்திரமாக வைத்திருந்திருக்கிறேன். அவரை அழைத்து எங்கு சாப்பிட வசதியாக இருக்கும் என கேட்க, தான் இராசிபுரத்தில் இருப்பதாகவும், சாப்பிடுவதற்கு ஆத்தூர்தான் நல்லது எனவும் சொன்னார். சாப்பிட்டுவிட்டு ஒரு வழியாக ஆத்தூரை கடக்கும் போது இரவு 10.30 மணி....

ஆத்தூரிலிருந்து இராசிபுரம், திருச்செங்கோடு வழியாக ஈரோடு செல்லலாம் என நினைத்தேன், காரணம் இரவில் வாகனமே இருக்காது. அதேபோல் வாகனம் எதுவும் எதிரில் வரவில்லை.... சரி என்று வேகத்தைக் கூட்ட, சில கிலோமீட்டர் கடந்திருப்போம், திடீரென கார் தானாக வேகம் குறைந்தது... அடுத்த கனம் நடு சாலையில் அப்படியே உயிர் விட்டது... மனதிற்குள் ‘திக்’கென்றது. ஏழெட்டு முறை திரும்ப திரும்ப ஸ்டார்ட் செய்ய முயற்சி செய்தும்... ம்ஹூம் ஒன்றும் பலனில்லை... சுற்றிலும் மிகக் கடுமையான இருள். கண்ணிற்கெட்டிய தூரம் வரையில் வெளிச்சம் இல்லை.
காரில் இருந்த அனைவர் முகத்திலும் மிகப்பெரிய அதிர்ச்சி... கலக்கத்தோடு கதவை திறக்கும் போது, மனதில் இருக்கும் நம்பிக்கை முழுதும் இருள் அப்பிக்கிடந்தது. இரண்டு நிமிடம் என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.... ஒரு லாரி கடந்து போனது... உடனே நண்பர் கனகராஜனுக்கு அழைத்தேன்... நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தார். ”கார் நின்னுடுச்சுங்க... ஆத்தூர்ல இருந்து ஐந்தாறு கிலோமீட்டர்ல இருக்கேன்... ஏதாவது வண்டி ஏற்பாடு பண்ணி அனுப்புங்க, ஆத்தூர்ல தங்கிட்டு காலையில கிளம்பிக்கிறோம்” என்றேன். ”மாப்ள பத்தே நிமிசத்துல யாரையாவது அங்க வரச்சொல்றேன்.... ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க. நான் இருந்தா என்ன செய்வேனோ அதைவிட அதிகமா அக்கறை எடுத்துக்குற ஆள அனுப்பறேன்” தூக்கத்திலும் மிகத் தெளிவாகச் சொன்னார்...

சுற்றிலும் கடும் இருட்டு.. இடது பக்கம் நெல் வயல், வலது பக்கம் குச்சிக் கிழங்கு காடு அடர்த்தியாகத் தெரிந்தது. எல்லோரையும் காருக்குள்ளேயே ஒடுங்கி கிடந்தார்கள். மீளாத அதிர்ச்சியோடு நின்றுகொண்டிருக்கும் போது எதிரில் லாரி ஒன்று வரவும், அதற்கு இடம் விட்டு எங்களுக்கு பின்பக்கமாக வந்தகார் சற்று ஒதுங்கி நின்று மெதுவாக எங்களைக் கடக்கும் போது, எங்கள் கார் பானெட் திறந்திருப்பதைப் பார்த்து ”என்னாச்சு” என ஒருவர் கேட்க, பிரேக்டவுன் என்று சொல்ல.... அந்த கார் சுமார் இருபதடி தூரம் தள்ளிநின்றது....

உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் அந்த காரில் யாராவது பெண்கள் இருந்தால் பரவாயில்லையே என மனம் நினைக்க, அந்த காரிலிருந்து நான்கு ஆண்கள் இறங்கினர். இருவர் அங்கேயே நிற்க, இருவர் மட்டும் காரை நோக்கி வருவது அந்தக் காரின் பின்பக்க விளக்கொளியில் தெரிந்தது...

பக்கத்தில் நெருங்கி என்ன பிரச்சனை என்று கேட்க... வந்து கொண்டிருக்கும் போது கார் நின்று விட்டதாகச் சொன்னேன், அதில் ஒருவர் காரின் சாவியைக் கொடுங்கள் நான் முயற்சிக்கிறேன் எனக் கேட்ட போது அடர்த்தியான மது வாசனை அவரிடமிருந்து அடித்தது.

குழப்பம், பயம், அவநம்பிக்கை, கையறு நிலை என எல்லாவற்றையும் அந்த இரவும், இருட்டும் என்மேல் சுமத்தியது...

”இல்லீங்க பராவாயில்லை... ஆத்தூர்ல சொல்லியிருக்கேன் இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்கனு சொல்ல”

சாவியக் கொடுங்க நான் முயற்சிக்கிறேன் என வற்புறுத்தி கேட்க, ஒரு கட்டத்தில் வழியில்லாமல் கொடுத்தேன்...சட்டென ஓட்டுனர் இருக்கையில் அமர, இடது பக்கம் அமர்ந்திருந்த என் மனைவி பயத்தில் சட்டென இடது பக்க கதவை திறந்து இறங்க முயற்சிக்க... ”மேடம்... ஸாரி மேடம்... பயப்படாதீங்க, ஜஸ்ட் டிரை பண்ணிப் பார்க்கிறேன்” என்று கூறி நான்கைந்து முறை முயற்சித்து வண்டி இயங்கவில்லை...

எங்கே போறிங்கனு கேட்க, ஈரோடு என்று சொல்ல, அட நாங்களும் ஈரோடுதானு சொன்னார்.... என்ன சொல்லியும் அந்த பாழாய்ப்போன இருட்டு நம்பிக்கையைக் கொடுக்கவில்லை...

அதற்குள் ஒரு அழைப்பு என் போனுக்கு வர.... ”நான் ராஜன் பாபுங்க, கனகராஜ் பிரண்ட், அங்கேதான் வந்துக்கிட்டிருக்கேன், 10 நிமிசத்துல வந்துடுவேன்” என்று சொல்ல அடி மனதில் லேசான நிம்மதி படர்ந்தது.

அடுத்து ஈரோடில் தன் நண்பர் பெயர் சொல்லித் தெரியுமா எனக் கேட்க, அவர் எனக்கும் நண்பர் என்றேன். உடனே இருங்க போன் பண்ணி பேசலாம் என்று தன் போனில் இருந்து அழைத்து, அவரை தூக்கத்தில் இருந்து எழுப்பி என்னிடம் போனைக் கொடுக்க, நம்பிக்கை சுகமாய் பிறக்க கொஞ்சம் வெட்கத்தில் நெளிந்தேன்...

அடுத்த சில நிமிடங்களில் திரு.ராஜன் பாபு அவர்கள் வந்து சேர, முழுத் தெம்பும் வந்தது... குடும்பத்தினரை அவருடைய காருக்கு மாற்றி விட்டு, மீண்டும் சில முயற்சிகள் செய்து, பல மீட்டர் தூரம் தள்ளிவிட்டுப்பார்த்தும் கூட ஒன்றும் நடக்கவில்லை....

இதுவரை சுகமாக பயணத்திற்கு உதவியாக இருந்த கார் இப்போது சுமையாகத் தெரிந்தது. காரை எங்காவது பத்திரப்படுத்த வேண்டும் என்பது அடுத்த வேலையானது, ஒருவழியாக... கொஞ்சம் தள்ளியிருந்த வீடு வரை காரை தள்ளிவந்து நிறுத்தி, அந்த வீட்டுக்காரரை எழுப்பி விபரம் சொல்லிவிட்டு...

அதன் பின்னரே அந்த ஈரோடு நண்பர்கள்(!!!) கிளம்ப, திரு. ராஜன் பாபு எங்களை அழைத்துக்கொண்டு ஒரு நல்ல விடுதிக்கு சென்று அறை எடுக்கும் வரை உடன் இருந்து, பணம் தேவைப்படாதுங்க, கையில் இருக்கிறது என்று சொல்லியும் கூடுதல் பாதுகாப்புக்காக இருக்கட்டும் என என் கையில் இரண்டாயிரம் ரூபாயைத் திணித்து விட்டு, அப்புறமாக கொடுங்கள் என்று கூறிவிட்டு கிளம்பிச் சென்றார்.

காலை 7 மணிக்கு அனுபவம் வாய்ந்த ஒரு மெக்கானிக்கொடு வந்து என்னை அழைத்துச்சென்று வெறும் 10 நிமிடங்களில் காரை சரி செய்துகொடுக்க மனசு முழுதும் நன்றிகளோடு விடைபெற்றேன்..

மனதில் அறைந்த சில உண்மைகள்...
* இரவில் தனி ஒரு காரில் குடும்பத்தோடு செல்வது மிக மிக மோசமான முட்டாள்தனம்.

* பயணிக்கும் வழியில் நண்பர்கள் இருந்தால் அவர்களின் தொடர்பு எண்களை கட்டாயம் வைத்திருப்பது நலம்....

* இனி இரவில் செல்போனை அணைத்து விட்டு, ஒலியை நிறுத்திவிட்டு நான் தூங்கக்கூடாது, ஏனெனில் நண்பர் கனகராஜ் மாம்ஸ் அப்படி செய்திருந்தால் எங்கள் நிலைமை மிக மோசமனாதாக இருந்திருக்கும். (வேறு யாரையாவது முயற்சி செய்திருக்கலாம், ஆனால் இவ்வளவு விரைவாக உதவி கிடைக்க வாய்ப்பு குறைவு)

* மனிதர்களில் இன்னும் உதவும் குணம் நிறையப் பேருக்கு இருக்கிறது என்பதை, நாங்கள் பாதுகாப்பாக திரும்பிச் செல்லும் வரை கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக உடனிருந்த போது நிரூபித்தார்கள். உதவிசெய்ய வந்தவர்கள் மேல் கொண்ட அபரிதமான பயம் மற்றும் அவநம்பிக்கைக்கு மானசீகமாக நிபந்தனையற்ற மன்னிப்பு கோருகிறேன்.

* உதவி வேண்டும் என உறக்கத்தில் இருந்தவரை அழைத்த போது, சட்டென தன் நண்பரை உரிமையோடு அனுப்பிய பாசமிகு கனகராஜ், தன் நண்பர் சொன்னார் என்பதற்காக 11 மணிக்கு மேல், உடனே கிளம்பி வந்து, (பேசியதிலிருந்து அடுத்த 10வது நிமிடத்தில்) பாதுகாப்பாக அழைத்துச் சென்று, தயங்காமல் பணம் கொடுத்து, காலையில் காரை சரிசெய்ய உதவி செய்த திரு. ராஜன் பாபு அவர்களுக்கு எந்த வார்த்தைகளில் நன்றி சொல்வது... இதுபோல் சிக்கலில் யாராவது உதவிக்கு அழைத்தால், இனி எக்காரணத்தைக் கொண்டும் முகம் சுழிக்கக்கூடாது என்பதை பாடமாக ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.

மிக இக்கட்டான சூழலில் இருக்கும் போது எதிர்பாராத திசைகளிலிருந்து நம்மை மீட்டெடுக்க கைகள் நீளும் போது, அந்த கைகளை பிடிக்க படபடப்பதும், மீண்டு வந்ததும் நிம்மதியில், மகிழ்ச்சியில் உணர்வுகளோடு போராடுவதையும் வடிக்க வார்த்தைகளைத் தேடிக்கொண்டேயிருக்கிறேன்.

சூழ்நிலைகளின் பொருட்டு, சமூகம் திணித்ததின் பொருட்டு, எத்தனையோ அவ நம்பிக்கைகள் சூழ்ந்து கிடந்த மனதில், இந்த சம்பவம் மிகப் பெரிய நம்பிக்கையை முன்பின் அறிந்திடதா, முகம் கூட பார்த்திடாத நண்பர்கள் மூலம் அளித்திருக்கிறது... மிகப் பெரிய நம்பிக்கை விதை ஆழ மனதில் வேரூன்றுகிறது.
_____________________________________________

தீர்க்க முடியாத தூரத்தில்


காற்றுகூட கசியாத இறுக்கத்தில்
மனங்கள் முயங்கிக்கிடந்தாலும்
வீதிகளும், காடுகளும், கட்டிடங்களும்
கூடவே விதியும் பிரித்துப்போட்ட
பூளோகத்தின் பிடியில் நீயும் நானும்
தீர்க்க முடியாத தூரத்தில்...

சப்தங்கள் அமிழ்ந்துகிடக்கும்
பின்னிரவில் சப்தம் போட்டு
எழுப்பிவிடும் மனதோடு தேடுகிறேன்
இன்னும் கொஞ்சம் சிவப்பாய்
கரையாத வெட்கத்தோடு கண் சிமிட்டும்
நீ ரசித்துப் பார்த்துத் தீர்த்த நிலாவை...

மோகமும் காதலும் பிசைந்து
முத்தங்கள் சில இடுகிறேன்
கடந்து போகும் காற்றில்
உன் முகவரி தேடிவரும் முத்தங்களை
அதிக நேரம் காற்றில் அலையவிட்டு
அனாதைகளாய் கண்ணீர் சிந்த விடாதே...

நன்றி! நன்றி!! நன்றி!!!


என்றோ மனதில் தோன்றிய ஒரு சிறு கனவு
இன்று மிகப் பிரமாண்டமாய் நிகழ்ந்தேறியது...

மிகுந்த நெகிழ்ச்சியோடு, மனதில் பொங்கும் நன்றியோடு, நீண்ட நாள் கனவு கண்ட பதிவர்கள் மற்றும் வாசகர்கள் சங்கமம் வெற்றிகரமாய்.

சுமார் அறுபது பதிவர்கள், பத்து வாசகர்கள் என எழுபதுக்கும் மேற்பட்ட நண்பர்களோடு மாலை மிகச்சரியாக நான்கு மணிக்கு மிகச்சுவையான, சூடான தேநீரோடு ஆரம்பித்த சங்கமம் துல்லியமாக ஏழு மணிக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியோடு நிறைவடைந்தது.

இனிய நண்பர் ஆரூரன் தலைமை தாங்க, புலவர் முனைவர். இராசு மற்றும் தமிழ்மணம் காசி சிறப்பு அழைப்பாளர்களாக கலந்து கொள்ள...

பதிவர்கள் வசந்த்குமார், வலைச்சரம் சீனா, சுமஜ்லா, பழமைபேசி, பட்டர்பிளை சூர்யா, செந்தில்வேலன், ரம்யா, அகநாழிகை வாசு ஆகியோர் தனிப்பட்ட தலைப்புகளில் தங்கள் கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொள்ள...

பதிவர்கள் தண்டோரா, வானம்பாடி, அப்துல்லா, பரிசல்காரன், ஜெர்ரி, கார்த்திகை பாண்டியன் ஆகியோரால் “ஈரோடு தமிழ் வலைப்பதிவர்கள் குழுமம்” துவக்கி வைக்கப்பட...

பதிவர்கள் லதானந்த், பழமைபேசி, கேபிள் சங்கர், அப்துல்லா, வெயிலான், ஸ்ரீதர் ஆகியோரால் மிகச் சிறப்பாக கலந்துரையாடல் ஒருங்கிணைக்கப்பட...

மிகச்சரியாக கூட்டம் ஏழு மணிக்கு இனிதே நிறைவடைந்தது.

அனைவருக்கும் விருந்து அளிக்கப்பட்டது.

சங்மத்திற்கான அனைத்து செலவுகளையும் ஈரோடு சார் பதிவுலக நண்பர்கள் ஆரூரன், சண்முகராஜன் , ஈரோடு கதிர், கார்த்திக், நந்து, லவ்டேல்மேடி, தங்கமணி, அப்பன், தாமோதர் சந்துரு, க.பாலாசி, பட்டிக்காட்டான், அகல்விளக்கு, பீம்பாய், இரா.வசந்த்குமார், கோடீஸ்வரன், வால்பையன் ஆகியோர் பகிர்ந்து கொண்டனர். அனைவருக்கும் என் சிரம் தாழ்ந்த நன்றிகளை சமர்ப்பிக்கிறேன்.

தொடர்ந்து மூன்று மணி நேரம், அனைவரையும் அரங்கினுள் அமர்த்தி, மிக நேர்த்தியாக நடத்திய ஆரூரன் அவர்களே சங்மத்தின் வெற்றிக்கு முக்கிய காரணம்.

குறிப்பாக பதிவர்கள் பாலாசி, அகல்விளக்கு, கோடீசுவரன் மற்றும் வாசகர்கள் ஜாபர், பைஜு செய்த பணிகள் மறக்க முடியாதவை.

மூத்த பதிவர்களான கார்த்திக், நந்து மிக ஆதரவாக, இணக்கமாக குறிப்பாக மிகுந்த மனோதைரியத்தை அளித்தார்கள் என்றே சொல்லவேண்டும்.

சங்கமம் குறித்து முகப்பு பக்கத்தில் வெளியிட்ட தமிழ்மணம், சங்மத்தின் முழுக் காணொளியை வெளியிடவிருக்கும் சங்கமம் லைவ் இணையதளம், படப்பதிவு செய்த ஸ்டார் வீடியோஸ் ஆகியோருக்கு நன்றிகள்.


கடந்த பல நாட்களாக அமெரிக்காவில் இருந்து என்னைத் தொடர்ந்து தொடர்புகொண்டு வழிநடத்திய கொங்கு வாசல் நா. கணேசன் அவர்களுக்கு நன்றி.

இருக்கும் திசைதோறும் தென்றலாய் வீசிய பதிர்வர்களின் வருகை இந்த சங்மத்திற்கு கிடைத்த மிகப்பெரிய கொடை...

அந்த மகிழ்ச்சியை வெறும் நன்றி என்ற மூன்று எழுத்தால் என்னால் நிரப்பமுடியவில்லை....

ஒவ்வொருவர் கைபற்றிய போதும், புன்னகைத்த போதும், தோள் அணைத்த போதும் என் உடன் பிறந்த சொந்தமாகவே நினைத்து மனம் நெகிழ்கிறேன்...


இந்த சங்கமம் வெற்றிகரமாக நடந்ததாக யார் கருதினாலும் அதற்கு இதில் கலந்து கொண்ட ஒவ்வொரு நபருக்கும் பங்கு உண்டு.

சங்கமத்தில் ஏதாவது குறையோ, நெருடலோ இருப்பின் அதற்கு என் திட்டமிடலில் இருந்திருக்கும் குறைபாடே காரணம் என்று கூறி வரும்காலத்தில் அது நிவர்த்தி செய்யப்படும் என்று உறுதி கூறுகிறேன்.


சில நயம்மிகு நிழற்படங்களைக் காண இந்தச் சுட்டியை அழுத்துங்கள்

சங்கமம் குறித்த மேலதிக தகவல்களுக்கு....
ஈரோடு தமிழ் வலைப்பதிவர்கள் குழுமம்
__________________________________________

சரக்கும் சைடு டிஷ்சும் பின்னே ஆறு டவுட்டும்

ரவுண்ட் 1:
சாமிக்கு(!!!) மாலை போட்டு சரக்கு கடைக்கு முன்னே வரிசை கட்டி நிற்கும் சாமிகளுக்கு தனி டம்ளர்ளே சரக்கு கொடுக்குறாய்களாமே... குடிக்கிறவனயோ, ஊத்தறவனையோ யாரும் கண்ணக் குத்தமாட்டாய்ங்களா!!!???

ரவுண்ட் 2:
தெளிவா இருக்கிறவங்க யாரும் ’போதையில’ இருக்குறோம்னு சொல்லாத போது, போதையில இருக்கும் போது மட்டும் அடிக்கடி ”ன்ன்ன்...ஞான் ஸ்டெடி’னு தெளிவா சொல்றாய்ங்களே.... லாஜிக் படி இது சரியா?

ரவுண்ட் 3:
கொஞ்சம் போதையேறுனதும், எப்போதோ நடந்த ஒன்று நினைவுக்கு வந்து ஈகோவை தூண்டிவிட, எப்பாடுபட்டாவது போனைப் போட்டு சண்டைய இழுக்குறவரு, சரக்கு மீறிப்போயி சாக்கடையோரம் கிடக்கும் போது மட்டும் தெருநாய் வந்து உச்சா போனாக்கூட “ஈகோ” இல்லாம சமத்துவத்தோட கெடக்க முடியுதே அது எப்புடி!!!!???

ரவுண்ட் 4:
சரக்கு மீறுனதுக்கப்புறம் எட்டுக்கட்டையில் பழைய சினிமா பாட்டும், கேள்விப்படாத சில கெட்டவார்த்தைகளும் சரளமா வருதே... அட அதுவரைக்கும் இந்த திறமையையெல்லாம் (!!!) எங்க ஸ்டாக் வச்சிருப்பாய்ங்க?

ரவுண்ட் 5:
சரக்கு வாங்கிகிட்டு மீதி சில்லறையை வாங்காதப்போ, பிளாஸ்டிக் டம்ளர மூனு ரூபா கொடுத்து வாங்குறப்போ, சோடாவ ரெண்டு மடங்கு வெல கொடுத்து வாங்குறப்போ, சைடு டிஷ்க்கு சிக்கனை நாலு மடங்கு கொடுத்து வாங்குறப்போ இருக்கிற தாரள பிரபு கொள்கை, பிறந்ததிலிருந்தே வந்ததா இல்லை தற்செயலா சரக்கு கடைக்கு மட்டுமா!!!???

சைட் டிஷ்....
பஸ்ல, ரயில்ல போகும் போது சரக்கடிச்சா புடிச்சுக்குறாங்களே, ஃபிளைட்ல போறப்ப மட்டும் சரக்கடிச்சா போலீசு புடிக்கமாட்டேங்குதே, சரக்குக்குக்கான சட்டமும் எடத்துக்கு எடம் மாறுமா?
__________________________________________

மீண்டும் மீண்டும்



மழலையின் எழுத்துக்களாக
சிணுங்கிய தூறல்
சட்டென மௌனங்ளை
சுக்குநூறாய் கிழித்தது மழையாய்

வழிந்தோடிய வெள்ளம்
சாலைகளில் படர்ந்து
கிடந்த அழுக்கை கரைத்து
வெளுத்துப் பார்த்தது

தேங்கிய வெள்ளம்
கெட்டித்துப் போன கரைகளை
கொஞ்சமாய் கரைத்து உடைத்து
பெருக்கெடுத்து புதிய தடம் போட்டது

நாறிப்போன சாக்கடை
அடித்துச் செல்லப்பட்டது
நலிந்து போன குளத்தின்
தாகம் தீர்க்கப்பட்டது

கரைக்க துவைக்க உடைக்க தீர்க்க
முடியாத மனிதனின் மனதிற்காக
மீண்டும் மீண்டும் மழலையாய்
சிணுங்கத் துவங்கியது மழை



-

_____________________________________________________

நினைவூட்டல் - பதிவர்கள் மற்றும் வாசகர்கள் சங்கமம்

ஈரோட்டில் நடைபெறவுள்ள பதிவர்கள் மற்றும் வாசகர்கள் சங்கமத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்து வருகின்றது. மனதில் என்றும் நிழலாடும் சங்கமமாக அமைந்திட திட்டமிட்டு வருகிறோம். ஈரோடு பகுதியைச் சார்ந்த பதிவர்கள் சங்கமத்தை திறம்பட நடத்த ஒன்றிணைந்திருப்பது மிக்க மகிழ்ச்சி தருகிறது
இடம்
பில்டர்ஸ் அசோசியேசன் ஹால்
(லோட்டஸ் ஷாப்பிங் பின்புறம், கலெக்டர் அலுவலம் அருகில், பெருந்துறை ரோடு, ஈரோடு)

அரங்கம் நகரத்தின் மையத்தில் இருப்பதால், எந்த திசையில் இருந்து வந்தாலும் மிக எளிதாக அடைய முடியும்

நாள் : 20.12.2009 ஞாயிறு
நேரம் : மாலை 3.30 மணி

நிகழ்ச்சி நிரல்:
சங்கமம் துவக்கம்
தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து
வரவேற்புரை
பதிவர்கள் - அறிமுகம்
சிறப்பு அழைப்பாளர்களின் வாழ்த்துரை

எழுதுவதில் இருக்கும் தயக்கத்தை உடைத்தல்
வலைப்பக்கத் தொழில் நுட்பம்

தேநீர் இடைவேளை

பதிர்வர்களின் முக்கிய கடமை
வாசகர்களின் எதிர்பார்ப்பு

கலந்துரையாடல்



மாலை 07.00 மணி
இரவு உணவு (சைவம் / அசைவம்)

அனைவருக்கும் சைவ, அசைவ உணவு வழங்க திட்டமிட்டுள்ளோம். விழா அரங்கு, உபகரணங்கள், உணவுக்கான செலவுகளை சங்கம ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள். ஈரோடு பகுதியைச் சார்ந்த பதிவர் வேறு யாராவது செலவுகளை பகிர்ந்து கொள்ள விழைந்திடின், என் அலைபேசி எண்ணுக்கோ, மின்னஞ்சல் முகவரிக்கோ தெரியப்படுத்தவும்.

ஒருங்கிணைப்பாளர்கள்
1. ஆரூரன்
2. வால்பையன்
3. ஈரோடு கதிர்

4. க.பாலாசி
5. வசந்த்குமார்
6. அகல்விளக்கு
7. கார்த்திக்

8. கோடீஸ்வரன்
9. நந்து
10. லவ்டேல் மேடி

11 .தங்கமணி

14. முருக.கவி

15. பீம்பாய்

கலந்துகொள்ளும் பதிவர்கள்:

1.பழமைபேசி
2. வலைச்சரம் சீனா
3. செந்தில்வேலன்

4. வானம்பாடி
5. நாகா
6. வெயிலான்
7. பரிசல்காரன்
8. ஈரவெங்காயம்

9. தேவராஜ் விட்டலன்
10. சுமஜ்லா

11. ரம்யா
12. நர்சிம்
13. தண்டோரா
14. பட்டர்பிளை சூர்யா

15. கேபிள் சங்கர்
16. குணசீலன்
17. இளையகவி
18. கும்க்கி
19. கார்த்திகை பாண்டியன்
20. ஸ்ரீதர்
21. முரளிகுமார் பத்மனாபன்
22. அப்பன்

23. அகநாழிகை வாசுதேவன்
24. ஈரோடு வாசி
25. சங்கவி
26. ஜெர்ரி ஈசானந்தா

சிறப்பு அழைப்பாளர்கள்
1. முனைவர். இராசு
2. க.சீ.சிவக்குமார்
3. தமிழ்மணம் காசி

கலந்துகொள்ளும் வாசகர்கள்
1. ஜாபர்
3. பைஜு
4. ராஜாசேதுபதி

(இதில் யாராவது வருவதாக உறுதியளித்து பெயர் விடுபட்டிருந்தால் அது என்னுடைய தவறு, தயவுசெய்து தெரிவிக்கவும். தயவு செய்து தங்கள் வருகையை உறுதிபடுத்தவும்)

உணவு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியிருப்பதால், கலந்து கொள்ளும் பதிவர்கள், வாசகர்கள் தங்கள் வருகையை உடனே உறுதிப்படுத்தவும். தயவுசெய்து ஒத்துழைக்க வேண்டுகிறோம்.

மேலும் விபரங்களுக்கு...
வால்பையன் 99945-00540
ஈரோடு கதிர் 98427-86026
ஆரூரன் 98947-17185
பாலாசி 90037- 05598
ராஜாஜெய்சிங் 95785-88925 (அகல்விளக்கு)

சங்கமம் சிறப்பாக நடைபெற உதவும்
திரட்டிக்கு நன்றிகள் ____________________________________________

கண் தானம்

சமீபத்தில் நான் சந்திக்கும் அல்லது பேசும் நண்பர்களிடம் ஒரு சிறிய மாற்றத்தைக் கண்கூடாக அறியமுடிகிறது. கண் தானத்திற்காக நான் எங்கள் அரிமா சங்கம் மூலம் முயற்சிப்பதை அறிந்து பெரும்பாலான நண்பர்கள் தாங்கள் கண் தானம் செய்ய விரும்புவதாகவும், அதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்பது நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது. இது மிக மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும் புன்னகையோடு சொல்வேன் “இப்போ ஒன்னும் உங்க கண்ணுக்கு அவசரமில்லை, ஒரு முப்பது நாற்பது வருசம் கழிச்சு எடுத்துக்கலாம், உங்களுக்கு தெரிஞ்சு யாராவது செத்துப்போனால் அவங்க கண்ணை தானமா வாங்கிக்கொடுங்க” என்பேன்.

அவர்களின் விருப்பம் நியாயமாக இருந்தபோதிலும் அதை விட சாத்தியமாக இருப்பது தினம் தினம் நம்மைச் சுற்றியும் நிகழும் மரணங்களில் இருந்து பெறும் கண் தானங்கள்தான்.

நாமாக முன்வந்து நமது கண்களைத் தானமாக கொடுக்க விரும்பினால், அருகில் உள்ள கண் வங்கியில் பதிவு செய்து, அந்த விபரத்தை வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் தெரிவித்துவிட்டு, கண் வங்கி பற்றிய விபரங்களை நிரந்தரமாக வீட்டில் மற்றவர்கள் கண்ணில் படும் இடத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும். சில தன்னார்வ அமைப்புகள் கண் தானம் குறித்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தும் பொருட்டு, கண் வங்கியுடன் இணைந்து, தானம் செய்ய விரும்புபவரிடம் கண் தான ஒப்புதல் சான்றிதழை சட்டமிட்டு கொடுக்கின்றனர். இதில் கண் தானத்திற்கான ஒப்புதலும், கண் வங்கியின் விபரங்களும் இருக்கும்

மிக முக்கியமான, சாத்தியமான மற்றொன்று, நமக்குத் தெரிந்து நண்பர்கள் அல்லது உறவினர்கள் வீட்டில் மரணம் நிகழும் போது, இறந்தவர்களின் கண்களை தானமாக கொடுக்க ஊக்குவிப்பது....

மரணம் நிகழ்ந்த வீட்டில் முடிவெடுக்கும் நபரை அணுகி, கண் தானம் பற்றிய முக்கியத்துவத்தை எடுத்துச் சொல்லி, எப்படியாவது அவர்களை ஒப்புக்கொள்ள வைக்க வேண்டும். இதில் அவர்கள் என்ன சொல்வார்களோ என்று கூச்சப்பட ஒன்றுமேயில்லை. ஒன்று சரி அல்லது இல்லையென்று சொல்வார்கள் அவ்வளவே, வேறு எந்த நஷ்டமும் இல்லவே இல்லை. ஒரு வேளை நாம் கேட்காமல் போனால் நிச்சயம் கண்கள் தானம் செய்ய வாய்ப்பில்லாமல் சில மணி நேரங்களில் அந்த கண்கள் அழிந்து போகலாம், ஒருவேளை நாம் கேட்டதால் அவர்கள் ஒப்புக்கொண்டால் கண்கள் தானமாக பெற்று அதன் மூலம் இரண்டு நபர்களுக்கு பார்வையளிக்க முடியும்.

கண்களை தானம் அளிக்க அந்த குடும்பம் ஒப்புக்கொண்டால், உடனடியாக அருகில் உள்ள கண் வங்கி அல்லது அரிமா சங்க (லயன்ஸ் கிளப்) அல்லது ஏதாவது ஒரு சேவைச் சங்க உறுப்பினர்களை அணுகினால் அவர்கள் நிச்சயம் கண்களை தானமாக எடுத்துச் சென்று விடுவர்.

கண்களை எடுத்து இன்னொரு நபருக்கு பொருத்துவது என்பது முழுக்கண்களையும் பொருத்துவதில்லை. கண்ணில் இருக்கும் விழித்திரை (Cornea) மட்டுமே எடுத்துப் பொருத்தப் படுகிறது. இதுபோல் பார்வையில்லாமல் விழித்திரை வேண்டி காத்திருப்போர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் சுமார் 840000 பேர் இருக்கிறார்கள். ஆனால், கண் தானம் மூலம் அவர்கள் தேவையை வெறும் பத்து சதவிகிதமே பூர்த்தி செய்யப்படுகிறது. தற்சமயம் ஒருவரிடமிருந்து இருந்து எடுக்கப்படும் இரண்டு கண்கள், இரண்டு பார்வையற்ற நபர்களுக்குப் பொருத்தப்படுகிறது.

யார் யார் கண் தானம் செய்யலாம்?
கண் தானம் செய்ய வயது வரம்பு தடையில்லை. எந்த வயதானாலும் எடுக்கலாம்.

சர்க்கரை நோய், இரத்த அழுத்தம், கண் புரை அறுவை சிகிச்சை செய்தவர்கள் ஆகியோரின் கண்களை தானமாக எடுக்கலாம்.

கண்களை இறந்த 6 மணி நேரத்திற்குள் எடுக்க வேண்டும்.

இறந்த பின் கண்கள் மேல் ஈரமான பஞ்சு அல்லது துணியால் மூடி வைக்கவும், இறந்தவர் உடலுக்கு மேலாக காற்றாடி (ஃபேன்) ஓடாமல் பார்த்துக்கொள்ளவும்.

கண்களை எடுக்க பத்து நிமிடங்கள்தான் தேவைப்படும்.

கண்களை எடுத்த பின் முகத்தில் எந்த மாறுபாடும் தெரியாது.


யார் கண்களை எடுக்க முடியாது?
விஷக்கடி, விஷம், புற்றுநோய், மஞ்சள் காமாலை, எய்ட்ஸ் நோயால் இறந்தவர்கள் கண்களை மட்டும் தானமாகப் பெறுவதில்லை.

யாரோ ஆங்காங்கே செய்யும் தியாகங்களில்தான் உலகம் வளம்பெறுகிறது...
மரணம் என்பது தவிர்க்க முடியாது, எனினும் ஒரு மரணம் இரண்டு பார்வையற்ற நபர்களின் வாழ்வில் ஒளியேற்றி வைக்கிறது அந்த ஒளியேற்றும் புண்ணிய காரியம் நம் கைகளில் மட்டுமே உள்ளது.
இனியொரு மரணம் நிகழுமாயின், கண் தானம் நம் முன் பிரதானமாய் நிற்கட்டும்.
______________________________________________

தள்ளிப்போடாதே!


வாழ்க்கையில் மிகப் பிடித்தமான விசயம், செய்ய வேண்டிய காரியத்தை இன்னும் சற்றுத் தள்ளிப்போடுவது. தள்ளிப்போடுவதற்கான காரணம் பெரும்பாலும் அல்பத்தனமாகவே இருக்கும். அந்த அல்பத்தனமான காரணத்தில் மிக முக்கியமானது அந்த காரியத்தின் மேல் காதல் இருக்காது.

காதல் இல்லாத காரியங்களை செய்யாமலிருக்க ஏதேனும் காரணங்களை தேடித் தேடி சொல்லிக் கொண்டேயிருப்போம். அடுத்து எப்படியாவது அந்த வேலையை செய்ய வேண்டிய வேலைகளின் பட்டியலில் பின்னால் தள்ளிப்போடுவோம். இதில் மிக முக்கியமான கொடுமை அப்படித் தள்ளிப் போடப்பட்ட காரியம் மனதில் சுமையாய் குடியேறிவிடும். அந்தச் சுமை மிகப்பெரிய பாரமாக மாறி பரவலான ஒரு அழுத்தத்தை கொடுக்கும். அது படிப்படியாக செய்ய வேண்டிய மற்ற காரியங்களில் இருக்கும் ஈடுபாட்டையும் சிதைக்கத் தொடங்கும்.

இங்குதான் வெற்றியாளனுக்கும், தோல்வியாளனுக்கும் உள்ள வித்தியாசம் மிக எளிதாய் புலப்படுகிறது. ஒரு காரியத்தைக் கட்டாயம் செய்தாக வேண்டும் என்ற நிலையில், வெற்றியாளன் தனக்கு பிடிக்காத வேலையை முதலில் எப்படியாவது செய்து முடித்துத் தூக்கிப் போடுகிறான், தோல்வியாளன் தனக்கு பிடிக்காத வேலையை மிக எளிதாகத் தள்ளிப்போடுகிறான்.

செய்ய விருப்பமில்லாமல் தள்ளிப்போட்ட காரியத்தை, இன்னும் கொஞ்ச காலம் வேண்டுமானால் தள்ளி போடலாமே ஒழிய, எக்காரணத்தைக் கொண்டும் முற்றிலும் தவிர்க்க முடியாது. அப்படித் தவிர்க்க முடியாமல், கடைசியாக ஒரு கட்டத்தில் பல மனப்போராட்டங்களுக்குப் பின் வேறு வழியில்லாமல் செய்து முடிக்கும் போது, பல நேரங்களில் ”அட இவ்வளவுதானா?” என்று வியக்கும் வண்ணம் அது மிக எளிமையான காரியமாகவும்கூட இருக்கும். சில நேரங்களில் தள்ளிப்போட்டதின் விளைவாக, மிக மோசமான பின்விளைவுகள் கூட ஏற்பட்டிருக்கும்.

பிரெய்ன் ட்ரெகியின் வரிகள்தான் நினைவுக்கு வருகிறது. காலை எழுந்தவுடன் சில தவளைகளை சாப்பிடவேண்டிய கட்டாயம் இருந்தால், தோல்வியாளன் செய்வது தவளையை கையில் வைத்துக்கொண்டு, ”அய்யோ... சாப்பிடனுமா? எப்படிச் சாப்பிடுறது!?” என்று புலம்பிக் கொண்டிருப்பது. ஆனால் வெற்றியாளன் செய்வது தனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட தவளைகளில் மிக அசிங்கமாக இருக்கும் தவளையை முதலில் சாப்பிட்டு விடுவது.
----------------------------------------------------------------------------------

எந்த வண்ணத்தால் கறுப்பு நிறத்தை மாற்ற முடியும்?

வாழ்க்கையில் ஒன்றை இழந்தால், பெரும்பாலும் அதீத முயற்சி எடுத்தால், ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் அதற்கு நிகராக இன்னொன்றைக் கொண்டு நிரப்பிட முடியும். உறவுகளின் பிரிவையும், குடும்பத்தில் நிகழும் சில அகால மரணத்தையும் மட்டும் எதைக் கொண்டும் ஈடு செய்யமுடிவதில்லை

சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களாக மெல்லிய சாரலாக, சில சமயம் ஆலங்கட்டி மழை போல மகிழ்ச்சி நம் மீது விழுந்து வாழ்க்கையை ஆசிர்வதித்துக்கொண்டே இருக்கும். ஆனால், துக்கம் என்பது எவ்வளவு சந்தோசச் சாரல் நம்மீது வீசிக்கொண்டிருந்தாலும், ஒரு கரிய நாளின் கனத்த பொழுதுதில் சட்டென வந்து, நம் வாழ்க்கையின் அத்தனை சந்தோசங்கள் மீதும் பரந்து படர்ந்து படியும். அதன் பின் அந்த வெம்மை மட்டும் தினம் தினம் வாழ்ந்து கொண்டேயிருக்கும். அப்படிப்பட்ட துக்கம் ஏற்படுத்திய பள்ளத்தை எது கொண்டும் நிரப்ப முடியாமல், இன்னும் எத்தனையோ குடும்பம் நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன.

தாய் மீது கட்டிப் புரண்டு விளையாடும் நாய்க்குட்டி போல், காட்டுக்குள் தனக்கென பாதை வகுத்துக் கொண்ட சிற்றோடை போல் மகிழ்ச்சியாக கடந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கையில் குடும்பத்தில் இருக்கும் சக உறவின் எதிர்பாராத மரணம்... பூச்செடிமேல் இறங்கிய மிகப் பெரிய இடியாக அத்தனை சந்தோசங்களையும் சின்னாபின்னமாக்கி விடும்.

அந்த மரணத்தைச் சந்திக்கும் நபர், பாசமிகு தந்தையாக, காதலனாக, கணவனாக, காதலியாக, மனைவியாக, சகோதரனாக, சகோதரியாக, இளம் வயது மகனாக, மகளாக, பூப்போன்ற குழந்தையாக..... இப்படி ஏதோ ஒரு அன்பான உறவாக, இனிமேல் கிடைக்காத பொக்கிசமாக, ஆனால் என்றுமே இழக்க விரும்பாத உறவாக இருப்பார்.

சட்டென துண்டிக்கப்படும் மின்சாரம் போல், திடீரென சொல்லாமல் கொள்ளாமல், அறிந்தோ அறியாமலோ ஏதோ ஒரு காரணத்தால் மரணத்திடம் காவு கொடுக்கும் போது... அந்த குடும்பத்தின் அத்தனை சந்தோசங்களும் அந்த உறவோடு அடக்கம் செய்யப்படும்.

மரணத்தை சந்தித்த கொடுங்காலத்தில், அன்பிற்குரிய உறவை இழந்த அந்த கரிய தினத்தில் காலம் மிக வேகமாக கடந்து ஒவ்வொன்றையும் அதன் போக்கில் நகர்த்தி நடக்க வேண்டிய காரியங்களை நடத்தி விட்டுப் போய்விடும். அதன் பின் வரும் ஒவ்வொரு நாட்களின் இரவுகளும் மிக மோசமான இருளைச் சுமந்து வரும். இழப்பைத் தாங்க முடியாமல், இரவுகளில் தூக்கம் தொலைத்து, வெறுமை சுமக்கும் விடியலை நோக்கி... அப்பப்பா... அதுதான் நிஜமான நரகம். அனுபவித்தவர்களுக்கு வலி தெரியும்.

அதன்பின் அந்த குடும்பத்தில் சின்னச் சின்னதாய் சந்தோசப் பூக்கள், வேவ்வேறு கணங்களில் பூத்தாலும் அதை முழுதாய் அனுபவிக்க முடியாமல், அடி மனது கனத்தே கிடக்கும். மற்றவர்களிடம் பேசும் போது இழந்தவர்கள் பற்றிய எண்ணம் மீண்டு வரும் போதும், இழந்தவர்களின் பிறந்த நாள் வரும்போதும், இழந்தவர்களின் முதலாம் ஆண்டு நினைவு தினம் வரும்போது மனம் படும்பாடு, அடையும் வலி... எந்த வார்த்தை கொண்டு எழுத முடியும்.

எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும், எத்தனை புதிய உறவுகளைச் சந்தித்தாலும், எத்தனை வெற்றிகளைச் சந்தித்தாலும், அந்த உறவு ஏற்படுத்தி விட்டுப்போன ஆழமான காயத்தின் மீது காலம் வேண்டுமானால் சதையையும், தோலையும் வளர்த்து ஆறிப்போனதாக காட்டலாம், ஆனால் உள்ளுக்குள் இருக்கும் ஆறாத புண்ணாக அது தரும் வலி... முடியவே முடியாதது என்றாலும்..... அனுபவித்துத்தான் ஆக வேண்டும், ஏனெனில், அதுதான் வாழ்க்கையாம்.... சரி எந்த வண்ணத்தால் கறுப்பு நிறத்தை மாற்ற முடியும்?

________________________________________________________

பதிவர்கள், வாசகர்கள் சங்கமம் - ஈரோடு

ண்ணுக்குத் தெரியாத மின் காந்த அலைகளினூடாக பின்னப்பட்ட வலைத்தளம் இணைத்து வைத்த உறவுகளை பெரும்பாலும் வாசிப்பிலும், பின்னூட்டங்களிலும் சில சமயம் பேச்சிலும், மின் உரையாடலிலும் மட்டுமே சந்திக்க முடிகிறது

இதோ...
ஒரு வாய்ப்பு கைகூடி வருகிறது... ஒருவருக்கொருவர் கரம் குலுக்கி, விழிகளை உற்று நோக்கி, “அட நீங்களா அவரு” என ஆச்சரியங்களைச் சுமக்க...

நீண்ட நாளாய் மனதில் மிதந்த கனவு. பல தளங்களில் மிக அற்புதமாக தங்கள் எண்ணங்களைப் படைத்து வரும் படைப்பாளிகளைச் சந்தித்து உரையாட...

ஈரோட்டில் பதிவர் சந்திப்பு நடத்தலாம் என்ற எண்ணத்தை போன பகிர்தலில் வெளிப்படுத்தியதையொட்டி வெளி மாநிலங்களிலும், வெளி நாடுகளிலும் இருக்கும் பதிவர்கள் தங்கள் விடுமுறையை இதற்கு ஏற்ப மாற்றியமைத்து கலந்து கொள்வதாக மின் உரையாடலில் கூறியது பெருமகிழ்வை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.



20.12.2009 ஞாயிறு மாலை ஒரு மூன்று மணி நேரம் ஈரோட்டில் பதிவர்கள் மற்றும் வாசிப்பாளர்கள் சங்கமமாக நடத்தத் திட்டமிட்டிருக்கிறோம். அனைவரும் எளிதில் கலந்து கொள்ளும் வகையில் ஞாயிறு மாலை 3.30 மணிக்குத் துவங்கி மாலை 7 மணிக்குள் முடிக்கத் திட்டமிட்டிருக்கிறோம்.

சந்திப்பு நடைபெறும் இடம் :

பில்டர்ஸ் அசோசியேசன் ஆப் இந்தியா ஹால் (ஏ/சி)

லோட்டஸ் ஷாப்பிங் சென்டர் பின்புறம்,

மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகம் அருகில்,

பெருந்துறை சாலை,ஈரோடு - 11

தயவுசெய்து பதிவர்கள் மற்றும் வாசிப்பாளர்கள் தங்கள் வருகையை முன் கூட்டியே எங்களில் யாரிடமாவது உறுதி செய்துகொள்ளவும்.
வால்பையன் 99945-00540

ஈரோடு கதிர் 98427-86026
ஆரூரன் 98947-17185
பாலாசி 90037-05598
ராஜாஜெய்சிங் 95785-88925 (அகல்விளக்கு)

இந்த சங்கமம் குறித்து விருப்பமுள்ளவர்கள் தங்கள் வலைப்பக்கத்தில் இடுகையாக எழுதி அனைவருக்கும் சென்றடைய உதவுங்கள். இந்த சங்கமத்தைச் சிறப்பாக நடத்திட ஈரோடு பகுதி பதிவர்கள் அனைவரையும் கைகோர்க்க அன்போடு அழைக்கிறேன்.

இந்த சங்கமத்தில்
* பதிவர்களுக்கிடையேயான அறிமுகம்
* நட்பை மேம்படுத்துதல்
* பதிர்வர்கள் வாசிப்பாளர்கள் பரஸ்பரம் சந்திக்கும் வாய்ப்பு
* பதிவுலகம் பற்றி சந்தேகங்களுக்கு தீர்வு
* எழுதுவது பற்றிய தயக்கத்தை தகர்த்தல்
* சமூகம் மற்றும் இலக்கியம் சார்ந்த பகிர்வு


அனைத்து நண்பர்களும் இதையே சங்கமத்திற்கான அழைப்பாக கருதி கலந்து கொள்ள வேண்டுகிறோம்


எங்கள் கொங்கு மண்ணுக்குரிய மணத்தோடு, மனதோடு... உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்க காத்திருக்கிறோம்...
சங்கமம் குறித்த வால்பையனின் இடுகை
சங்கமம் குறித்த ஆரூரனின் இடுகை
சங்கமம் குறித்த பாலாஜி இடுகை
சங்கமம் குறித்த அகல்விளக்கு இடுகை
சங்கமம் குறித்த வசந்த்குமார் இடுகை
சங்கமம் குறித்த தங்கமணி இடுகை

என்னுடைய மின்னஞ்சல் முகவரி: kathir7@gmail.com

_______________________________________________________

உருகுதே..



ல்லாயிரம் பட்டாம்பூச்சி
பறந்து வந்து என்னை அள்ளிச்
அணைத்து மிதக்கச் செய்கிறது
நீ அலைபேசியில் மின்னும் போது

ரம்புகளில் சில சொட்டு
மது ஊடுருவுகிறது நடு நிசியில்
சிணுங்கும் குறுந்தகவலில்
உன் பெயர் சிரிக்கும் போது

ட்டிப் பறித்த எருக்கம் பூவின்
இதழ் பிரித்து உறிஞ்சியெடுக்கும்
ஒரு துளி தேனாய் சுவைக்கிறது
மின்னஞ்சல் வார்த்தைகளாய் தழுவுகையில்

றக்கி வைத்த இட்லியில்
கசிந்து வரும் ஆவியாய்
மிதந்து கரைகிறது மனம்
நீ என் பெயர் அழைக்கும் போது

பூந்தோட்டம் கடக்கையில் வீசும்
கோடிப் பூக்களின் வாசனை
கனத்துக் கலந்து நாசி நிரடுகிறது
உன் பேரெழுதிய பேனா முனை நுகர்கையில்

________________________________________________________

பகிர்தல்... (01.12.09)

சாதனை : (‘சா’விற்கு பதிலாக ‘சோ’ (அ) ‘வே’ போட்டுக்கொள்ளலாம்)
மக்களவையில் இருபது உறுப்பினர்கள் கலந்து கொள்ள வேண்டிய கேள்வி நேரத்தில் வெறும் இரண்டு உறுப்பினர்கள் மட்டுமே இருந்திருக்கிறார்கள். இந்திய வரலாற்றில் முதன் முறையாக மக்களவையில் கேள்வி கேட்க உறுப்பினர்கள் இல்லாததால் அவை ஒத்திவைக்கப் பட்டிருக்கிறது.

கேள்வி நேரத்தில் அவையில் இருப்பதைத் தவிர இவர்களுக்கு வேறு என்ன வேலை? இவர்கள் செய்வது நியாயமா? ............... இப்படியெல்லாம் கேள்வி கேட்டு என்ன கிழிக்க முடியும்.

தகுதி, தரம் பார்த்தா வாக்களித்து அவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்தோம்? நம் மதம் அல்லது ஜாதியைச் சார்ந்தவர், அந்த கட்சியின் வேட்பாளர், வாக்குக்கு பணம் கொடுத்தார் என்ற அடிப்படையில் தானே தேர்ந்தெடுத்தோம்... சரி அனுபவிப்போம்!!!

%%%%

ஆச்சரியம்:
சமீபத்தில் அடிக்கடி எங்கள் பகுதியில் சில வீடுகளுக்கான மின்சாரம் ஏதோ காரணத்தால் அடிக்கடி தடை படுகிறது. அது குறித்து மின்சார அலுலகத்தில் தொலைபேசியில் அழைத்தால் ஆச்சரியமாக அவர்களிடமிருந்து இணக்கமான பதில் வருகிறது, அதோடு புகார் செய்ததற்கான புகார் எண் கொடுக்கிறார்கள்... மகிழ்ச்சியான விசயம் சில மணி நேரத்தில் சரி செய்தும் விடுகிறார்கள்.

%%%%

அலட்சியம்:
தமிழகத்தில் ஒரு மணி நேரத்திற்கு பதிமூன்று பேர் விபத்தில் பலியாகிறார்கள். பல சமயம் இது வெறும் செய்தியாகவே நம் மனதில் படுகிறது. அதுவே நம் நெருங்கிய உறவில் அல்லது நட்பில் நிகழும் போது மிகப் பெரிய இழப்பாக அதிர்ச்சியாக, வருத்தமாக, இருக்கிறது. விபத்திற்கான மிக முக்கியக் காரணம் விநாடி நேர கவனக்குறைவும், அலட்சியமுமே என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை.

%%%%

மகிழ்ச்சி:
முதலில் லவ்டேல் மேடிக்கு இனிய திருமண வாழ்த்துக்கள். லவ்டேல் மேடியின் திருமணத்தை ஒட்டி ஈரோட்டில் நிறைய பதிவர்களைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. இவ்வளவு பதிவர்கள் வர வால்பையனின் உற்சாகமான அழைப்பு முக்கியக் காரணம். வால்பையன் பதிர்வர்களின் பலம் பொருந்திய நட்பு பாலம்.

இளவல் பாலாசி அழைத்ததால் பதிவர்கள் தங்கியிருந்த சுப்ரீம் லாட்ஜ்குச் சென்றேன். அகல்விளக்கு ராஜாசிங்கை ஈரோட்டில் இருந்துகொண்டே முதல் முறை சந்திக்கிறேன். மதுரை ஸ்ரீதர் மற்றும் கார்த்திகை பாண்டியன் ஆகியோரை இரண்டாவது முறையாகச் சந்திக்கிறேன், வற்றாத அதே மகிழ்ச்சி, அதே புன்னகை இருவரிடமும்.

முதல் முறை சந்தித்தாலும் கும்க்கியுன் நீண்......ட நேரம் பேசும் வாய்ப்பு கிடைத்தது மகிழ்ச்சியான ஒன்று, அவருடைய வாசிப்புத்தன்மை மிகப் பெரிய அளவில் இருக்கிறது. எழுத்தாளர் வாமு.கோமு வந்திருந்தார். கும்க்கி வாமு.கோமு எழுத்து பற்றி நிறைய பகிர்ந்தார், நான் இன்னும் வாமு.கோமு எழுத்துக்களை வாசித்ததில்லை. வாமு.கோமுவுடன் வந்திருந்த தோழர் பெரியசாமியின் கொங்குத் தமிழ் கேட்க காது குளிர்ந்தது. நானும் இந்த மண்ணுக்குச் சொந்தக்காரன் என்றாலும், அவர் பேசியதில் பெரும்பாலான வார்த்தைகள் என்னிடம் உயிரோடு இல்லையென்பது வெட்ககரமான ஒன்று.

வால்பையன் எழுதியது போல் சில பதிவர்களிடம் “சரக்கு” மகிழ்ச்சி கரை புரண்டோடியது, மகிழ்ச்சியில் விடுதியின் அறைக்கதவை மிக வேகமாக மூடுவதும், சத்தம் போட்டு பேசுவதுமாக இருந்தது கண்டு வால்பையன் பலமுறை அன்பாக கடிந்து கொண்டும், அவர்களாக அடங்கும் வரையில் ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை. ஒரு கட்டத்தில் சரக்கு மனிதர்களைக் குடித்துக் கொண்டிருப்பதை கண்கூடாக அனுபவிக்க வேண்டியிருந்தது மட்டும் நெருடலாக இருந்தது.

கணேஷ்குமார், கார்த்திக், ராஜதுரை, நாமக்கல் சிபி, சக்கரை சுரேஷ், பெர்ணான்டஸ், ராஜமணாளன், செல்வேந்திரன், ஊர்சுற்றி, தமிழரசி, ரம்யா என பதிவர்களைச் சந்தித்தது மிகுந்த மகிழ்ச்சியான ஒன்று.

%%%%

பதிவர் சந்திப்பு!!!???
இந்த மாதத்தில் ஒரு ஞாயிறு மாலை ஈரோட்டில் பதிவர் சந்திப்பு ஒன்றை ஏற்பாடு செய்யலாமா என்ற சிந்தனை மனதில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது, ஈரோடு பகுதியில் இருக்கும் பதிவர்கள், வாசிப்பாளர்கள் கருத்துக்களைச் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் எப்படிச் செய்யலாம் என்று?

___________________________________________________________

யாரோ ஒருவனாக...

வளர்வதும், தேய்வதும் மாற்றமே. வாழ்க்கையில் ரசிக்கத்தக்க மாற்றம் என்பது இருக்கும் நிலையில் இருந்து ஒரு அங்குலம் அளவேனும் உயர்வதுதான். அப்படி உயர்வை நோக்கிய மாற்றம் வேண்டுமென்று நினைத்தால், இதுவரை செய்து கொண்டிருந்த செயல்களை, இதுவரை செய்தது போலவே தொடர்ந்து செய்தால் உயர்வு என்பது வெறும் கானல் நீரே. செய்து கொண்டிருந்த செயல்பாடுகளில் இருந்து, இயங்கிக் கொண்டிருந்த தளத்தில் இருந்து புதிய செயல்களைத் துவக்குவதும், புதிய தளத்தில் தடம் பதிப்பதும் மிக மிக முக்கியம்.

ஆனால், இயங்கும் தளத்தில் இருந்து, புதியனவற்றிற்கு தடம் மாறுவது அவ்வளவு எளிதான காரியம் இல்லை. வாழ்க்கையில் மிக அதிகமான மனப்போராட்டங்களைச் சந்திப்பதும், ஆர்வமும் மற்றும் தோல்வி குறித்த பயமும் இயல்பாய் மனதில் எழுவதும் ஒரு புதிய செயலைத் துவங்கும் போதுதான். சில நேரங்களில் தடம் தீர்ந்துபோய் முட்டுச் சந்தில் நிற்பது போல் உணர்வதும் உண்டு.







அதே சமயம் கடந்த காலங்களைத் திரும்பிப் பார்த்தால் நாம் எடுத்த பெரும்பாலான முயற்சிகளில் தோல்விகளை விட வெற்றிகளையே அதிகம் சுவைத்திருப்போம், ஆனாலும் தோல்வி குறித்த பயமே மீண்டும், மீண்டும் மனதில் புதிய முயற்சிகளின் போது மேலோங்கி நிற்பதும் தவிர்க்க முடியாதது.

இது மாதிரியான நேரங்களில் மிக முக்கியத் தேவையாக இருப்பது, மிகத் தெளிவாக அலசும் குணம்.




  • செயலைத் துவங்கும் காரணம்

  • செயல் குறித்த அறிவு

  • முதலீடு (பணம், உழைப்பு, நேரம்)

  • வெற்றி தோல்விக்கான சதவிகிதம்

  • எதிர்கொள்ள வேண்டிய பாதகம் (ரிஸ்க்)


இதை அடிப்படையாகக் கொண்டே புதிய செயல் குறித்து முடிவு செய்யவேண்டும். அதே நேரம் இவற்றையெல்லாம் தாண்டி அதிகமாகத் தேவைப்படுவது தன்னம்பிக்கை.



செயலை எந்த நேரத்தில், எந்த இடத்தில் எதன் பொருட்டு துவங்குகிறோமோ, அதை ஒருவேளை நாம் தொடங்காவிட்டால், அந்த செயல் துவங்கப்படுமா? அல்லது கைவிடப்படுமா? என்பதை அலசி ஆராய்தல் மிக முக்கியம்.


ஒரு வேளை நாம் அந்த காரியத்தை செய்யாமல் விட்டு விட்டால், வேறு யாரும் அதை செய்யவே மாட்டார்கள் எனில், ஒன்று அந்தக் காரியம் நிறைவேற்ற முடியாத அளவு கடினமானதாக இருக்கும் அல்லது அந்த காரியத்தால் மிகப் பெரிய பலன் ஏதும் இருக்காது.

அதே சமயம் நாம் தயங்கித் தவிர்க்கும் காரியத்தை, இன்னொருவர் நிச்சயம் துவங்க வாய்ப்புண்டு என்பது உறுதியாக தெரிந்தால் அந்த காரியத்தை தவிர்ப்பது மிகப் பெரிய முட்டாள்தனம்.

ஏனெனில்...
“முடியாது என்று நாம் கைவிடும் ஒரு காரியத்தை, யாரோ ஒருவன் நிச்சயம் செய்யத்தான் போகின்றான்”

“அந்த ‘யாரோ ஒருவனாக’ நாம் ஏன் இருக்கக்கூடாது?”

(விகடன் முகப்பிலும், இளமை விகடனின் சமூகம் பகுதியிலும் வெளிவந்த கட்டுரை)

ஒரு தற்கொலை

விதைக்கப்பட்டோ அல்லது
வேண்டாமென எறியப்பட்டோ...
தன்னையே விதையாக்கி
பூமித்தாயின் புழுக்கத்தை தாங்கி..

சுவாசிக்க காற்று தேடி
பூமி பிளந்து புதிதாய் முளைவிட்டு
சூரியனின் சூட்டிலே கண் விழித்து
பனித்துளியிலே பசியாறி...

எவர் காலிலும் மிதி படாமல்
எவை வாய்க்கும் உணவாகாமல்
வரப்போரம் வாழ்க்கைப் பட்டு
வேலிக்குள் சிறைப்பட்டு...

நீர் தேடி வேர்பாய்ச்சி
நிலத்திற்குள் நரம்புகள் இறுக்கி
காற்று ஆடிய நடனத்திற்கு
காதலோடு இசைந்தாடி...

வளர்ந்து வாலிபமாகி
வண்டுக்கடி தாங்கி
உதிர்ந்த பாளையை உரமாக்கி
எஞ்சிய பாளைக்கு உயிர் கொடுத்து

பிஞ்சாக பிரசவித்து
திருடிக்குடித்த நீரைக்கொண்டு
திரட்சியான இளநீர் ஆக்கி
சந்தைக்கனுப்பி காத்திருந்த தென்னையிடம்

மேல்நாட்டு குளிர்பானத்தின்
மினுமினுக்கும் மேனியழகில்
தங்கள் தாகம் தீர்க்கும்
தறிகெட்ட தலைமுறையால்...

நாகரீக நரகத்து வீதியோரம்
விலைபோகாத வேசிபோல்
வெம்பிக் கிடந்த இளநீரின் கதையை
காற்று வந்து காதோரம் சொன்னபோது...

மனம் ஒடிந்து மட்டைகளை இழந்து
குலை நடுங்க குரும்பைகளை உதிர்த்து
அடி வயிற்று வேர் அனைத்தையும் அறுத்து
ஆடிக் காற்றின் துணையோடு அமரராகிப் போனது...


---------------------------------------------------------------------------
பொறுப்பி: மீள் இடுகை

சகாயம் ஐ.ஏ.எஸ்., நாமக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர்

எதையோ படிக்க இணையங்களில் தேடியபோதுதான் இப்படியும் எழுத வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதை அறிந்து, 2008 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 24ம் தேதி ஒரு வலைப்பக்கத்தை துவக்கி எழுத ஆரம்பித்து 23.11.2009 அன்று ஒரு வருடத்தை நூறாவது இடுகையோடு பூர்த்தி செய்கிறேன். வாசிக்கும் அனைத்து நண்பர்களுக்கும், தங்கள் வலைப்பக்கங்களில் சுட்டி எழுதிய தோழர்களுக்கும், இந்த எழுத்தின் மூலம் மிகப் பெரிய சொத்தாக மாறியுள்ள உங்கள் ஒவ்வொருவரின் நட்புக்கும் சிரம் தாழ்த்தி வணக்கத்தோடு, நன்றியையும் சமர்பிக்கிறேன்.

நூறு என்ற எண்ணிக்கை இயல்பாகவே ஒரு செல்லமான சிலிர்ப்பை மனதுக்குள் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. நூறாவது இடுகையாக எழுத மனதுக்கு பிடித்த பல தலைப்புகளும், வகைகளும் எண்ணத்தில் இடைவிடாமல் ஓடினாலும்... இந்த இடுகை என் மனதிற்கு பிடித்த, ஒரு நேர்மையாளர் பற்றியது என்பதில் எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி...

நாமக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர் திரு. உ.சகாயம் இ.ஆ.ப அவர்களை ஒரு முறை மட்டுமே சந்திக்கும் வாய்ப்பும், அவர் உரையைக் கேட்கும் வாய்ப்பும் கிடைத்தது. இன்னும் கூட அவர் பற்றிய பிரமிப்பிலிருந்து நான் வெளியில் வரவில்லை. சமீபத்தில் எனக்கு பிடித்தவர்கள் பற்றிய ஒரு இடுகையில் அவர் பெயரைக் குறிப்பிட்டதை மிகப் பெருமையாக கருதுகிறேன்.

இன்று நாமக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர் பற்றி இணையத்தில் படித்த இந்த படைப்பு மனதை முறுக்கேற்றி நெகிழச் செய்தது. எனவே அதே படைப்பை என் வலைப் பக்கத்தில் என் நூறாவது இடுகையாக வெளியிடுவதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.

அன்பு வேண்டுகோள், கீழே பதிந்துள்ள ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் கூர்ந்து வாசியுங்கள், இந்த தேசத்தின் மீதான மிகப் பெரிய நம்பிக்கை அதில் பொதிந்து கிடக்கிறது
------------------------------------------------------------------------------

லஞ்சம் தவிர்த்து நெஞ்சம் நிமிர்த்து! இப்படியும் ஒரு கலெக்டர்





''என்னை கோயம்புத்தூருக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் பண்ணியிருந்த நேரம். என் பொண்ணு யாழினிக்கு அப்போ மூணு வயசு. திடீர்னு ஒருநாள் ராத்திரி அவ மூச்சுவிட சிரமப்பட்டா. ஹாஸ் பிடலுக்குத் தூக்கிட்டுப் போனா உடனே அட்மிட் பண்ணச் சொல்லிட் டாங்க. மாசக் கடைசிங்கிறதால கையில ஆயிரம் ரூபாய்கூட இல்லை. புது ஊரு. அறிமுகம் இல்லாத மனுசங்க. எனக்குக் கீழே வேலை பார்க்குறவங்ககிட்ட கடன் கேட்கவும் சங்கடமா இருந்துச்சு. காஞ்சிபுரத்துல நான் வேலை பார்த்துட்டு இருந்தப்ப, எனக்கு நண்பரான ஒரு ஸ்கூல் டீச்சரும் அப்ப கோவைக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் ஆகி வந்திருந்தாரு. அவர்கிட்ட தயங்கிட்டே நாலாயிரம் ரூபாய் கடன் கேட்கவும், அரை மணி நேரத்துல கொண்டுவந்து கொடுத்தார். உடனே, குழந்தைக்கு ட்ரீட்மென்ட் ஆரம்பிச்சுட்டோம். ஆனா, சம்பளம் வாங்கினதும் அந்தக் கடனை அடைச்சதும்தான் என் மனசுல இருந்த பாரம் இறங்குச்சு!''


சகாயம் ஐ.ஏ.எஸ்., நாமக்கல் மாவட்ட ஆட்சியர். மதுரையில் ஒன்பது லட்ச ரூபாய் மதிப்பில் எல்.ஐ.சி. ஹவுஸிங் லோன் மூலம் கட்டப்பட்ட ஒரு வீடு, வங்கியில் 7,172 ரூபாய் சேமிப்பு எனப் பகிரங்கமாகத் தனது சொத்துப் பட்டியலை வெளியிட்ட இந்தியாவின் முதல் ஐ.ஏ.எஸ்., அதிகாரி சகாயம். 'லஞ்சம் தவிர்த்து நெஞ்சம் நிமிர்த்து' வாசகத்துக்குக் கீழ் தலை நிமிர்ந்து அமர்ந்திருக்கிறார் சகாயம்.


''நான் அந்த கோயம்புத்தூர் சம்பவத்தை ஏன் சொல்றேன்னா... அப்ப என் கன்ட்ரோல்ல 650 மதுபானக் கடைகள் இருந்தன. லைசென்ஸ் புதுப்பிக்க கடைக்குத் தலா 10 ஆயிரம் ரூபாய்னு கொடுக்கத் தயரா இருந்தாங்க. நான் ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருந்தா, அடுத்த அஞ்சாவது நிமிஷம் 65 லட்ச ரூபாய் என் வீடு தேடி வந்திருக்கும். ஆயிரம் ரூபாய்கூட கையில் இல்லாத, மகளுக்கு உடம்பு சரியில்லாத சூழ்நிலையில் மனநிலை என்ன மாதிரி இருக்கும்னு யோசிச்சுப்பாருங்க. ஆனா, அதெல்லாம்தான் ஓர் அரசு அதிகாரியின் நேர்மைக்கான சோதனை. நேர்மையா இருக்குறதுல ஒரே ஒரு சிக்கல் மட்டும்தான். நாளுக்கு நாள் நமக்கு எதிரிகள் அதிகரிச்சுட்டே போவாங்க. அவங்களை மட்டும் சமாளிச்சுட்டாப் போதும்!'' - தடதடக்கும் வார்த்தைகளில் கொப்பளிக்கிறது உற்சாகம்.


''புதுக்கோட்டை மாவட்டம் பெருஞ்சுனை குக்கிராமம்தான் என் ஊரு. 'மத்தவங்க தோட்டத்து மாங்காய் தெருவுல கிடந்தாக்கூட எடுத்துட்டு வரக் கூடாது'ன்னு சொல்ற அம்மா. 'நீ படிச்சு கலெக்டர் ஆகி, உதவின்னு கேட்டு வர்றவங்களுக்கு எல்லாம் உதவணும்டா'ன்னு சொல்லிட்டே இருக்குற அப்பா. 'கலெக்டர்தானே... ஆயிடுவோம்'னு படிச்சேன். ஆயிட்டேன். வேலைக்குச் சேர்ந்த முதல் நாள் நம்ம மனசு எந்தளவுக்குப் புத்துணர்ச்சியோடவும் புனிதமாகவும் இருக்கோ... கடைசி நாளின்போதும் அதே உணர்ச்சியோடு ஓய்வு பெறணும்னு மட்டும் முடிவு பண்ணேன்.


காஞ்சிபுரத்துல டி.ஆர்.ஓ-வா இருந்தப்ப ஒரு பெரியவர் தான் வாங்கிய பெப்சியில் அழுக்குப் படலம் இருந்ததாகப் புகார் கொடுத்தார். சாம்பிளை லேப் டெஸ்ட்டுக்கு அனுப்பினதுல, 'மனிதர்கள் குடிக்க ஏற்ற பானமில்லை'ன்னு ரிப்போர்ட் வந்தது. சட்டப்படி அந்த நிறுவனம் மேல என்ன நடவடிக்கை எடுக்கணும்னு ஒரு அறிக்கை தயாரிச்சேன். ரொம்ப யோசனைக்குப் பிறகு தாசில்தார்கிட்ட எட்டு பூட்டு மட்டும் வாங்கிட்டு வரச் சொன்னேன். எதுக்குன்னு புரியாம வாங்கிட்டு வந்தவரைக் கூட்டிக்கிட்டு மதுராந்தகத்துல இருக்குற பெப்சி கம்பெனிக்குப் போனேன்.


நான் தயாரித்த அறிக்கையின் ஒரு நகலை கம்பெனி மேனேஜர்கிட்ட கொடுத்துட்டு, 'கம்பெனியைப் பூட்டி சீல்வைக்கப் போறோம். எல்லாரையும் வெளியே வரச் சொல்லுங்க'ன்னு சொன்னோம். அந்த மேனேஜரைவிட என்கூட வந்த தாசில்தார் ஆடிப் போயிட்டாரு. 'சார்... பெரிய பிரச்னை ஆயிடும். எதுக்கும் கலெக்டரை ஒரு வார்த்தை கேட்டுக்கலாம்'னு பதறுனாரு. 'கலெக்டரைக் கேட்டா சீல்வைக்க விட மாட்டாரு. சட்டப்படி இந்தக் கம்பெனியை மூட நமக்கே அதிகாரம் இருக்கு. நீங்க தைரியமா உங்க கடமையைச் செய்யுங்க'ன்னு அவரை உள்ளே அனுப்பினேன். ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு இன்னும் பதற்றத்தோடு வெளியே வந்தவரு, 'சார்... அவங்க அமெரிக்கா வரைக்கும் பேசுறாங்க சார். சி.எம்-கிட்ட பேசுறதாச் சொல்றாங்க சார். என்ன பண்ணலாம்?'னு கேட்டாரு. 'உள்ளே இருக்கிறவங்களை அரெஸ்ட் பண்ணிட்டு சீல்வைக்க வேண்டியதுதான்'னு நான் சொல்லவும்தான் எல்லாரும் பயந்து வெளியே வந்தாங்க. கம்பெனியை இழுத்து மூடி, எட்டு பூட்டுகளையும் போட்டு சீல்வெச்சுட்டோம்.


நான் உடனே அலுவலகத்துக்குப் போகாம ஒரு குக்கிராமத்துக்குப் போயி ரேஷன் கடை, பள்ளிக்கூடத்தை எல்லாம் ஆய்வு பண்ணி முடிச்சுட்டு, ராத்திரி எட்டு மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்தேன். என் மனைவி வாசல்லயே காத்துட்டு இருந்தாங்க. கலெக்டர், சீஃப் செக்ரெட்டரி, உள்துறைச் செயலாளர்னு பலரும் என்னைக் கேட்டு வீட்டுக்கு போன் பண்ணிஇருக்காங்க. நான் திரும்ப எல்லோருக்கும் போன் பண்ணா, 'யாரைக் கேட்டு சீல்வெச்சீங்க? என்ன காரியம் பண்ணியிருக்கீங்க தெரியுமா?'ன்னு எல்லாரும் கேள்வி கேட்டாங்க. 'நான் என் கடமை யைத் தான் சார் செஞ்சேன். மக்களுக்கு நல்லது செஞ்சதுக்காக சஸ்பெண்ட் பண்ணா, தாராளமாப் பண்ணிக்கோங்க'ன்னு சொல்லிட்டேன். மறு நாள் எந்தப் பத்திரிகைலயும் பெட்டிச் செய்தியாக்கூட பெப்சிக்கு சீல்வெச்ச சம்பவம் ரிப்போர்ட் செய்யப்படவே இல்லை.
ரெண்டு நாள் கழிச்சு ஜூனியர் விகடன்ல மட்டும் அந்தச் செய்தி விரிவா வந்திருந்தது. அதுக்குப் பிறகுதான் பெப்சிக்கு நான் சீல்வெச்ச விஷயமே வெளி உலகத்துக்குத் தெரிஞ்சது.
இதுவரை 15 இடங்களுக்கு என்னை மாத்தி மாத்திப் பந்தாடிட்டாங்க. இப்போதான் முதன்முதலா நாமக்கல் மாவட்டத்துக்கு கலெக்டர் ஆகியிருக்கேன். மாவட்டம் முழுக்க ஒரு கோடி மரக் கன்றுகள் நடத் திட்டமிட்டு, ஏழு லட்சம் மரக் கன்றுகளை நட்டாச்சு. அவற்றின் முறையான பராமரிப்புக்கும் ஏற்பாடு பண்ணியாச்சு. இன்னும் 10 வருஷத்துல அதிக மரங்கள் உள்ள மாவட்டமாக நாமக்கல் இருக்கும். ஏற்கெனவே நொந்து போயிருக்கும் விவசாயிகளை, 'குறை தீர்க்கும் கூட்டத்துக்கு வா'ன்னு ஒவ்வொரு மாசமும் கலெக்டர் ஆபீசுக்கு அலைக்கழிக்கிறது நல்லாவா இருக்குன்னு நானே விவசாயிகளைத் தேடிப் போக ஆரம்பிச்சேன். ஒருநாள் ராத்திரி முழுக்க அந்தந்த கிராமத்துலயே தங்கி, அவங்க குறைகளை வாழ்ந்து பார்த்துட்டு வருவேன். அப்பதான் அவங்க சொல்றதுக்கு முன்னாடியே அவங்க குறைகள் என்னன்னு நாமளே உணர முடியும்!'' என்கிற சகாயம், தன் மகள் யாழினியை மடியில் வைத்துக்கொண்டு, ''சொல்லுடா குட்டி... உயர உயரப் பற... வானம் வசப்படும்!'' என சொல்லிக் கொடுக்கிறார்.


''உயர உயரப் பற... வானம் ஒரு நாள் வசப்படும்'தான் கரெக்ட்!'' - திருத்திச் சிரிக்கிறாள் கலெக்டர் மகள்!


நன்றி........ ஆனந்த விகடன்

தடம் புரண்ட வரிகள்


வளைந்தோடும் உன் கழுத்தோர
முடிக்கற்றைத் தூரிகையில்
ஆசையாய் தீட்டிப் பார்க்கிறேன்
அழகான என் காதலை

பின்னிப்பிரியும் கால் விரல்களில்
பிரித்தெடுத்துக்கொள்கிறேன் கொஞ்சம்
இளம் சூட்டினை நரம்புகளில் மிதக்கும்
இரத்த திசுக்களுக்காக

உன் பூவுடல் இறுகத் தழுவிய
முந்தானையின் ஒரு முனை
புயலாய் வந்து மெலிதாய் தடவிப்போகிறது
என் புறங்கழுத்து வியர்வைத் துளி இரண்டை

கைகளில் ஏந்தி, மடி மீது தாங்கி
பாதத்தில் மெலிதாய் பூட்டிய கொலுசு
செல்லமாய் சிணுங்குகிறது
இன்னும் கொஞ்சம் இறுகப் பூட்டச்சொல்லி

குறுக்கும் நெறுக்கும் பயணிக்கும்
ஓயாத பார்வைக்கோடுகள்
எப்படிப்படித்தாலும் இனிக்கும்
கவிதையின் தடம் புரண்ட வரிகளாக



(விகடன் முகப்பிலும், இளமை விகடனிலும் வெளிவந்த கவிதை)

இந்த ஆட்டம் போதுமா

தொலைக்காட்சியில் சினிமா பாடல்களுக்கான நடனங்களை பாடலின் சப்தம் இல்லாமல் பார்த்திருக்கிறீர்களா...? ஒலி இல்லாத பாடல்களில் கதாநாயகனும், கதாநாயகியும் ஆடும் காட்சிகள் ஆபாசத்தின் உச்சமாகவே பெரும்பாலும் இருக்கிறது. பாடலோடு கேட்கும் போது பாடல் வரிகளில் மனம் லயிக்கும் போது இந்த ஆபாசம் மட்டுப்பட்டே தெரிகிறது.

  • அதென்னவோ... இந்த ஜீரோ...... சாரிங்க ஹீரோ, ஹீரோயினை கண்ட படி கட்டிப்பிடிச்சு கசக்கி பிழிஞ்சு வெறிநாய் மாதிரி மொச்மொச்னு முத்தங் கொடுக்க பாயறது...


  • அந்தப் போண்ணு பாதி இருட்லயும், பாதி வெளிச்சத்திலயும் இரையெடுத்த மலைப்பாம்பு மாதிரி நெளிய, இவரு அரையிருட்ல கடற்கரையில நடந்து எங்கியோ இருக்கிற பாலத்து மேல பட்டன் கழட்டின சட்டைய ஸ்டைலா ஒதுக்கிட்டு இடுப்பு கை வச்சி போஸ் கொடுக்கிறது

  • ஹீரோயினோட ஆடிட்டிருக்கும் போதே, திடீர்னு சில அடி தூரம் குடுகுடுனு ஓடிப்போய் ஹீரோயின் ஒரு பக்கம் பார்த்து ஆட, இவரு மறு பக்கம் பார்த்துக்கொண்டு, சில அடிகள் தூரம் காற்றில் குதித்து, நிலத்தில் கால் ஊன்றி கொச்சையாக இடுப்பை முன்னுக்கு பின்னா ஆட்டி, பக்கவாட்டில் திரும்பி சற்றே முழங்கால், இடுப்பை மடக்கி, கைகளைக் கோர்த்து பக்க வாட்டில் இடப்பக்கம் மூன்று முறை, வலப்பக்கம் மூன்று முறையென சரக்சரக்னு இழுப்பது...

  • ஆற்றைக் கடக்க அமைக்கப்பட்டிருக்கும் ரயில் பாலத்தில் ஒதுங்க ஒரு இடம் இருக்குமே, அங்க ‘கெக்கபிக்க’னு பல்லைக்காட்டிக்கிட்டு இடுப்ப வளைச்சி நெளிச்சி குதிப்பது...

  • மக்கள் நடமாட்டம் இருக்கும் வெளிநாட்டு ரோட்ல தாறுமாறா விலுக் விலுக்னு குதிப்பது...

  • உடற்பயிற்சி கணக்கா வேகவேகமா கைகளையும், கால்களையும் ஒரே மாதிரியாக பத்து பத்து முறை ஆட்டுவது...

  • ரெண்டு பேரும் ஒரே மாதிரி, காக்கா வலிப்பு வந்த மாதிரி கையை காலை மடக்கி மடக்கி இழுத்து, சட்டென நேருக்கு நேர் பார்த்து கை விரல்களை குவித்து பாம்பு படமெடுப்பது போல, கொத்துவது போலக் காட்டுவது...

  • அந்தப் பொண்ணு ஒரு கல்லுமேல உட்கார்ந்திருந்தா, நம்மாளு நாலு தடவையாவது பக்கத்துல இருக்கிற பாறை மேல ஏறி ஏறி குதிப்பது...

  • கூட்டத்தோடு மூனு அடிதூரம் ஓடிவந்து, இடப்பக்கம், வலப்பக்கம் ஓரோரு அடி ஆடிவிட்டு முன்னால ஒருத்தன் குனிய வச்சித் தாண்டறது...

  • திரும்பி அந்தக் கூட்டத்துக்குள்ளேயே பலசமயம் பைத்தியகாரன் மாதிரி சுத்திச் சுத்தி ஓடுறது..

இதெல்லாம்... சில நாட்களுக்கு முன் உறக்கம் வராத நடு இரவில் ஒரு மணி நேரத்துல நம்ம ஊரு சேனலில் பாடல் வரியை விடுத்து வெறும் ஆட்டத்தை மட்டும் பார்த்தபோது போது கண்டு மிரண்ட காட்சிகள்...

ம்ம்ம்... இப்படி ஒன்னா ரெண்டா... பல நேரங்களில் ரசித்து பார்த்த பாடல்களின் நடனம்(!!!) கூட காமெடி பீஸ் மாதிரி ஆகிப்போச்சு. பார்த்தது கையளவு, பார்க்காதது கடலளவு (..க்ஹூம் பெரிய தத்துவமாக்கும்)

ஒரு கட்டத்தில் பார்க்க பார்க்க கண்ணெல்லாம் இருட்டிக்கிட்டு வந்துடுச்சி... வேற வழி தெரியாம போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக்கிட்டு தூங்க ஆரம்பிக்கிறேன். வெடிய வெடிய என் மூடுன கண்களுக்குள் ஹீரோ, ஹீரோயின் கூட குரூப் டேன்ஸர்னு கும்முகும்முனு குதிச்சி ஆட்டம் போட்டு என்ன பழிதீர்த்துக்கிட்டாங்க...

மகிழ்ச்சியும், எச்சரிக்கையும்...

விவசாயிகளுக்கு இது பொற்காலம் என்றே சொல்லலாம், நூறு கிலோமஞ்சளின் பதிமூன்றாயிரத்தைக் கடந்திருக்கிறது. வரலாறு காணாத விலையேற்றம். ஓராண்டுக்கு முன் இரண்டாயிரம், மூன்றாயிரம் என விற்றுவந்த மஞ்சள் பதிமூன்றாயிரம் ரூபாய் என்பது யாருமே கற்பனை செய்ய முடியாத விலை, மஞ்சள் பயிரிட்டுள்ள விவசாயிகளும், இருப்பு வைத்திருக்கும் விவசாயிகளும் மிக மகிழ்ச்சியாக இருக்கின்றனர்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு வெறும் அறுநூறு ரூபாய்க்கு விற்ற கரும்பு இன்று ரூபாய் இரண்டாயிரத்து ஐநூறுக்கு தனியார் ஆலை நடத்துவோரால் கொள்முதல் செய்யப்படுகிறது. நெல் இரண்டு மடங்கு உயர்ந்திருக்கிறது, பருப்பு பல மடங்கு உயர்ந்திருக்கிறது. ஒரு வேளை இந்த ஏற்றம் நிரந்தரம் இல்லையென்றாலும், மிகப்பெரிய அளவில் விலை சரிய வாய்ப்பு இல்லை, ஏனெனில் விவசாயம் அற்றுப்போனதே இந்த விலையேற்றத்திற்கு முக்கியக் காரணம்.

விவசாய நிலங்களை ஆக்கிரமித்து பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கு பொருளாதார மண்டலம் என்று பட்டா போட்டுக் கொடுக்க முயன்ற அரசாங்கம், எங்காவது விவசாய நிலத்தை மேம்படுத்திட முயற்சி செய்திருக்கிறதா?

ஆட்சியாளர்களுக்கும், விவசாயத்தைப் புறந்தள்ளியவர்களுக்கும் மிகப் பெரிய எச்சரிக்கை மணி இது. இன்னும் இந்த நாட்டை ஆள்வோர் விழித்துக் கொள்ள மறுத்து, போதுமான உணவுப் பொருள் கையிருப்பில் இருக்கிறது அல்லது இறக்குமதி செய்து சமாளித்திடுவோம் என முனங்கிக் கொண்டிருப்பது ஏமாற்றுவதின் உச்சகட்டம். இறக்குமதி செய்து நம் நாட்டு மக்களின் பசியைப் போக்கிட முடியாது, நம் மக்கள் தொகை அப்படி. நூறு கோடிக்கும் மேற்பட்ட மக்களுக்கு இறக்குமதி செய்து தேவையைப் பூர்த்தி செய்வது இயலாத காரியமும் கூட. ஆளும் வரை ஏதாவது சொல்லிச் சமாளிப்போம், அடுத்த தேர்தலில் வெற்றி பெற்றால், அதன்பின் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்ற மெத்தனத்துக்குப பழியாகப் போவது எளிய வருமானம் கொண்டவர்களே என்பதில் எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை.

இந்த எச்சரிக்கை மணியின் தேய்ந்து போன ஓசையாவது விழ வேண்டியவர்களின் காதுகளில் விழுமா?


(விகடன் முகப்பிலும், இளமை விகடனின் சமூகம் பகுதியிலும் வெளிவந்த கட்டுரை)

பகிர்தல்... (16.11.09)


கெமிஸ்ட்ரி:
அதென்ன எப்போ பார்த்தாலும் டிவியில ரெண்டு பேர் டேன்ஸ் ஆடினவுடனே பயங்கர கெமிஸ்ட்ரி, பக்கா கெமிஸ்ட்ரி இருக்குதுனு சொல்றாங்களே, நானும் +2 தேர்வில் கெமிஸ்டிரியிலதான் அதிக மார்க் வாங்கினேன்.




கெமிஸ்ட்ரினா ஃபார்முலா இருக்கும், அதை அடிப்படையா வச்சி இரண்டு வேதிப்பொருட்களை கலக்கும் போது புகை வரும், அப்புறம் பெரும்பாலும் ஒரு மோசமான வாசனை வரும். ஆமா... இவங்க ஆடுறதுல என்னங்க கெமிஸ்ட்ரி இருக்கு... இல்ல இவங்க ஏதாவது கெமிஸ்ட்ரியில டேன்ஸ் பத்தி முனைவர் பட்டம் வாங்கியிருப்பாங்களோ!!!??

@@@@

பரோட்டா:
எங்கள் நகரத்தில் கிட்டத்தட்ட எல்லாக் குடும்பமும் பரோட்டாவுக்கு அடிமையாகி விட்டது. நான்கு ரூபாயிலிருந்து பத்து ரூபாய் வரை எல்லாச் சாலையோர மெஸ்களிலும் கிடைக்கிறது. இந்தக் கடைகளில் தினமும் மாலை ஏழு முதல் பத்து மணி வரை பார்சல் வாங்கிச்செல்ல கூட்டம் அலைமோதுகிறது. பரோட்டா வாங்கும் எல்லோரிடமும் எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒரு ரகசியம், கொஞ்சமாக பரோட்டா வாங்கிக் கொண்டு, அதற்காக கொடுக்கும் சட்னி, குழம்பை வைத்து வீட்டில் இட்லியோ, தோசையோ சுட்டுக்கொண்டால் இரவு பெரிதாக மெனக்கெட்டு சட்னி, சாம்பார் என வைக்க வேண்டியதில்லை.

கடைகளின் முன் வாசலிலேயே பரோட்டாக் கல் போடப்பட்டிருக்கும், கொடுமை என்னவென்றால் எல்லா கடைகளும் சாலையோரத்தில் மட்டுமே இருக்கின்றன. அந்தச் சாலையில் செல்லும் வாகனங்களால் பறந்து வந்து படியும் புழுதிகளுக்கும், குப்பைகளுக்கும் பஞ்சமில்லை... சரி சரி ......... பூச்சிக் கொல்லி மருந்து கலந்திருப்பதாக சொல்லப்பட்ட குளிர்பானங்களை சொகுசுக்கா குடித்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம். இந்தச் சாலையோரப் புழுதியால் என்ன வந்திடப்போகுது. அப்படி ஏதாவது கெடுதல் வந்திடுமா என்ன?

@@@@

வாரஇதழ்:
ரொம்ப செயற்கைத் தனமாக வந்த விளம்பரத்தின் காரணமாகவே புதிய தலைமுறை இதழை நான் வாங்காமலிருந்தேன். கல்லூரிப் பேராசிரியையாக இருக்கும் தோழி ஒருவரின் வற்புறுத்தலினால் இந்த வாரம் வாங்கிப் படித்தேன்.
எளிமையாக அதேசமயம் தரமாக இருக்கும் படைப்புகள், நேர்த்தியான வடிவமைப்பு, தரமான, காகிதம் மற்றும் அச்சு என உண்மையிலேயே அற்புதமான இதழாகவே தொன்றுகிறது. ஒரு டீயின் விலை நான்கு ரூபாய் ஆகிவிட்ட நேரத்தில், புதிய தலைமுறை வாரஇதழ் ஐந்து ரூபாய்க்கு கிடைப்பது மிகப் பெரிய ஆச்சரியம். ஆச்சரியம் தொடரட்டும்.

@@@@

திரைப்படம்:
தொலைக்காட்சியில் பாண்டவர் பூமி படம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. படம் வெளியாகி ஒன்பது வருடம் ஆகிவிட்டது. மறக்கவே மறக்க முடியாமல் மனதில் பதிந்தது ராஜ்கிரண் மற்றும் கதாநாயகி ஷமிதா நடிப்பு.


விஷம் கலந்த நீரை குடித்து மாடுகள் ஒவ்வொன்றாய் விழும் காட்சியில் ஒவ்வொரு மாட்டிடமும் பதறியடித்து ஓடும் காட்சியில் ராஜ்கிரணும், சிறையில் இருந்து திரும்பிய ரஞ்சித் தன்னை மணந்து கொள்ள காத்திருக்கும் அக்கா மகள் ஷமிதா முகத்தை கைகளில் ஏந்தி, அதில் தன் தங்கையை பார்ப்பதாக சொல்லும் விநாடிகளில்...... இறுகிப்போயிருந்த முகத்தில் மெதுவாக கண்கள் படபடக்க ஒரு குறும்புன்னகையும், வேகமாக மூச்சுவிடுவதையும் மிக நேர்த்தியாக வெளிப்படுத்தியிருக்கும் நடித்த ஷமிதாவும் மறக்க முடியாத பாத்திரங்கள்.

மீட்டெடுக்கும் வார்த்தைகள்

வியாழக்கிழமை காலை படுக்கையிலிருந்து எழுந்த போது வலது கை கட்டை விரல் இணையும் இடத்தில் வித்தியாசமான வழியை உணர்ந்தேன், நடக்கும் போது இடது கால் முட்டியில் ஒரு இனம் புரியா இறுக்கம் தோன்றியது. காலை பதினொரு மணிக்கு உடலில் சூடு அதிகரிக்கத் துவங்கியது. மதியம் ஒரு மணிக்கு மருத்துவரைச் சந்தித்தேன். அவர் என்னுடைய உறவினர்.

சோதிக்கும் போதே சிரித்தார், “என்னப்பா நீயும் மாட்டிக்கிட்டியா? என்றார்.

“ஏங்க என்ன காய்ச்சல்ங்க ” என்றேன்

“சிக்கன்குன்யா மாதிரிதான் தெரியுது, நம்ம வீட்டு பக்கத்தில எல்லோரையும் இது பாடாப் படுத்திடுச்சு. எதுவும் பயப்படாதே, உடம்பில் இருக்கும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைப் பொறுத்து வலி குணமாவதும், நீடிப்பதும். மூனு நாளைக்கு மாத்திரை எடுத்துக்கோ. ரொம்ப களைப்பாக இருந்தால் மட்டுமே ஓய்வெடு, மத்தபடி சின்னச் சின்ன வேலையை செஞ்சுகிட்டே இரு, அப்போதான் மூட்டுகளில் இருக்கும் வலி கொஞ்சம் குறையும்” என்றார்

மருத்துவமனையை விட்டு வெளியில் வரும்போதே இரண்டு தோள்ப் பட்டை மற்றும் இடது கை முழுதும் வலி பரவியிருந்தது, சரி இனி எப்படி வலித்தாலும் சமாளித்துத்தான் ஆகவேண்டும் எனத் தோன்றியது. அடுத்த நாள் காலை எழும் போது கிட்டத்தட்ட உடம்பில் உள்ள அனைத்து மூட்டுகளிலும் வலி வஞ்சனையில்லாமல் நிரம்பி வழிந்தது.

“அடப்பாவமே சிக்கன்குன்யா-வா கொடுமையா வலிக்குமே, ஆறு மாசமானாலும் வலி போகதே” என சொல்றவங்களை சாமாளிப்பது தான் வலியைத் தாங்குவதைவிட மிகக் கடுமையாக இருந்தது. ஒரு வேளை அவர்களின் கூற்று சரியாகக் கூட இருக்கலாம், அதே நேரம் அவர்கள் சொல்வதைக்கேட்டு வலிக்கிறது என முடங்கிக் கிடப்பதும், வலியைத் தாங்கி, சற்றே அதோடு போராடி வலியிலிருந்து வெளி வர முயற்சி செய்வதும் முழுக்க முழுக்க என் கையில் மட்டுமே.

நட்போடு “எப்படியிருக்கிறது” என்று கேட்ட நண்பர்களிடம் தெளிவாகச் சொன்னேன் “காய்ச்சல் குறைந்து விட்டது, வலி தாங்க முடிகிறது, அதிக பட்சம் இரண்டே நாட்களில் மிக எளிதாக மீண்டு வருவேன்” என்று சொன்னேன்.

இப்படிச் சொல்ல முக்கியக் காரணம் “எனக்கு வலிக்கிறது, சமாளிக்க முடியவில்லை” என்று யாரிடம் சொன்னாலும் அதை முதலில் கேட்பது நானே. நான் சொல்வது எனக்கு எதிரே அமர்ந்து கேட்பவரின் காதுகளில் விழுமுன், வெறும் நாலு அங்குலத் தொலைவில் இருக்கும் என் காதுகளில்தானே முதலில் விழுகிறது. என் காதில் திரும்ப திரும்ப விழும் வார்த்தைகள் தானே என் எண்ணத்தை வழிநடத்தும்,

அப்படி நம் காதில் விழும் வார்த்தைகளுக்கு ஒரு சக்தியிருக்கிறது, அதைத்தான் Power of spoken word என்று அழைக்கிறோம். எப்படிப் பட்ட வார்த்தைகளை நாம் பயன் படுத்துகிறோமோ, அதுவாகவே நம் எண்ணம் செயல் பட முயற்சி செய்யும்.

இப்போது, மீண்டும் பழைய உற்சாகத்துடன் இருப்பது போல் உணர்கிறேன்.


_____________________________________________________
பொறுப்பி: இரண்டு நாட்களாய் உடலோடு மனமும் களைத்துக் கிடந்ததாலே யாருடைய இடுகைகளையும் படிக்கவியலாமல் போனது. வரும் நாட்களில் இடுகைகளை தொடர்ந்து வாசிப்பேன்

சொல்ல மனம் கூசுதில்லையே...






றுத்த எள்ளும்
நாட்டுச்சக்கரையும்
சேர்த்து இடித்துப் பிசைந்த
எள்ளு உருண்டை...

செடியோடு பிடுங்கி
ஓடுந்தண்ணீரில் அலசி
தணலில் வாட்டி பாதிபச்சையாகத்
தின்ற வேர்க்கடலை...

சுங்கும் கரும்போடு
இஞ்சி ஒருதுளியும்
எலுமிச்சம் பழமும் நசுக்கிக்
குடித்த கரும்புப் பால்...

தேன் எடுக்க தீ மூட்டி
மூச்சடைக்க முகம் மறைத்து
கூடு பிய்த்தெறிந்த கையின்
புறத்தில் நக்கிய தேன் துளி...

க்கத்துக் காட்டு வரப்போரம்
பதுங்கிப் போய் பறித்துவந்து
தீயில் வாட்டி உதடு சுடத் தின்ற
கருகிய சோளக்கருது...

காடு மேடெல்லாம் தேடி
கைவலிக்கப் பிடுங்கி வந்து
குமுட்டியடுப்பில் வேகவைத்து
தின்ற பனங்கிழங்கு...

இதில்...
எதிலும் பங்கு தராமல்
என் மகளிடம் சொல்கிறேன்
எதுவானாலும் உனக்காக
எப்போதும் செய்வேன் என


திணிக்கப்படும் பசி

ல்லா நகரங்களையும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கும் உயர்வகையான உணவு விடுதிகளில் நண்பர்களோடு அல்லது குடும்பத்தோடு உணவருந்துவதின் அடிப்படை ஒருபோதும் பசி என்பதாக இருப்பதில்லை. உயர்வகை உணவு விடுதிகளில் உணவருந்தியவர்களின் தட்டுகளிலும், வசதி படைத்தவர்களின் விருந்துகளிலும் மிஞ்சி வெளியில் கொட்டப்படும் உணவு கிட்டத்தட்ட முப்பது சதவிகிதத்திற்கும் மேலே.

நான்கு பேர் சேர்ந்து நடுத்தர நகரங்களில் உள்ள உயர்வகை உணவகத்தில் ஒருவேளை சாப்பிட்டாலே குறைந்தது ஐநூறு ரூபாய்க்கு மேல் கட்டணம் வருகிறது. அதில் சராசரியாக முப்பது சதவிகிதம் உணவு மீதியாக தட்டிலேயே வீணடிக்கப்படுகிறது. வீணடிக்கப்படுவது பற்றி பெரிதாக கவலையேதுமில்லை. தினமுமா சாப்பிடறோம், எப்போதாவதுதானே என்ற மேம்போக்குத் தனத்தால் இது ஒரு செலவாகவோ, வீணடிக்கப்பட்டதாகவோ அல்லது இழப்பாகவோ ஒருபோதும் உணரப்படுவதேயில்லை.

உயர்வகை உணவு விடுதிகளிலும், வசதி படைத்தவர்களின் விருந்துகளிலும் வீணடிக்கப்படுவது அவர்கள் காசாக இருந்தாலும், அந்த உணவுப்பொருட்கள் இன்னொரு மனிதனுக்கானது. நம் தேசத்தில் இன்னும் பெரும்பான்மையான மனிதர்களுக்கு ஒருவேளை உணவு கிடைப்பதே அரிது.

மிக எளிதாக புரிந்து கொள்ள முடியும். தினமும் பல ஆயிரங்களில் வருமானம் ஈட்டி ஒருவேளை உணவுக்கு பல நூறு ரூபாய் செலவிடத் தாயாராக இருக்கும் மனிதனும், ஒரு நாளைக்கு நூறு அல்லது இருநூறு ரூபாய் மட்டும் வருமானம் ஈட்டி, அதன் மூலம் தன் குடும்பத்திற்கே சோறு போடும் மனிதனும், ஒரே மாதிரியான பொருளை வாங்க முற்படுகின்றனர். பொருளை விற்பவர்களுக்கு இரண்டு பேருடைய தேவையும் புரியும் போது, இரண்டு பேருமே கட்டாயம் வாங்கியாக வேண்டும் என்ற எளிய அரசியலில் விலையை உயர்த்த முயல்கின்றனர். என்ன விலையானாலும் வசதி வாய்ப்பு கிடைத்தவர்கள் அதை வாங்க போட்டி போடும் பொழுது, மிகச் சிறிய வருமானம் கொண்டவர் தான் வாங்கும் சக்தியை இழக்கிறார்.

உதாரணத்திற்கு இருபது ரூபாய் இருக்கும் பொருளை வாங்க ஒருவனிடம் பத்து ரூபாய்தான் இருக்கிறது, இன்னொருவனிடம் நாற்பது ரூபாய் இருக்கிறது. பத்து ரூபாய் மட்டும் வைத்திருப்பவன் எப்போதும் அதை வாங்கமுடிவதில்லை. நாற்பது ரூபாய்க்கு வாங்க மற்றொருவன் தயாராக இருக்கும்போது பொருளை வைத்திருப்பவன் முப்பது ரூபாயில் போய் நிற்கிறான்.

மூன்று ரூபாய்க்குள் கிடைக்கும் முட்டை, வெங்காயம் சேர்த்து வறுக்கும்போது சில உணவகங்களில் ஆறு ரூபாய்க்கு கிடைக்கிறது, அடுத்த வீதியில் இருபது ரூபாய்க்கும் விற்கப்படுகிறது. இருபது ரூபாய்க்கும் வாங்கும் திறனுள்ளவர்கள் நிச்சயம் பசியின் அடிப்படையில் அந்த முட்டையை வாங்குவதில்லை. அப்படி வாங்குபவர்கள் நிச்சயம் அதை முழுதாக உண்ண வேண்டிய கட்டாயமில்லை. எனெவே ஒரு பகுதி மீதம் வைக்கப்பட்டு குப்பைக்குப் போகிறது.

அப்படி மிதமிஞ்சி வீணடிக்கப்படும் பொருள் அதை வாங்க பொருளாதாரம் இல்லாதவனை, மிக நுட்பமாக, எளிதாக பசியோடு கிடத்திவிட்டு வீணடிக்கப்படுகிறது. இதே போல்தான் தண்ணீரும், உணவும் சிறிதும் மனசாட்சியில்லாமல் தொடர்ந்து வீணடிக்கப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறது.

பணம் இருக்கிறது என்று வித விதமாய் சாப்பிடுவதில் இருக்கும் நியாயம்(!!!), என் பணம் தானேயென்று அதை வீணடிப்பதில் ஒருபோதும் இருக்க முடியாது, ஏனெனில் அது இன்னொருவனை பட்டினியில் படுக்க வைத்திருக்கிறது.

தனியொரு மனிதனிக்கு உணவில்லையெனில்... க்ஹும்... எத்தனை உலகத்தை அழித்து விட்டோம்...

தொடர்ந்து... தொடர்ந்து... சக மனிதனைத் தானே பசியில் அழித்துக் கொண்டேயிருக்கிறோம்.

அடுத்த முறை உணவை மிச்சமாக தட்டில் வைத்துவிட்டு எழும் பொழுது கால்களும், மனதும் இடற வேண்டும். பசியில் எங்கோ ஒருவனின் வயிறு சப்தமிடுவது செவிகளில் கனமாக விழ வேண்டும். மனது சிறிதேனும் கூச வேண்டும்.

குறைந்த பட்சம் உணவை, தண்ணீரை வீணடிக்காத சமுதாயத்தை சொல்லிச் சொல்லி உருவாக்குவோம், முடியும்!





பொறுப்பி: யூத்ஃபுல் விகடனின் முதல் மின்னிதழில் வெளியான கட்டுரை. மின்னிதழை தரவிறக்கம் செய்ய இங்கே சுட்டுங்கள்

சட்டெனத் தொலைந்திடும் தொடர்புகள்

வெளியே மழை சினுங்கி கொண்டிருக்கிறது. அலைபேசிகள்கும் மிகப் பிரபலமான, நவீனப் படுத்தப்பட்ட என் நண்பனின் கடை. மழையில் வாடிக்கையாளர் யாரும் வராமல் சோம்பிக் கிடந்தது. ஒரு நடுத்தர வயது மனிதர் வந்தார். மழையில் தொப்பலாக நனைந்திருந்தார். முகத்தில் இருள் அப்பிக் கிடந்தது. கையில் கொஞ்சம் விலையுயர்ந்த மாடல் போன் வைத்திருந்தார்.

கடையை நிர்வகிக்கும் வகிக்கும் நபர் வந்தவரிடம் “என்னங்கண்ணா திரும்பவும் பிரச்சனையா என்றார்” அப்படிக் கேட்டபோதே புரிந்தது சமீபத்தில் தான் ஏதோ பிரச்சனைக்காக வந்துள்ளார் என்பது.

“போன்ல இருந்த எல்லா நெம்பரும் அழிஞ்சுபோயிடுச்சுங்க, பைத்தியமே புடிச்சிரும் போலயிருக்குதே”

“ஏங்க என்ன பிரச்சனை, அன்னைக்குத் தானே உங்க போன்ல இருந்த எல்லாக் கான்ட்க்ட்சையும் சி.டில போட்டுக் கொடுத்தொம்”

“அந்தக் கருமத்த தெரியாத்தனமா, ஒடைச்சி தொலைச்சிட்னேனுங்களே”

“சரி இப்ப என்னாச்சு”

“நம்ம பையன் எடுத்து, பக்கத்தூட்டுக்காரரு போன்லயிருந்து பாட்டு ரெக்கார்ட் பண்டீருக்கான், அதுக்கப்புறம் வேலை செய்லீங்க, அங்க ஒரு நாயிகிட்ட குடுத்துப் பார்த்தேன், அவன் என்னுமோ நோண்டிப்போட்டு, எல்லா நெம்பரும் போயிருச்சுனு சொல்லிட்டான், அதுதான் இங்கியே கொண்ட்டு வந்தேன்... சாமிசாமிய இருப்பீங்க, எப்பிடியாச்சும் எல்லா நெம்பரையும் எடுத்துக்குடுத்ருங்க”

கையில் போனை வாங்கும்போதே இவர் சொன்னார், “அண்ணா, முடிஞ்சா கண்டிப்பா எடுத்துத்தர்றோம், அதுல எதுவும் இல்லீனா, எங்களாலும் ஒன்னும் பண்ண முடியாது”

“அய்யோ, சாமி அப்பிடிச் சொல்லீறாதீங்க, என்ன பண்ணுவீங்களோ, எடுத்துக் குடுத்துறுங்கண்ணா, அது இல்லீனா, எம் பொழப்பே அவ்வளவுதானுங்க”

“யாவாரம் பண்றதில முக்காவாசிப்பேர் மூஞ்சிகூட பாத்ததில்லீங்க, எல்லா அவுங்க செல்போன் நெம்பர வெச்சித்தானுங்க, வண்டி டிரைவருங்கெல்லாம் நின்னுக்கிட்டாங்க, இந்த நெம்பரு இல்லீனா, எப்பிடிபோய் வசூல் பண்ணுவேன்னு தெரியலியே”

அதற்குள் போனை கம்ப்யூட்டருடன் இணைத்துப் பார்த்த நபர் சொன்னார்
“சார், சிம் கார்டுல இருக்கிற நெம்பர் மட்டுந்தான் இருக்கும், போன் மெமரில ஒன்னுமே இல்லீங்க”

“கடவுளே...!!! அதுல எல்லா நெம்பரும் இருக்குதுங்களா”

“மொத்தம் 125 நெம்பர் இருக்குதுங்க”

“அய்யோ, 600 நெம்பருக்கும் பக்கமா அதுல இருந்துச்சுங்களே, அய்யா சாமி, எப்பிடியாவுது கஷ்டப்பட்டு எடுக்கிறக்கு பாருங்களேன், என்னங்க சோறாக்கிறத தவர எல்லா கம்பியூட்டர்ல பண்ணலாங்றாங்க, எப்பிடியாது எடுத்துக்குடுத்திருங்க, இல்லீனா அவ்வளவுதான் எம் பொழப்பே”

“ஏங்க, அதுதான் போனதடவ வந்தப்பவே சி.டில போட்டுக்குடுத்தோம், அதும் இல்லீங்றீங்க, போன்ல எடுக்க முடியாதுங்களே”

“அய்யா சாமி, காலுலகோட உழுந்தர்ரேன், எப்பிடியாவுது பண்ணிக் குடுத்துறுங்களேன்”

என் பக்கம் திரும்பி “நான் பாருங்களேன், அதுல எந்த நெம்பரையும் எழுதிவெக்கமா உட்டுட்டேன்... ... அது நம்ம புத்தி அப்டீங்க, நம்மள மீறி என்னாயிரப் போவுதுன்னு எகத்தாள இருந்திட்னுங்க, இப்பப் பார்த்த எப்படி பொழப்பு பண்றதுன்னே தெரிலீங்க, அத்தனையும் போன நம்பிப் பண்ற தொழிலாப் போச்சுங்க”தொடர்ந்து புலம்பிக் கொண்டிருந்தார்.

என்ன தொழில் செய்கிறார் என்ற போது, ஐந்து, சிறிய நான்கு சக்கர சரக்கு வாகனம் வைத்து வாடகைக்கு விடுவதாக சொன்னார்.

த்து, பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு போன் என்பது அதிசயமான பொருள், புதிதாக ஒரு போன் இணைப்பு பெறுவதற்கு, அத்தனை அலைச்சல் அலைய வேண்டும். அப்பொழுது வீட்டுக்கே ஒரு போன் தான் இருக்கும், தூக்கத்தில் கேட்டால் கூட நெருங்கிய உறவு, நட்பு, தொழில் வட்டத்திலிருப்போரின் எண்கள் மனப்பாடமாக இருக்கும். அந்தக் காலகட்டத்தில் கிட்டத்தட்ட 20, 30 எண்களாவது எளிதில் நினைவில் இருக்கும். அதுமட்டுமில்லாமல் போனுக்கு அருகில் கட்டாயம் போன் எண்கள் எழுதிவைக்கும் ஒரு டைரி இருக்கும். நம் தொடர்பில் இருக்கும் அத்தனை பேர் எண்களும் அதில் குறிக்கப்பட்டிருக்கும். வேறு வழியில்லாமல் எண்களை ஒவ்வொன்றாக அழுத்தி அழுத்தி அழைக்க வேண்டியிருந்ததால் எண்களை பெரும்பாலும் மனதில் பதிந்திருக்கும்.

அதுவும் செல்போன் அறிமுகமான காலத்தில் பயன் படுத்திய சிலரின் எண்கள் மட்டும் நினைவில் இருக்கின்றன, அதன்பின் புற்றீசலாய் முளைத்த புதிய புதிய எண்கள், நெருக்கமானவர்களாய் இருந்தால் ஒன்று முதல் 10 எண்ணுக்குள் ஸ்பீடு டயலில் இருக்கிறது, மற்றவர்களின் எண்கள் செல் போனுக்குள் இருக்கும் புத்தகத்தில் இருக்கிறது.

எனக்குத் தெரிந்து பெரும்பாலனவர்கள் அனைத்து தொடர்பு எண்களையும் ஒரு கையேட்டில் குறித்து வைப்பதோ, புதிதாக இணைக்கும் எண்களை தொடர்ந்து எழுதிவைப்பதோ கிடையாது. அவ்வளவு வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

போன் தொலைந்து போனாலோ, இயங்காமல் போனாலோ, பேட்டரி முழுதும் தீர்ந்து போனாலோ தவிக்கும் தவிப்பு மிகக் கொடுமையானது. நானும் இப்படித் தவித்துப் போயிருக்கிறேன் பல சமயங்களில்... ஆனாலும் ஒருபோதும் புத்தி வந்ததேயில்லை. ஆனால் அவரைப் பார்த்த பின் முதல் வேலையாக நேற்று, என் போனில் உள்ள தொடர்பு எண்களை நகலெடுத்தேன். சந்திக்கும் நபர்களிடமும் சொல்கிறேன்.

சில சமயம் மற்றவர்களின் தவறுகளிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்கிறோம், பல சமயம் நம் தவறுகளிலிருந்து கூட கற்றுக்கொள்ளாத பாடத்தை...

இதையும் தாண்டி


காந்தி படமிட்ட
காகிதக் கத்தையின்
கனத்திலே முடங்கிய
முரட்டு வாழ்க்கை...

பிள்ளைகள்
விளையாடாத
நாய்கள் உறங்கும்
மலட்டு வீதி...

திண்ணைகளின்
சமாதியில்
வேர்களை முடக்கிய
பூந்தொட்டிகள்...

அடிமைப்படுத்தி
கண்ணாடிச் சிறைக்குள்
அழகாய் நெளியும்
மீன் குஞ்சுகள்...

சிறுகச் சிறுக
சிறைப்படுத்திய
சின்னத்திரையின்
இடைவிடாக் கூச்சல்...

மாயவலைகளால்
விழிகளொடு விரல்களையும்
இழுத்துப் பிணைத்த
இணையம்...

இதையும் தாண்டி
எப்போதாவது வாழ்கிறோம்...

நள்ளிரவின் வெறிச்சோடிய
நகரத்து சாலைகளின் மௌனத்திலும்...

எங்கோ மெலிதாய் கசிந்துருகும்
நள்ளிரவு தேநீர்க் கடையின்
பண்பலை பழைய பாடல்களிலும்...



இதெல்லாம் தேவையா?

வழக்கமாக இந்த டிவியில உண்மை கண்டறியரோம்னு கோட்டு போட்டுக்கிட்டு வந்து செம பில்டப்போட பேசற ஆளுகளை நம்பி அவ்வளவா பார்க்கறதில்லை... ஏன்னா அதப் பாத்தோம்னா நமக்கே டெக்னிக்கலா ஏதாவது செய்யலாமோனு தோனுமோனு ஒரு பயம்தான்.

நேத்து பார்த்தீங்கன்னா எங்கெட்ட நேரம் ராத்திரி ஊட்டுக்கு போனப்ப சன் டிவியில் நிஜம் புரகிராம் ஓடிக்கிட்டிருந்ததுங்க... என்னவோ காசி, அகோரி அப்டீனு இந்த சன் டிவி செய்தியாளர் இருட்லயும், வெளிச்சத்திலும் சும்மா அங்கிட்டும் இங்கிட்டும் நடந்துக்கிட்டிருந்தார். அகோரி சிவனோட அவதாரம்னு தங்களச் சொல்லிக்கிட்டே, எரியற பொணத்தை தின்பாங்கன்னும் சொல்லிட்டிருந்தார்.

நானும் ஒருவேள அப்பிடி அவுங்க பொணத்த தின்னாலும், டிவியில அத காட்ட மாட்டாங்கன்னு கொஞ்சம் தெகிரியமா பாத்துக்கிட்டிருந்தேன். காசியில பொணமெல்லாம் எரிக்கிற எடத்த காட்டினாங்க, அங்க பார்த்தா நெறய்ய்ய பொணம் எரிஞ்சிக்கிட்டிருக்குதுங்க.

கேமரா காட்ற எடத்தப் பார்த்தா ஒரு சின்ன திட்டுமேல ஒரு பொணம் எரிஞ்சிக்கிட்டிருந்துது. பக்கத்தில ஒரு பெரிசு ஒக்காந்திருந்துச்சு, அந்த பெருச காட்டினாங்க...... பாத்தா ரொம்ப சாந்தமா சாமியார் கணக்கா ஒக்காந்திருந்துச்சு,

“சரி ஏதோ மந்தரம் சொல்லுவாரு, இல்லைனா அந்த பொணத்துக்கு ஏதாவது நெருங்குன சொந்தக்காரார இருப்பாரு”னு நான் பார்த்துக்கிட்டிருந்தேன்

இந்த செய்தியாளர், இந்த கிரிக்கெட்ல கமெண்ட்ரி சொல்ற மாதிரி அந்த பெருசு பக்கத்துல உட்கார்ந்து கிட்டு, “பாருங்க இவரு இப்போ பொணத்த சாப்பிட்டிகிட்டிருக்காருனு” சொல்ல எனக்கு விருக்குனு ஆகிப்போச்சுங்க...

அப்போவும் “அட இது நெசமா இருக்காதுனு” (திமிருதானே) பார்க்கிறேன்...

அந்த பாழப்போன கெழவன் கையில... தீயில கறுக்குன சின்ன கோழி சைஸ்ல (கோழி இல்லீங்க, பொணத்தோட ஒரு பகுதிதான்) வச்சிக்கிட்டு வாயில கடிச்சித் திங்கிறான்.

டிவிக்காரரு என்னமோ கேக்க அந்த ஆளு “மாசக்தி” அப்படிங்கிறான், கறிய மெல்லற வாயில எல்லாம் இரத்தம்.. இவரு என்னென்னமோ அந்த கெழவன் பத்திப் பேசறாரு, அந்த பெருசு ஜாலியா ரெண்டு வாட்டி ஏப்பம் விட்டுகிட்டிருக்கு...

அடப் பாவிகளா, இப்பிடியுமா பண்ணுவீங்க... அட நான் அந்தக் கெழவன சொல்லலீங்க, அந்த ஆளு வழக்கமா தின்பாரு போல இருக்குதுங்க. இந்த டிவிக்காரங்களத் தான் சொல்றேன்.

சின்ன வயசில பாட்டி அரக்கன் கதை சொல்றப்போ, மனுசன தின்பாங்கன்னு சொல்லி கேள்விப்பட்ருக்கோம்... அப்பறம் பள்ளிக்கோடம் படிக்கிறப்ப ஆப்பிரிக்காவுல மனுசன தின்பாங்கன்னு யாரோ சொல்லிக் கேள்விப்பட்ட மாதிரி இருக்கு...

அப்புறம் அரசல் புரசலா, அப்பப்போ இப்பிடி யாரவது சொல்லுவாங்க... ஆனா இது வரைக்கும் நெசம்னு நம்புனதில்லீங்க... எப்பிடியோ இந்த சன் டிவிக்காராங்க புண்ணியத்துல கண் குளிர அந்தக் கருமத்த பார்த்தாச்சு...

வெடிய வரைக்கும் தூக்கத்தில எந்தக் கனவும் வரல, அது வரைக்கும் சந்தோசம்

ஆமா டிவியில வர வர எத வேணாலும் காட்டாராங்களே, இவுங்கள யாருமே கேக்கமாட்டாங்களா?

சரி இந்த மாதிரி காமிக்கிறப்போ தினமும் பார்க்கிற டிவிதானேனு கொழந்தைங்க பார்த்தா நெலம என்ன ஆகும்?

இந்த மாதிரி காட்றதால என்ன மாதிரி நல்ல காரியம் நடந்திடப்போவுது?

கடைசியா நரமாமிசம் சாப்பிடறது சட்டப்படி தப்புனு டிவில சொன்னாங்களே, அப்பிடி சட்டப்படி தப்பான ஒன்ன எப்பிடி இப்படி காட்டலாம்?

சட்டப்படி தப்பானத சட்டத்தை காப்பாத்தறவங்கிட்ட சொன்னாங்களா?


ஏன் இவ்வளவு கேக்குறேன்னா...? இதுவரைக்கும் பொணத்த அடக்கம் பண்ற வரைக்கும் பார்த்திருக்கிறேன், அது கொஞ்சம் பழகிப்போச்சு, இனிமே நம்மூர்லகூட யாராவது சுடுகாட்டுல எரியற பொணத்த இழுத்துக்கிட்ட வந்து தின்னுக்கிட்டிருந்தாலும் கம்னுதான் போவோம் போல் இருக்குது, அதுதான் இதெல்லாம் சகசம்னு நம்ம ஊட்டுக்குள்ளேயே வந்து காட்டிட்டு போய்ட்டாங்களே...

எதையாவது போட்டு மனுசங்கள பார்க்க வைக்கறதுக்கு, வகை தொகையில்லாம எத வேணும்னாலும் காட்டறது எந்தவகைல நியாயமா இருக்க முடியும்...? அப்பிடி அவங்க காட்ற எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிட்டு சகிச்சுக்கிட்டு போற நம்மள என்ன சொல்றதுங்க?

சரி வருங்காலத்தில... எங்கியாவது ஒரு கொலை செய்யறதையோ, கற்பழிப்பு நடக்கிறதையோ எடுத்து டிவியில போட்டுட்டு, கடைசியா கொலை, கற்பழிப்பு சட்டப்படி தவறான செயல்னு சொல்லிட்டுப் போயிட்டா அது போதுமா? ஏன்னா.. கொலையும், கற்பழிப்பும் நரமாமிசம் தின்கிறதவிட அதிகமா நடக்கிறதுதானே!!!???

பத்துக்கு 10 பிடி (த்தவர், க்காதவர் – தொடர் இடுகை)

முதலில் இந்த தொடர் குறித்த இடுகையை மாதவராஜ் பக்கத்தில் படித்த போது... அவர் இதை விபரீத விளையாட்டு எனக் குறிப்பிட்டிருந்ததற்கு “விளையாடுங்க விபரீத விளையாட்டை, வேடிக்கை மட்டும் பார்க்கிறேன்” என் பின்னூட்டம் இட்டிருந்தேன்...

ஆனால் ஆதிமூலகிருஷ்ணன் என்னை களத்தில் இறக்கிவிட தமயந்தி, பிரபாகர், அரவிந்த், நாடோடி இலக்கியன் ஆகியோர் ஆதி உங்களை அழைத்திருக்கிறார் என உசுப்பேத்திவிட, அதனால் ஆடும் ஆட்டம்.

துவக்கிய மாதவராஜ், தொடர அழைத்த ஆதிக்கு நன்றிகள்

இத் தொடர் இடுகையின் விதிகள்:
1. நம் பிடித்தவர், பிடிக்காதவர் பட்டியலில் வருபவர் தமிழகத்தைச் சார்ந்த, பிரபலமாக (பிராபளமாகக்கூட) இருக்க வேண்டும்
2. இதைத் தொடர இரண்டு முதல் ஐந்து பதிவர்களை அழைக்க வேண்டும்
3. ஏழு முதல் பத்துக் கேள்விகள் கண்டிப்பாக இருக்க வேண்டும்.

அரசியல்வாதி
பிடித்தவர் : நன்மாறன்
பிடிக்காதவர் : ஜெயலலிதா

எழுத்தாளர்
பிடித்தவர் : பாலகுமாரன்
பிடிக்காதவர் : சாருநிவேதா

கவிஞர்
பிடித்தவர் : அப்துல்ரகுமான்
பிடிக்காதவர் : கனிமொழி

இயக்குனர்
பிடித்தவர் : சேரன்
பிடிக்காதவர் : பேரரசு

நடிகர்
பிடித்தவர் : கமல்
பிடிக்காதவர் : சரத்குமார்

நடிகை
பிடித்தவர் : ‘பூ’ பார்வதி
பிடிக்காதவர் : நமீதா

இசையமைப்பாளர்
பிடித்தவர் : இளையராஜா
பிடிக்காதவர் : தேவா

மாவட்ட ஆட்சியர்
பிடித்தவர் : உ.சகாயம் (நாமக்கல்)
பிடிக்காதவர் : கா.பாலச்சந்திரன்

பேச்சாளர்
பிடித்தவர் : பாரதிகிருஷ்ணகுமார்
பிடிக்காதவர் : சுப.வீரபாண்டியன்

விஞ்ஞானி
பிடித்தவர் : அப்துல் கலாம்
பிடிக்காதவர் : மயில்சாமி அண்ணாதுரை


அழைக்க விரும்புவது
1. வானம்பாடிகள்
2. செந்தில்வேலன்
3. பிரபாகர்

4. நாடோடி இலக்கியன்
5. ஜீவன்

சகிக்க முடியா சகிப்புத்தன்மை



ஒவ்வொரு நாளும் தொலை தூரத்திலிருந்து வரும் தொடர் வண்டிகளின் மூன்றாம் வகுப்பு கழிவறையோரம் நிச்சயம் அவர்களை நாம் பார்க்கமுடியும். ஒரு கணவன், மனைவி, ஒன்றிரண்டு குழந்தைகள் இருக்கும். கணவன் மனைவி பெரும்பாலும் பேசவே மாட்டார்கள். இரவு முழுதும் பயணப்பட்டாலும் தூக்கம் ஒரு சொட்டுக் கூட அவர்களின் கண்களைத் தழுவாது. விளையாடும் குழந்தைகளை மௌனத்திலேயே அடக்குவார்கள்.

சரியாக முடிச்சிடப்படாத ஒழுங்கற்ற வெள்ளை உரச் சாக்கு மூட்டையில் வாழ்க்கையின் மிச்சம் மீதிகளை பாத்திரங்களாகவும், பண்டங்களாகவும் பதுக்கி இறுகிப்போய் உட்கார்ந்து கிடப்பார்கள்.

பயணச்சீட்டு வாங்கியவர்கள் கழிவறைப் பக்கம் செல்லும் போது அவர்களைக் கண்டு முகம் சுழிப்பதும், சில சமயம் கடிந்து கொள்வதும், அவர்களை திருடன் என்று சொல்வதும் மிக இயல்பாக நடக்கும்.

அவர்களிடம் மட்டும் மௌனம் மிக அடர்த்தியாய், மிகக் கனமாய் படிந்து கிடக்கும், பெரும்பாலும் பயணச்சீட்டு வாங்கியிருக்க மாட்டார்கள், காரணம் அதை வாங்க காசு இருந்திருக்காது. அவர்கள் சொந்த நாட்டிற்குள்ளேயே ஏதோ ஒரு காரணத்தினால் அகதியாக்கப் பட்டிருப்பார்கள். வாழ்ந்து கொண்டிருந்த இடத்தில் ஏதோ ஒன்று அவர்களை வாழவிடாமல் துரத்தியிருக்கும்.

வாழ்க்கையின் மேல் முழுதும் நம்பிக்கையிழந்தவர்கள் பெரும்பாலும் தற்கொலைக்கு தள்ளப்பட்டு விடுவார்கள். ஏதோ ஒரு நுனியில் மட்டும் நம்பிக்கை மெலிதாய் தொடுத்துக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்கள் இரவோடு இரவாக பெரு நகரங்களை நோக்கிய தொடர் வண்டிகளில் சில மூட்டைகளோடு புலம் பெயர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.

நான் மேலே குறிப்பிட்டது ஒரு மிகச் சிறிய உதாரணம் மட்டுமே. இது போல் இடப்பெயர்வுகள் இந்த தேசத்தில் எல்லா நிமிடங்களிலும் தொடர்ந்து தொடர்ந்து நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது. அதிகரித்துக் கொண்டும் இருக்கிறது.
இது எதனால்..........

இதற்கான மிக முக்கியக் காரணம் ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் எல்லோரிடமும் வித்தியாசமின்றி வேரூன்றியிருக்கும் சகிப்புத்தன்மையே

ஒரு மனிதனின் வாழ்வு அபகரிக்கப்படுவது சர்வசாதாரணமா நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது. அவனின் நம்பிக்கை திருடப்படும்போதும், அவனின் வாழ்வுரிமை அபகரிக்கப்படும் போதும் கண்டும் காணாமல் போகும் புத்தி எங்கிருந்து வந்தது.

“நமக்கேன் இது”

“சரி நம்மால் என்னதான் செய்துவிடமுடியும்”

“அவரவர் தலைவிதி” .................... என பற்பல வார்த்தைகளில் சொத்தைச் சமாதானம் குவிந்து கிடக்கிறது.

இன்னொரு மனிதனைப் பற்றி சிந்திப்பவனை, உரிமை, நியாயம் என்பதற்கு போராடுபவனை வேலையத்தவன் என எப்படி மிக எளிதாக பட்டம் சூட்டி அழைக்க முடிகிறது.

படித்த பகுத்தறிவு(!!!) கொண்ட சமூகம், வசதி படைத்த சமூகம் “ப்ச்” என்ற சின்ன சப்தத்தோடு மிக எளிதாக அவர்களைக் கடந்து, தன் வட்டத்திற்குள் சுகமாக வாழ்க்கை நடத்திக் கொண்டேருக்கிறது. எங்கோ விழுந்த சுருக்குக் கயிறு தன்னை நோக்கி நீளும் போது மட்டும் பலவீனமான குரலில் கத்திப் பார்க்கிறது. உடன் ஒருவரும் வராததை அப்போதுதான் பயத்தோடு உணருகிறது.

ஏன் எதைக் கண்டாலும் சகித்துக் கொள்ளும் மனோபாவம் மிக எளிதாய் நம் மனதிற்குள் குடியேறிவிட்டது. தமிழகத்தில்தான் இந்த சகிப்புத் தன்மை மிதமிஞ்சி இருக்கிறதோ?

இந்த அருவறுப்பான சகிப்புத் தன்மையிலிருந்து வெளியில் வந்து, சக மனிதனின் அடிப்படை உரிமைக்காக குரல் கொடுக்கும் நிலை என்று வரும்?

சரி... எப்போது நம் சகிப்புத்தன்மையின் மீது கோபம் வரும்?

வருமா....!!!???

--------------------------------------------------------------

(விகடன் முகப்பிலும், இளமை விகடனின் ஹைலட் பகுதியிலும் வெளிவந்த கட்டுரை)